Tidal Waves

Proloog

-Neoma-

Bitter water liep over haar lippen. Het gleed over haar tong, langs haar huig zo haar keelgat in. Proestend schoten haar ogen open van schik. Ze dacht dat dit het was. Ze dacht dat als ze haar ogen opende ze enkel donkerte zou zien. Maar daar staarde ze in twee bruine, bijna goud kleurende schijfjes. Ze was er dus nog. De kou kruipt nog altijd door haar botten. Er was ook een lach. Kersen roze, gloeiende lippen ontblote zich een rij tanden die zo schitterden, alsof ze stralen van de zon hem zelve waren. "Welkom terug!" Zei het stralende gezicht dat boven Neoma hing. Met een scheve glimlach gaapte het meisje haar aan en giechelde zacht. Het was zo'n geluid dat je na één keer horen, niet meer kan vergeten. Als een pakkende melodie of het fluiten van de vogels. Het was tintelend en liet Neoma naar meer verlangen. Maar het meisje verstopte haar tanden, stak haar hand uit en liet de wereld tot stilte vallen. "Ik weet niet wat er met je gebeurd is, maar je mag je ogen niet sluiten voor je heel de wereld hebt gezien." Neoma hunkerde terug naar het meisje haar zangerige giechelen. De stilte was zo oorverdovend. Neoma rende heel haar leven al voor die stilte weg. Stilte maakt plaats voor de gedachten in je brein, die als parkieten ontwaken en een kakofonie aan hatende woorden door je schedel laten echoën. Maar dit meisje, zij, het was de eerste keer in tijden dat ze haar hart weer voelde zoemen. Zoemen zoals de bijen deden in de lente. Het was al zo lang koud geweest. Dus ze besloot om het meisje haar hand te pakken. Hopend dat het haar hart weer zou doen zoemen. Hopend dat het de winter kou zou doen wegdooien. "Kom. Dan gaan we de wereld bekijken!" De mondhoeken van het meisje krulden weer omhoog. Haar ogen verkleurden goud en alles om haar heen begon gloeiend te pulseren. Zelfs haar haar leek zachte fonkelingen af te stoten. Het is dat Neoma wist dat ze nog leefde. Anders had ze gedacht dat dit meisje een engel moest zijn. "Laten we je wat warms aantrekken." En met die woorden, die eerste stappen de wereld rond en het zacht neuriën van het naamloze meisje, begon de winter langzaam te smelten naar de lente.