သံယောဇဉ်ကမ်းပါး

သံယောဇဉ်ကမ်းပါး 1

ဧကြည်ဖြူ

"#သံယောဇဉ်ကမ်းပါး "

အပိုင်း (၁)
*********************

      " နိဒါန်း "
~~~~~~~~~~~~~

"အမေ့ရဲ့ မာနတွေကိုတောင်ပံတပ်ပေးနိုင်ဖို့ မိုင်ထောင်ချီဝေးတဲ့ အရပ်ဆီကိုခရီးထွက်ခဲ့တယ်........... "

~~~~~~~~~~~~~~
" နင့်အမေကဲလား မကဲလား... ဆယ့်ငါးနှစ်နဲ့ ယောကျာ်းရတာကို ကြည့်လေ ... "

       ရှစ်နှစ်အရွယ်မြေးဖြစ်သူက လုံးစေ့ပတ်စေ့နားလည်နိုင်သေးတဲ့ အရွယ်မဟုတ်မှန်း သိသိနဲ့ ဒေါ်ခင်လှကတော့ မဲ့ကာရွဲ့ကာနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

      နေမခကတော့ ဘွားအေဖြစ်သူရဲ့ စကားတွေကို စိတ်လဲမဝင်စား။နားလဲထောင်မနေဘဲ သူ့ရှေ့မှာရှိနေတဲ့ ပန်းကန်ထဲက လက်ဖက်သုပ်တွေကို တစ်ဇွန်းမောက်မောက်ခပ်စားပစ်လိုက်တယ်။ပြီးတော့ နောက်ထပ်တစ်ဇွန်းခပ်ပြီး လက်ဖဝါးထဲကို ပုံထည့်လိုက်တယ်။ အဘွားဘာတွေပြောနေတယ်ဆိုတာကို နေမခသေချာနားမလည်ပေမဲ့ မိခင်ကို မကောင်းပြောနေတယ်ဆိုတာကိုတော့ သိတယ်။ဒါကြောင့်လဲ အဘွားတို့ရဲ့ အိမ်ကြီးထဲကို နေမခသိပ်လာလေ့ မရှိဘူး။ အဘွားတို့က စားစရာ တစ်ခုခုခေါ်ကျွေးရင်လဲစားပြီးတာနဲ့ပြန်တာပဲ။ ဒါတောင် တစ်ခါတလေဆို နေမခလာစားလေ့မရှိဘူး။ အခုလို နေမခသိပ်ကြိုက်တဲ့ လက်ဖက်သုပ်ဆိုရင်တော့ မပျက်မကွက် လာစားမိတာပေါ့။ လက်ဝါးပြင်ထဲကို လက်ဖက်သုပ်တွေခပ်ထည့်ပြီးတာနဲ့ နေမခ ပြန်ဖို့ရန်မတ်တတ်ထရပ်လိုက်တယ်။

"ဟဲ့ ဒါကဘယ်လဲ ...စားပြီးတာနဲ့ ပြန်ဖို့ပဲ ...နင့်အဖိုးကို နင်းပေးအုံးလေ ...လူက လက်တောက်လောက်နဲ့ သူ့အမေစပ်စလူးစိန်မကို ပြောရင်မကြိုက်ဘူး ...ကိုလွင်ဦးတွေ့လား ရှင့်မြေးရဲ့ အချိုးကို...အဲ့ဒါ ဟိုဟာမ ကလေးကိုသွေးထိုးထားတာနေမှာ .."

       နေမခခြံပြင်ကို ထွက်သွားတဲ့အထိ ဒေါ်ခင်လှက ပြောလို့မကျေနပ်သေးဘူး။ဒေါ်ခင်လှရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ချွေးမဖြစ်သူအေးမြနွယ်ကို သားဖြစ်သူနဲ့ စပြီး ယူစဉ်ကတည်းက ကြည့်မရဘူးပဲပြောရမလား။ပြောစရာအပြစ်မရှိတော့ အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ ယောကျာ်းယူတာကိုပဲ အပြစ်လုပ်ပြီးပြောနေရတာပေါ့။