Chapter #1

232 30 51
                                    

"පාක් සන්හී මේ දැන්ම නැඟිටිනවා...."

"යාහ් කොට පාත්තයෝ මට ඉන්න දෙනවකෝ...."

"සන්හී මම මේ අන්තිම වතාවට කියන්නේ නැඟිටිනවා...."

"මට නිදිමතයි කොට පාත්තයෝ..."

පාක් ජිමින් නැමැති මගේ ආදරණීය ඔප්පා මාව ඇහැරවන්න ලොකු උත්සහායක් දරනකොට එයාව සත පහකට ගනන් නොගෙන කොට්ටෙනුත් ඔලුව වහන් මම ආයේ නිදාගත්තා ඉතින්.

"සන්හී මේ දැන්ම නැඟිටිනවා මම කිව්වා ඊයේ club එක අස්සේ රින්ගනකොටම රෑ වෙන්න කලින් ගෙදර එනවා කියලා දැන් මෙතන පාන්දර ජාමෙට ගෙදර ඇවිත් මේ දැන්ම නැඟිටිනවා...."

"යාහ් කොටො ඔයා නම් පුදුම වදයක්..."

"දන්නවද දැන් වේලාව කීයද කියලා...."

"කීය වුනාම මට මොකද කොටො මට නිදිමතයි මහන්සි..."

"මහන්සි club ගානේ ගිහින් වෙන්න ඇති..."

"යනවකෝ යන්න කොටො..."

"නැඟිටිනවා සන්හී තමුන්ට 10ට interview එකට යන්න තියෙනවා JT එකේ...."

මෙච්චර වෙලා නිදි විකාරෙන් හිටපු මම හරි සිහියට ආවේ ඔප්පා එක කියනවත් එක්කමයි.. අයියෝ මට කොහොමද එක අමතක වුනේ ඕකට නොගියොත් අප්පා මාව මරයි ඉම්හි... අඩු වයසින් මැරෙන්න් බෑනේ.

"ඇයි කොටො මීට කලින් ඕක කිව්වේ නැත්තේ...."

"දැන්වත් ගිහින් ලැස්ති වෙනවා බලනවා හැටි පිස්සියෙක් වගේ...."

"හුවැ....ඔයා කොහොමද කොටො මේ රෝස මලක් වගේ ඉන්න මට ඔහොම කියන්නේ...."

"දැන් වේලාව 9යි අඩු වයසින් මැරෙන්න කැමති නැත්නම් ඉක්මනට ලැස්ති වෙලා  පහළට එනවා...."

කොට පාත්තයට කොට්ටෙනුත් ගහලා කෙලින්ම මම වොශ් රූම් එකට දිව්වේ නැත්නම් අතක් පයක් කැඩීමේ සම්භාවිතාව වැඩි නිසා.

මට තාම හිතාගන්න බැරි මම වගේ අහිංසක රෝස මලක් වගේ ලමයෙක්ව බලෙන්ම වැඩට යවන්න හදන්නේ ඇයි කියලා එකත් අර යක්ස පැටව්ගේ ලඟටම.

Hey Kitten 🔞 |18+Where stories live. Discover now