"Ne işin var senin burada?"
Kenan karşımda durmuş konuşmadan bana bakıyordu.
Ayağa kalkmaya çalıştım ama o esnada başımın dönmesiyle yatağa tutundum.
Başımın döndüğünü farkedince omzuma dokundu.
"Dokunma bana sakın dokunma."
Yatağa geri uzandığımda revirdeki sandalyeyi çekti ve yanıma oturdu.
"İrem iyi misin?"
Sinirlendiğimi belli ettirmemeye çalıştım.
"Ne kadar ilgilendiriyor seni?"
Elimi tutmaya çalıştığında elimi çektim ve yatakta biraz daha geriye doğru gittim.
"Kenan bana dokunmayı bırak.Biz boşandık farkındasın değil mi?Doktora evli olduğumuzu söylemişsin.Takım arkadaşlarına da aynı şekilde.Hâlâ milli takımdaki arkadaşların bana yazıyor."
Dolu gözlerle bana baktı ve konuştu.
"Ben böyle olmasını hiç istemedim İrem."
Alay edercesine güldüm.
"Söylesene Kenan böyle olmasını hiç istemediysen niye boşanalım dediğimde yok demedin?"
Karşımda ağlamaya başladığında şoka girdim.
"İrem yemin ederim ki ben böyle olmasını istemedim.Ben bu hayatta sadece seni sevdim.Şimdi ki aklım olsa yemin ederim yapmazdım hiçbir şeyi.Ben seni kaybetmekten hep çok korktum İrem.Nolursun bize bir şans daha ver.Boşandığımız günden beri her gece intiharı düşünmekten uykusuz kalıyorum."
Ağlamasına karşılık dolan gözlerimi ona farkettirmeden sildim ve ona bakmaya devam ettim.
"Kenan yapma bunu nolursun.Ne kadar seversem seveyim hatta ne kadar seversen sev olmuyor yapamıyoruz.Evliliğimiz boyunca çok engel çıktı.Yoruldum Kenan anla beni."
Ellerimi tuttuğunda bu sefer ellerimi çekmedim,çekemedim.
"İrem ben her engeli kaldırırım yeter ki ellerimden tut."
romantik adam ya.
desteklerinizi bekliyorum,kendinize cici bakın.
