Annesiz babasız büyümek çok zordur hayatta. Ölmüş olmaları bahane olmaz hiçbir zaman ama yaşıyor olmaları senin için ölümden beterdir.
Ruhsuz yaşarsın bir süre,sevgisiz. Miden bulanır düşündükçe,başına ağrılar girerde düşünmeden duramazsın.
En zorlarından birisi şudur annenin babandan başka kimseyi sevmemesi ve babanızda oporsu karılardan birini sevmesi.
Mide bulandırıcı gelir çoğu zaman. İğrençtir.
Sevgi nedir ki zaten? Bir his mi? Ya da bir davranış. Her neyse ben bu kelimeyi bilmiyorum. Hissetmedim, bana böyle davranılmadı.
İnsanlar abarttığını düşünür çünkü bağıra çağıra ağlıyorsundur. Ne fayda?
Hep söylerdim, bir kızı babası sevmemişse o kızın hep bir tarafı yarımdır. Hep bir tarafında boşluk vardır. Kalbi paramparçadır.
Doğuştan ona verilen ufacıcık sevgi parçasınıda hak etmeyen insanlara verir. Bu böyledir hiç bir zaman değişmez.
Aileler nankördür. Çocuklarsa bitik. Hissetmezler bir süre sonra. Duymazlar. Evde kırılan bardakları, kırılan kalplerinin sesini, kavga seslerini, mide bulantılarını, kafalarının içinde dönen savaşları çünkü onlar için bunları geçirebilecek hiçbir şey yoktur.
