Ölümden Önce

Bölüm 1

Aslında onun hikayesi kimsenin hikayesi gibi değildi o hayata eksilerde başlamıştı. Hayatın zorluklarını daha 4 yaşındayken öğrenmişti. 4 yaşındaydı hayatı zor olabilirdi bir çok zaman sadece ekmek yese bile annesi babası her zaman yanındaydı onların sevgisi karnını doyurmasa bile ruhunu doyuruyordu. Taki 11 Kasım 1999 tarihine kadar, hayatın gerçek başlangıcı o tarihti. Barış annesini ve babasını kaybetti ve yetimhane günleri başladı. Evde yalnız kalıyordu arkadaşları onunla oynamak istemiyordu fakat yetimhanede sayısız arkadaşı vardı. Ama hiç biri annesi ve babası değildi . O daha çok masumdu evet fakirligi gördü annesini babasını kaybetti ama o daha bunun farkında değildi o daha çok Safti o daha birsey bilmiyordu . Günler geçiyordu yavaş yavaş alismisti ve annesinin artık onu uyutmayacagini babasının başını okşayip " oğlum " demeyeceğinin farkına varmaya başlamıştı . Bunların farkına vardıkca içine kapanmıştı . Kimseyle konuşmuyor yatağından çıkmıyordu ama bi tuhaflık vardı hiç aglamiyordu. Herkes onu ağlatmak için elinden gelen herseyi yapıyordu dovuyorlar sovuyorlar dalga geçiyorlar. Ama o bunları aldırış etmiyordu çünkü o küçükken buyumustu artık annesinin gelmeyeceğini biliyordu. Günler geçmişti yavaş yavaş açılmaya başlamış ama hep eksikti. Oyunlar oynamaya calisiyor mutlu olmaya calisiyordu ama kafasını yastığa koyunca o yaşadıklarınin hepsini unutuyor . Zaman geçtikçe yetimhanenin pisliklerini görmeye başladı . Hergün birisini döven bakıcılar erken yatmayanlari odaya kitleyen mudur ve o iğrenç yemekler . Evet evinde sadece ekmek yediği günler oluyordu ama o sadece sıcak ekmek burada yediği bayat kokmus yemeklerden daha lezzetli ve daha güzeldi . Zaman geçiyordu . 1 hafta olmuştu hayatta tutunacak bir dalı yoktu. Tek dileği biran önce 18 yaşına gelip buradan çıkmakti. 8. Günüydü bir kutu gelmişti güzel bi paket yapılmış süslü bir kutu içini açtı. Açınca gözlerine inanamadi bana baktı ve dediki annemin babamın resmi ve defter kalem var dedi . Defter kalemin bir anlamı yoktu ama o resimlerin anlamı çok büyüktü. Resimleri çerçeveden çıkarıp annesi ve babasını ayırdı. Bir bantla babasını bir ayiciga annesini bir ayiciga yapistirdi. Artık geceleri ona sarılıp uyuyordu. Belki gerçek değillerdi ama mutlu oluyordu . Ama asıl merak edilmesi gereken o kutunun kimden geldiği . Kimsesiz bir çocuğa kim öyle bir kutu yollasın ki ? Ama o mutlu olmuştu kimden geldiğinide umursamiyordu. Umrunda olan tek şey o kutuyu gönderen onu mutlu etmişti . O kutu onun diğer çocukların içine karismasinada sebeb oldu . Her ne kadar ilk geldiğinde ağlatmaya calissalarda onların içine karismisti. Oyunlar oynuyor sohbet edebiliyordu. Onların hikayesini dinledikce kendi hikayesi biraz daha iyiymiş gibi geliyordu . Yeni dogmusken annesi tarafından bırakılan , gözünün önünde annesi babası öldürülen, annesi gözlerinin önünde dovulen . Artık onun ailesi onlardi birbirlerine sahip çıkacak destekçileri olacak birisi ağladığında birbirlerine ellerini uzatacalardi . Onlar diğer çocuklar gibi değillerdi , onlar her istediği alınan her dediği yapılan çocuklar değildi onlar küçük yaşta buyumus çocuklardi hayata geriden başlamış YETİMHANE COCUKLARI'ydı. Yeni hayata dahada ısındı arkadaşlarına alıştı birisi düşse hepsi yardıma gidiyor , birisi ağlasa hepsi ağlıyor , birisi gulse hepsi gülüyor ama o gulemiyor her ne kadar ısınsa da o gulemiyor çünki acısı daha çok taze daha 9 gün olmuştu . Hemen gulemiyordu hemen mutlu olamıyordu , onu mutlu etmek için arkadaşlarına büyük iş düşüyordu yaşadıklarını unutturup onun dahada yanında olmak. Bunu yapiyolardida onu yalnız bırakmadilar. Her ne kadar yeni geldiğinde ağlatilmaya ezilmeye çalışılsada bu olay unutup dost olmaya bakmislardi . Zaten hayat bi tane darbe vurmuştu arkadaşları dostları aileside ona bir darbe vurmazdi. Eğer bir darbede onlar vursaydi guvenecek hiç bir dalı kalmazdi . Lakin öyle olmadı . Gerçek dostluğu arkadaşlığı daha küçük yaşta birbirlerine gösterdiler.