Ölüm çığlığı

sıcak mı? soğuk mu?

2 𝘨𝘶̈𝘯 𝘴𝘰𝘯𝘳𝘢

O notu okuduğum günün ardından iki gün geçmişti, koskoca iki gün. Ve hiç bir şey olmamıştı, biri ölmemişti ve bu içimdeki telaşı yavaş yavaş yok ediyordu taki ders haneden çıktıktan sonra.

Gizem ile odamıza doğru giderken saat akşam 8.30'u geçiyordu ve bizim odamıza gitmemize sadece 10 dakika kalmıştı. Biz hızlı adımlar ile odamıza giderken bir anda bir çığlık yükseldi. Olduğumuz yerde taş kesildik ve ben başımı çığlık sesinin geldiği yere çevirdim. Çevirdiğim yer kap karanlık bir koridordu ve upuzundu, ayaklarım istemsizce o tarafa doğru gidiyordu, bir adım attım ki arkamdaki Gizem koluma yapıştı, beni kendine doğru çekti. Sonrada " Nilda kızım aptal mısın! Canınamı susadın ne yapıyorsun " Diyerek bana doğru hırladı. Ona bakıp " Birinin hayatı tehlikede olabilir onu kurtarmamız lazım " Diyerek ileriye doğru adım attım. Tekrardan beni kendine doğru çekti ve elini koluma daha fazla kavradı, " Kızım ya katil ordaysa, hem o çoktan ölmüştür gel buraya " Diyerek tekrardan kolumdan çekti, ben ise ona bakıp göz devirdim, ve elini kolumdan çektim sonrada hızlı adımlarla o karanlık koridora doğru yöneldim. Arkamdan Gizem seslensede duymamazlıktan geldim, Gizem'in sesi kesildi ve arkamdan hızla adım sesleri geldi. Gizem'in arkamdan geldiğini anladım. Yanıma geldi ve tekrardan ellerini kollarıma sardı. Biraz daha yürüdüğümüz de ayağımı bastığım yerden suya basmış gibi bir ses çıktı aynı şeyi Gizem de duymuş olucaki yüzüme baktığını hissettim bende ona doğru kafamı çevirdiğimde karanlığa rağmen yüzündeki korkuyu gördüm. Elimi arka cebime attım ve telefonumu çıkardım kilidi açıp el fenerini açtım sonrada ayağıma tuttum, gördüğüm şey ile gözlerim sonunda kadar acıldı, Gizem ise elini ağzına götürüp hem şaşkınlığını belli etmiş oldu hemde bağırmaması için işe yaradı. Gördüğümüz şey ayağımızın altında olan kandı

Işığı kan izlerini takip ettirip kanın bittiği yere doğru götürdüm, ilk gördüğüm şey yere düşmüş ve sanki parçalanmış gibi olan bir eldi. Şaşkınlığım korkuya doğru giderken ışığı bedenin kafasına doğru götürdüm gördüğüm her bir parçalanmış et bana abimi hatırlatıyordu.

𝘏𝘢𝘺𝘢𝘵 𝘩𝘦𝘳𝘬𝘦𝘴𝘦 𝘢𝘥𝘢𝘭𝘦𝘵𝘭𝘪 𝘮𝘪𝘺𝘥𝘪 𝘩𝘢𝘺ı𝘳 𝘥𝘦𝘨̆𝘪𝘭𝘥𝘪 𝘩𝘢𝘺𝘢𝘵 𝘴𝘢𝘥𝘦𝘤𝘦 𝘢𝘤𝘪𝘻𝘭𝘦𝘳𝘦 𝘢𝘥𝘢𝘭𝘦𝘵𝘴𝘪𝘻𝘭𝘪𝘬 𝘺𝘢𝘱ı𝘺𝘰𝘳𝘥𝘶. 𝘐̇𝘴̧𝘵𝘦 𝘩𝘢𝘺𝘢𝘵ı𝘯 𝘢𝘤𝘪𝘻𝘭𝘦𝘳𝘦 𝘢𝘥𝘢𝘭𝘦𝘵𝘴𝘪𝘻𝘭𝘪𝘬 𝘺𝘢𝘱𝘵ı𝘨̆ı 𝘣𝘪𝘳 𝘨𝘶̈𝘯𝘥𝘶̈ 𝘣𝘶,
𝘈𝘮𝘤𝘢𝘮ı𝘯 𝘦𝘷𝘪𝘯𝘥𝘦 𝘢𝘣𝘪𝘮 𝘪𝘭𝘦 𝘰𝘵𝘶𝘳𝘶𝘳𝘬𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘳𝘴̧𝘦𝘺 𝘢𝘯𝘪𝘥𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘭𝘪𝘴̧𝘵𝘪 𝘪𝘤̧𝘦𝘳𝘪𝘺𝘦 𝘣𝘪𝘳𝘪𝘭𝘦𝘳𝘪 𝘨𝘪𝘳𝘥𝘪 𝘥𝘢𝘩𝘢 𝘯𝘦 𝘰𝘭𝘥𝘶𝘨̆𝘶𝘯𝘶 𝘢𝘯𝘭𝘢𝘮𝘢𝘮ı𝘴̧𝘵ı𝘮 𝘢𝘣𝘪𝘮 𝘢𝘺𝘢𝘨̆𝘢 𝘬𝘢𝘭𝘬𝘵ı 𝘷𝘦 𝘣𝘦𝘯𝘪𝘮 𝘰̈𝘯𝘶̈𝘮𝘦 𝘨𝘦𝘤̧𝘵𝘪 𝘣𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘢𝘺𝘢𝘨̆𝘢 𝘬𝘢𝘭𝘬𝘮ı𝘴̧𝘵ı𝘮, 𝘦𝘭𝘭𝘦𝘳𝘪𝘮𝘪 𝘢𝘣𝘪𝘮𝘪𝘯 𝘬𝘰𝘭𝘶𝘯𝘢 𝘨𝘦𝘤̧𝘪𝘳𝘮𝘪𝘴̧𝘵𝘪𝘮. 𝘒𝘰𝘳𝘬𝘵𝘶𝘨̆𝘶𝘮𝘶 𝘢𝘣𝘪𝘮𝘦 𝘣𝘦𝘭𝘭𝘪 𝘦𝘵𝘮𝘦𝘺𝘦 𝘤̧𝘢𝘭ı𝘴̧ı𝘺𝘰𝘳𝘥𝘶𝘮 𝘢𝘮𝘢 𝘰 𝘣𝘦𝘯𝘪 𝘢𝘯𝘭𝘢𝘮𝘢𝘬 𝘺𝘦𝘳𝘪𝘯𝘦 𝘬𝘢𝘳𝘴̧ı𝘥𝘢𝘬𝘪 𝘢𝘥𝘢𝘮𝘭𝘢𝘳𝘢 𝘣𝘢𝘬ı𝘺𝘰𝘳𝘥𝘶 𝘪𝘤̧𝘭𝘦𝘳𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘣𝘪𝘳𝘪 𝘬𝘰𝘯𝘶𝘴̧𝘵𝘶 " 𝘈𝘮𝘤𝘢𝘯 𝘯𝘦𝘳𝘥𝘦 " 𝘋𝘦𝘮𝘪𝘴̧𝘵𝘪 𝘴𝘦𝘳𝘵 𝘴𝘦𝘴𝘪 𝘪𝘭𝘦 𝘢𝘥𝘢𝘮𝘥𝘢𝘯 𝘤̧ı𝘬𝘢𝘯 𝘴𝘦𝘳𝘵 𝘴𝘦𝘴 𝘣𝘦𝘯𝘪𝘮 𝘥𝘢𝘩𝘢𝘥𝘢 𝘶̈𝘳𝘱𝘦𝘳𝘮𝘦𝘮𝘦 𝘯𝘦𝘥𝘦𝘯 𝘰𝘭𝘮𝘶𝘴̧𝘵𝘶, 𝘷𝘦 𝘢𝘮𝘤𝘢𝘮 𝘵𝘦𝘴𝘢𝘥𝘶̈𝘧𝘦𝘯 𝘰 𝘨𝘶̈𝘯 𝘦𝘷𝘥𝘦 𝘥𝘦𝘨̆𝘪𝘭𝘥𝘪 𝘩𝘦𝘳𝘨𝘶̈𝘯 𝘦𝘷𝘥𝘦 𝘰𝘭𝘢𝘯 𝘢𝘮𝘤𝘢𝘮 𝘣𝘶𝘨𝘶̈𝘯 𝘦𝘷𝘥𝘦 𝘥𝘦𝘨̆𝘪𝘭𝘥𝘪 𝘢𝘣𝘪𝘮 𝘪𝘴𝘦 " 𝘉𝘪𝘭𝘮𝘪𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮 " 𝘋𝘪𝘺𝘦𝘳𝘦𝘬 𝘬ı𝘴𝘢 𝘷𝘦 𝘯𝘦𝘵 𝘣𝘪𝘳 𝘤𝘦𝘷𝘢𝘱 𝘷𝘦𝘳𝘮𝘪𝘴̧𝘵𝘪 𝘢𝘥𝘢𝘮𝘢 𝘢𝘣𝘪𝘮 𝘬𝘰𝘯𝘶𝘴̧𝘶𝘳𝘬𝘦𝘯 𝘴𝘦𝘴𝘪𝘯𝘥𝘦𝘬𝘪 𝘳𝘶𝘩𝘴𝘶𝘻𝘭𝘶𝘬 𝘷𝘦 𝘢𝘤ı𝘺ı 𝘩𝘪𝘴𝘴𝘦𝘵𝘮𝘪𝘴̧𝘵𝘪𝘮. 𝘈𝘥𝘢𝘮 𝘣𝘪𝘳 𝘢𝘯𝘥𝘢 𝘢𝘣𝘪𝘮𝘪𝘯 𝘬𝘰𝘭𝘶𝘯𝘢 𝘺𝘢𝘱ı𝘴̧𝘵ı. 𝘈𝘣𝘪𝘮𝘪 𝘴𝘶̈𝘳𝘶̈𝘬𝘭𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘨̆𝘦𝘳 𝘢𝘥𝘢𝘮𝘭𝘢𝘳 𝘪𝘴𝘦 𝘣𝘦𝘯𝘪𝘮 𝘬𝘰𝘭𝘶𝘮𝘶 𝘵𝘶𝘵𝘶𝘱 𝘣𝘦𝘯𝘪 𝘴𝘶̈𝘳𝘶̈𝘬𝘭𝘶̈𝘺𝘰𝘳𝘥𝘶 𝘢𝘣𝘪𝘮𝘦 𝘩𝘦𝘮 𝘣𝘢𝘨̆ı𝘳ı𝘺𝘰𝘳 𝘩𝘦𝘮𝘥𝘦 𝘬𝘶𝘳𝘵𝘶𝘭𝘮𝘢𝘺𝘢 𝘤̧𝘢𝘭ı𝘴̧ı𝘺𝘰𝘳𝘥𝘶𝘮 𝘢𝘣𝘪𝘮 𝘪𝘴𝘦 𝘣𝘦𝘯𝘪𝘮 𝘪𝘤̧𝘪𝘯 𝘢𝘥𝘢𝘮𝘭𝘢𝘳𝘢 𝘣𝘢𝘨̆ı𝘳ı𝘺𝘰𝘳𝘥𝘶 " 𝘉ı𝘳𝘢𝘬ı𝘯 𝘭𝘢𝘯 𝘬𝘢𝘳𝘥𝘦𝘴̧𝘪𝘮𝘪 " 𝘋𝘦𝘥𝘪𝘨̆𝘪𝘯'𝘥𝘦 𝘢𝘥𝘢𝘮 𝘣𝘪𝘳 𝘢𝘯𝘥𝘢 𝘢𝘣𝘪𝘮𝘪𝘯 𝘬𝘢𝘧𝘢𝘴ı𝘯𝘢 𝘦𝘭𝘪𝘯𝘥𝘦𝘬𝘪 𝘴𝘪𝘭𝘢𝘩'ı𝘯 𝘢𝘳𝘬𝘢𝘴ı 𝘪𝘭𝘦 𝘷𝘶𝘳𝘥𝘶 𝘷𝘦 𝘢𝘣𝘪𝘮'ı𝘯 𝘣𝘢𝘺ı𝘭𝘮𝘢𝘴ı𝘯ı 𝘴𝘢𝘨̆𝘭𝘢𝘥ı 𝘣𝘦𝘯 𝘪𝘴𝘦 𝘩𝘢𝘭𝘢 𝘤̧ı𝘳𝘱ı𝘯ı𝘺𝘰𝘳𝘥𝘶𝘮 𝘢𝘣𝘪𝘮𝘪 𝘵𝘶𝘵𝘢𝘯 𝘢𝘥𝘢𝘮 𝘪𝘴𝘦 " 𝘚𝘶𝘴𝘵𝘶𝘳𝘶𝘯 𝘴̧𝘶 𝘬ı𝘻ı 𝘺𝘰𝘬𝘴𝘢 𝘰̈𝘭𝘥𝘶̈𝘳𝘶̈𝘤𝘦𝘮 " 𝘋𝘦𝘥𝘪𝘨̆𝘪𝘯𝘥𝘦 𝘬𝘰𝘳𝘬𝘶𝘮𝘥𝘢𝘯 𝘴𝘶𝘴𝘮𝘶𝘴̧𝘵𝘶𝘮. 𝘈𝘥𝘢𝘮𝘥𝘢 ' 𝘢𝘧𝘧𝘦𝘳𝘪𝘯 ' 𝘥𝘦𝘳 𝘨𝘪𝘣𝘪 𝘺𝘢𝘯 𝘣𝘪𝘳 𝘴̧𝘦𝘬𝘪𝘭𝘥𝘦 𝘴ı𝘳ı𝘵𝘵ı 𝘷𝘦 𝘰̈𝘯𝘶̈𝘯𝘦 𝘥𝘰̈𝘯𝘥𝘶̈..