Weekly Writing Assignment 1 - Stargazing

Stargazing - By Rosanne

'Kun je niet uitkijken?!' een jongen van mijn leeftijd kijkt me geïrriteerd aan met zijn armen over elkaar geslagen. Gestoord haal ik mijn muziek oortjes uit mijn oren en kom overeind. Het zachte gras kriebelt tegen mijn armen. 'Jij bent degene die hier over mij heen valt, dus op zich..' Het is een heldere sterrennacht en zoals elke avond bekijk ik de sterren stuk voor stuk, liggend in de duinen. Ik heb een huisje op Terschelling en dit is altijd mijn momentje om even tot mezelf te komen. Normaal gesproken word ik daar ook niet bij lastig gevallen, tot vandaag. Zonder het te vragen ploft de jongen naast me in het duingras. 'Senna' zegt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt. 'Maya' zeg ik zonder zijn hand te schudden. Senna lijkt zich het niet aan te trekken en wijst naar een sterrengroepje dat een apart figuurtje vormt samen. 'Kijk, dat is kleine beer.' Verbaasd kijk ik hem aan. 'Hoe weet je dat?' Okey stom, ik ben natuurlijk niet de enige die verstand van de sterren heeft. Senna lacht. 'Mijn opa had vroeger een sterrenkijker op zolder en hij heeft me het één en ander geleerd.' Ik knik maar een beetje en kijk weer naar de sterren. Zo snel als Senna kwam, zo snel is hij ook ineens weg.

De volgende avond vervolg ik mijn sterrensessie, en het verbaasd me niets als Senna ook weer verschijnt. In plaats van me weer te storen, gaat hij ook op het gras liggen met zijn oortjes in. Het beangstigend me een beetje hoe vertrouwd het voelt, terwijl ik die dude nog maar één dag ken. Ik hou meestal van alleen zijn, maar Senna's aanwezigheid stoort me niet. Met mijn ellebogen werk ik mezelf omhoog en kijk over het strand uit. Het geluid van de golven die in een ritmisch patroon over het strand spoelen kalmeert me meer dan welke pillen dan ook. Net als ik weer op mijn rug wil gaan liggen zie ik iets in het water dat er niet thuishoort. Met samen geknepen ogen staar ik een paar seconde naar het beeld dat zich voor mijn ogen afspeelt. Dan spring ik op en begin als een gek te rennen. 'Senna! Er verdrinkt iemand!' schreeuw ik naar Senna terwijl mijn blote voeten zich een weg door het zand banen. Aan de voetstappen achter me hoor ik dat ook Senna in beweging komt. Gelukkig is het een zomeravond, en is het water niet helemaal één met de lucht. Anders zouden we degene in het water nooit gezien hebben. Het is een man. Zijn armen komen af en toe paniekerig boven water, en verdwijnen dan weer in de zee. Ik twijfel geen seconde en spring het water in. De temperatuur van het zeewater valt aardig tegen, het was al een paar dagen warm weer geweest en je zou denken dat de zee daar toch iets van op zou pikken. Maar daar heeft ze teveel diepte en geheimen voor. Aangezien ik al mijn hele leven op Terschelling woon, en ik hier dagelijks kom ben ik een aardig getraind zwemster. Met een paar flinke borstkrollen ben ik bij de man en ik grijp hem vast zoals ik vroeger met reddingszwemmen heb geleerd. Alleen was dat met poppen, en is deze man toch echt iets zwaarder. Eén keer worden we overspoelt door een zoute golf, het water prikt in mijn ogen en als ik weer zand onder me voel durf ik pas goed te hoesten. De man valt plat op zijn rug in het zand, en als ik hem met moeite overeind helpt komt er een enorme lading water uit zijn mond. De ogen van de man staan een beetje raar, maar ik weet niet of het echt zo is of dat het maar zo lijkt omdat het al wat donkerder is. 'Nou eh bedankt!' hij zegt het alsof ik hem voor heb laten gaan in de rij bij de supermarkt. Als iemand mijn leven zou redden zou ik dat toch iets anders doen geloof ik, maar ja misschien ligt dat ook wel weer aan mij. De man staat op en loopt slingerend weg van de zee. Pas als ik een beetje ben bijgekomen besef ik dat Senna helemaal niet meer heeft geholpen... Als ik om me heen kijk is er weer geen spoor van hem te bekennen.

Zingen is altijd al mijn grote hobby geweest, vooral onder de douche. Net zoals deze ochtend. Het warme water dat uit de douchekop komt voelt toch echt heel wat lekkerder aan dan dat koude, zoute zeewater. Ook al hou ik ontzettend van de zee. Het hele gebeuren van gisteravond heeft me eigenlijk helemaal niet meer zo aangegrepen als ik eerst had gedacht. Het enige waar ik mee zit is Senna. Ik dacht echt dat we een begin van een soort van klik hadden! Lekker dan, als mensen je vertrouwen meteen zo beschamen. En echt waar, ik doe mijn best om te begrijpen waarom hij weg zou zijn gegaan, maar ik snap het gewoon niet. Daar heb ik wel vaker last van trouwens, dat ik sommige mensen niet begrijp. Maar ik heb maar besloten dat dat vaker aan hen ligt dan aan mij. Ik stap uit de douche, en probeer de meeste gedachtes daar achter te laten, maar ik ben nogal een binnenvetter en er spoken meestal de hele dag allerlei gedachtes door me heen. Ik trek een jeans aan en een vest, want in de ochtend waait het meestal hard op het eiland.