Hoge Noten

hoofdstuk 1

'Dat maakt dan vijfenveertig euro drieënveertig alstublieft.'

'moment ik pak het even voor U.'

'geen probleem..'

Fuck, ik heb dertien euro te weinig meegekregen van mama. Shit, en dit is wel alles wat ik moest meenemen uit de winkel. ik moet echt al deze producten meenemen. Anders krijg ik echt slaag.

'Kan ik vast iemand anders helpen? en niet weglopen jij hè?' 'Nee mevrouw.'

de volgende klant aan de kassa had een biljet van vijftig euro aan en de kassière gegeven en kreeg vijfendertig euro terug.

'Pardon mevrouw, Zou u mij alstublieft wat geld kunnen lenen? Want als ik deze boodschappen niet nu koop krijg ik slaag thuis. U kunt zo met mij mee naar huis lopen zodat ik U terug kan betalen.

'Nee. Ik heb niks meer.' was het antwoord van de vrouw, en ze liep recht langs me heen terwijl ze nog vijfendertig euro terug kreeg. Zo volgde ook de volgende antwoorden. Ik voel dat de kassière medelijden met me krijgt. Ik probeer het nog één keer denk ik bij mezelf.

'Pardo...'

'Nee, ik geef niet aan die getinte buitenlanders, die beroven je waar je bij staat! laat je handen zien want ik weet dat je al geld van me gejat hebt, kleine rat!'

'Wat? waar slaat dit op?!' Ik kijk de boze vrouw verbaasd aan en open mijn handen waar de tweeëndertig euro inzit om aan de kassière te geven.

'Ah daar heb je het al, toevallig kreeg ik net ook zo'n soort bedrag terug!' En ze grijpt het geld uit mijn handen en wil weglopen wanneer de kassière haar achterna rent en haar aanspreekt met de woorden dat het echt mijn geld is, waarbij ze verplicht was haar portemonnee te onderzoeken of haar teruggekregen vierendertig euro er nog inzat. Een paar seconden later komt de kassière terug met mijn tweeëndertig euro. 'Hier, volgens mij is dit van jou.' En ze geeft me de Tweeendertig euro. 'Bedankt mevrouw.'

Een jongen van mijn school stond al een paar minuten toe te kijken hoe mensen mij afwezen en weg gingen. Plots liep hij de winkel in en was hij verdwenen. Hij heeft iets mysterieus. Hij is een jongen met bruin haar, niet te lang niet te kort.. met helblauwe ogen. Haast zo blauw als een zwembad van een tropisch paradijs. Om in te verdrinken. Hij zit twee klassen hoger dan mij. Ik bleef nog even voor de kassa wachten of iemand me misschien hulp zou bieden, maar ik verwachtte er al niet te veel van.

'Sorry, maar je staat hier al zo lang kleine. Ik heb wat dingen opgepikt.. Hier.' Zegt een stem. En verschrikt draai ik me om. Daar staat hij dan: de knappe jongen van daarstraks. Hij stak zijn hand naar mij uit met een gebolde vuist die hij opende in mijn hand. 'In de hoop je ooit nog eens te zien zodat je het goed kan maken met me..' Hij knipoogde. Ik had nog niet in mijn hand gekeken om te zien wat hij in mijn hand had geleegd. Ik besloot om te kijken. 'Da.. Dankje..' Een glimlach vormde er rondom zijn gezicht waarbij zijn ogen smaller werden alsof de zwembaden in zijn ogen nog geaccentueerde leken en zijn kaaklijn door het zonlicht prachtig gecontourd werden. 
Daar sta je dan.. Verbaasd.. Een beetje zweverig.. En een tientje rijker. Ik kan wel een zak chips minder mee nemen waardoor ik net geld genoeg heb. Ik bedenk me dat ik achter de jongen aan kan rennen om hem nog eens te bedanken en te zeggen dat hij met mij me naar huis kan gaan en hem terug kan betalen. Maar niet alleen daarom. Ik wou ook weten wat hij bedoelde met "In de hoop je ooit nog eens te zien zodat je het goed kan maken met me." Dus ik ren hem achterna naar buiten. Zo snel als ik kan. Maar hij is nergens meer te bekennen.

Ik loop naar huis. Onderweg passeren een hoop auto's en rennende voetgangers die proberen snel thuis te zijn omdat het regent. Maar ik trek me er niks van aan want ik ben al te laat thuis. En ik krijg nu toch al een pak slaag thuis. Dus eerlijk gezegd durf ik gewoon niet meer en loop langzaam maar toch met stevige passen door. 

'Nadja, je bent veel te laat!'
'Als baba er is krijg jij slaag!'
'Ik kwam zo snel als ik kon terug mama!'
'Als jouw broers dit gezien hadden hadden zij jou echt verraden. Allah vergeef haar..'
'Sorry.'
'Ga naar boven en maak je huiswerk. Nu.'
'Maar mama, al mijn huiswerk is al af.' 'Ga vooruit werken ik wil je niet zien. Heb het druk. Tanrı. Üzgünüm, onu affet. (God, het spijt me, vergeef haar.)
Ik kijk naar de vloer en loop stil naar boven.
Ik ga op bed zitten en sta weer op. Pak wat papier en potloden en ga wat tekenen. Ik bedenk me dat ik een boekje in elkaar kan zetten en het nuttigen als mijn dagboek. Ik teken wat op de kaft van het boekje en een mooi printje ontstaat.

'Nadja! Tafel dekken.'
'Ja mama'
Ik loop de trap weer af en leg het kleed op tafel. Pak de bordjes uit de kast en de glaasjes pak ik ook vast en zat ze neer. 'Eten Caleb en Ahmed ook mee?'
'No'
'Hebben wij dan niet veel te veel?'
'Baba wordt dun, die krijgt veel.' 'Wollah, baba is eerder dik dan dun..' Antwoord ik fel op mama.
'Naar boven nu! En ze waggelt me achterna.

'Nadja Heli Sofia Nisir, hoe is het schoonheid ?'
'Pap!'
'Nadjaa'
'Ik heb U gemist.'
'Ik ben er weer..'
'Nadja, Ahbdel, eten!' Roept moeder.