ღმერთქალი

  ჩემი ამქვეყნად მოვლენა, არაფრ-
ით გამოირჩეოდა სხვებისგან. თუ
არ ჩავთლიდით, საშინელ ქუხილს ცაში და ავისმომასწავებელ ქარბო
რბალას, რამაც გამოიწვია შენობე
ბის განადგურება, ხალხის დახოცვა თუ სხვა მრავალი რამ. მე წარმოდ
გენაც არ მქონდა როგორ გადავრჩი საერთოდ, რადგან ჩემი ოჯახი ადგ
ილზევე გარდაცვლილიყო, მე კი დი
დი ალბათობით ტირილისგან ვსკდ
ებოდი. არც ის მახსოვს ვინ იზრუნა ჩემზე იმ დღიდან, ვინ იყო ჩემი დრ
ოებითი მეურვე. არაფერი ვიცოდი. მე კი ერთადერთი ადამიანი ვიყავი, ვინც სასწაულს გადარჩენოდა. გაფ
იქრებაც კი მზარავს, რომ დაბადები
სთანავე სიკვდილი მეწერა. ბუნდოვ
ნად მახსოვს ყველაფერი, ეს ტრავ
მა დღემდე გამომყვა. ჩემი მშობლე
ბი არ მენატრებოდნენ, რადგან მათ
არ ვიცნობდი, მათი სახეებიც კი არ მახსოვს, მხოლოდ განწირული კივ
ილი, რომელიც ნებისმიერ წამს ჩამ
ესმოდა ყურებში და პანიკურ შეტე
ვაში გადამდიოდა. ეს ჩემი ყოველ-
დღიურობა გახლდათ. კოშმარებიც იმატებდა დღითიდღე. ასეთ მოუსვ
ენრად ყოფნასა და იდუმალ ტანჯვ
ას სიკვდილი მერჩივნა. რატომ ან რანაირად გადავრჩი? ეს ნორმალუ
რია? მახსოვს ყველაფერი ინგრეო
და ჩემს თვალწინ, მე კი უვნებელი
დავაღწიე თავს. ფსიქოლოგთან ვი
ზიტი არაფერს მცვლიდა, მაგრამ მა
ინც დავდიოდი. სხვები მასულელე
ბდნენ ფსიქოლოგთან გიჟები დადი
ანო. გიჟი ვიყავი განა? შესაძლოა.
ფსიქოლოგის აზრით, მომხდარი მო
ვლენიდან წესით არაფერი უნდა მე
მახსოვრა. მე კი თითქმის 10% მახს
ოვდა, ეგეც დიდი რამე იყო. ჩემს ტვ
ინს დიდი შესაძლებლობები ჰქონ
ია, ეს კი ვერ შევნიშნე. ჩემი ფსიქო
ლოგი ლამაზი ქალი იყო. გამხდარი,
შავგრემანი მომწვანო თვალებით. მე კი რიჟა ვიყავი, ლურჯი თვალებ
ით, რომელიც ზღაპრულს ჰგავდა. შარლოტა რობინსონმა(ფსიქოლოგ
მა) დიაგნოსტიკა გამიკეთა, პოსტ-
ტრავმული სტრესული აშლილობა
ზე, იგივე ptsd. მითხრა, რომ ეს ტან
ჯვა ცხოვრების ბოლომდე გამომყვ
ებოდა, სანამ არ განვიკურნებოდი მთლიანად, პრობლემა კი ჩემი უაზ
რო მეხსიერება გახლდათ. 17 წლის ვარ და ბედნიერი არასდროს ვყო
ფილვარ, რადგან არარეალური ფი
ქრებით ვიყავი მოცული. ჩემს თავს ზედმეტად მკაცრად ვექცეოდი. ორ
ჯერ ვცადე სუიციდი, ორჯევე შევჩ
ეერდი, ბოლო წამებში. ამის გამბე
დაობა არ აღმომაჩნდა, ალბათ სა
კუთარი თავი მიყვარდა ისე, რომ შვებას მტკივნეულ ტანჯვას ვამჯო
ბინებდი, საკუთარ თავს განგებ ვწი
რავდი ასე. მეტი ახსნა არ მქონდა. მე, ვანესა კლარკი, ერთ მყუდრო ობოლთა თავშესაფარში ვცხოვრო
ბდი, სხვა წასასვლელი ფიზიკურად არ გამაჩნდა. აქაურობა ძალიან მო
მწონდა, უფროსწორედ მოგვიანებ
ით შევეჩვიე. გავაანალიზე, რომ ჩე
მი ადგილი აქ არის და ამ ადგილს
ვეკუთვნოდი სიკვდილამდე  იშვია
თად მოვილხენდი საკვებით, ან სა
ერთოდაც არასდროს. მეუბნებოდ
ნენ, ოდნავი ლუკმა მაინც გადაყლა
პეო, თუმცა პირღებინებით ვასრულ
ებდი საქმეს. ამის გამო ძალიან გავ
ხდი, სახეზე ფერიც გადამსვლოდა.
ელემენტალურ ხმაურზე პატარა ბა
ვშვივით ყურებზე ხელს ავიფარებ
დი და ვბოდავდი. თვალწინ წარმი
დგებოდა, როგორ მენგრეოდა შენ
ობა თავზე და მიზანში ბოლოს მეც ამომიღებდა. ერთ მომენტში, ისეთი
მოგონება ამომიტივტივდა, რომ მჯ
დომიარე ფეხზე წამოვდექი და იქვე მყოფები დავაფრთხე. ჩემსკენ პირ
დაპირ ელვამ დაიქუხა, მე კი ტირი
ლს მოვუმატე, ეს იყო და ეს. კიდევ
ბევრი ასეთი მოგონებები იჩენდა
თავს, წვრილმანი დეტალები, ის რი
სი ხსოვნაც ელექტრო დარტყმასა
ვეთ ჰგავდა. ვიცოდი ადგილის ლოკ
აცია, სადაც ეს მოხდა, ისიც ვიცი რომელ საათზე, როგორი ტანსაცმ
ელები ეცვათ, მათი ემოციები, ხო
ლო ბუნდოვანი სახეები. ვუყურებ
დი როგორ იხოცებოდნენ ხალხი,
შველას ითხოვდნენ, მობილურებ
ით ცდილობდნენ სხვებთან დაკავ
შირებას. საზოდოებას ის დღე, დაა
მახსოვრდა, როგორც ქვეყნის აღსა
სრულის დღე. არავინ იცის როდის, რა მოხდება ამ ცხოვრებაში. ჩემს
თავს იმაში ვადანაშაულებდი, რომ ეს ტრაგედია, მე გამოვიწვიე, დღე, როდესაც მე დავიბადე, დღე, როდე
საც სიკვდილს თვალებში ჩავხედე. დაწოლისას, ხოლმე ბიბლიას მიკი
თხავდნენ დროის გასაყვანად, მძინ
არე მე თავის მოსაკატუნებლად ხვ
რინვას ვიწყებდი, რითაც ვაჯერებ
დი მათ, რომ უკვე ძილს ვაპირებდი. არადა მთელი ღამე თვალს არ ვხუ
ჭავდი. ღამეებს ან წიგნის კითხვით ვათენებდი ან თუ მობეზრებული ვა
რ მაშ ჩემს უსაყვარლეს შავ კატას ვეალერსებოდი, მას ძალიან ვუყვა
რდი, მეც მიყვარდა ის! მეივი დავა
რქვი. ცოტა ინტრიგული კატა იყო, ოინები მოსწონდა. ზოგჯერ დავიწ
ვენდი მუცელზე და ვესაუბრებოდი
-ნეტავი საუბარი შეგეძლოს, როგო
რც ადამიანს. აღარ მოვიწყენდი. ამ
ის შემდეგ კნავილს მოჰყვებოდა. ჩემი გუნების გამოკეთება, ერთადე
რთი მას შეეძლო, მეტ სულიერს არ
ავის. ჩემმა ფსიქოლოგმა ერთხელ ასეთი გამონათქვამი მითხრა:,,მენტ
ალური დაავადება ჰგავს ომში ბრძ
ოლას, სადაც მტრის სტრატეგია გა
რწმუნებს, რომ ომი რეალურად არ ხდება. ეს გამონათქვამი ტვინში ჩა
ვიბეჭდე და თქვენც გაგიზიარეთ.
ჩემი მიღწევაა, ვიყო ბედნიე
რი და არაფერი მადარდებდეს, არა
ფერზე მქონოდეს საფიქრალი. ჯო
ჯოხეთს ყველა გადის, მაგრამ სხვა
დასხვანაირი გზით. არ მისცე უფლე
ბა შიშმა გაგაკონტროლოს, არამედ
ეცადე შენ გააკონტროლო ის. შიში, რომელიც მაწუხებს, არის ჩემი უბე
დურობის სიმბოლო, სხვებს ზიანის მეტს არაფერს მოვუტანდი. ზოგიერ
თი ბავშვის დაბადება საჩუქრად ით
ვლება, გარდა ჩემისა. მე ვიყავი წყე
ვლა, რომელმაც დაატრიალა უბედ
ურება, ჩემი თავიც სულიერად გავა
ნადგურე. თავისუფალ დროს სხვად
ასხვა აქტივობებით ვკავდებოდი, რასაც სისულელედ აღვიქვამდი. ვი
ჯექი, ერთ წერტილს მიშტერებული
მანიაკი. არასასიამოვნო აგრესიუ
ლი გამოხტომებიც დამეწყო. თუ ვი
ნმე ტონს უწევდა გინდ სხვას, ოღ
ონდაც გვერდით მყოფს. აუცილებ
ლად გაღიზიანებული წამოვუვარდე
ბოდი, ვკიოდი, რის საფუძველზეც საგნები მოულოდნელად ეჯახებოდ
ნენ ერთმანეთს, ან ნათურა იმავ წა
მს გადაიწვოდა. ამ უცნაურობებს ყუ
რადღებას არ ვაქცევდი, მანამ სან
ამ ზედმეტი არ მომივიდა. ჩვეული კივილისას უკან არსებულ ფანჯრებ
ს მინები გატეხვოდა და ძირში ხმაუ
რიანად ეცემოდა. მე ყურებზე ხელ
ები ავიფარე და უკან გაკვირვებუ
ლი შემოვიხედე, ეს სხვებსაც დაე
ნახათ. -ეს მე არ ჩამიდენია, მე დამ
ნაშავე არ ვარ, გავიძახოდი მომტირ
ალი ხმით. სხვები მამწყნარებდნენ. სპეციალურ ოთახში წამიყვანეს, სა
დაც იქ დარჩენა არ მეპიტნავა. საზა
რელ შთაბეჭდილებას მიტოვებდა. მარტო დამტოვეს. ერთხან კარზე ძლიერად ვაბრახუნე, დანებების შე
მდეგ ფანჯარას შევაცქერდი. ვეცა
დე გამეღო, ამაოდ. არ მიყვარდა, როცა რაიმე არ გამომდიოდა. კივი
ლი აღმომხდა მოუთმენლობისგან. ანაზდად, ფანჯრის მინებმა მსხვრე
ვა დაიწყო, მეც ქვევით ჩავიხარე. ესეც ასე, ჩამეღიმა. სასწრაფოდ გადავძვერი ფანჯრიდან. გზაში ელ
ვა დაიწყო, რამაც შემაყოვნა. გავიხ
სენე, რისთვის უნდა ვიბრძოლო, ამ
იტომაც გზა განვაგრძე. სად მივდიო
დი ეგ არ ვიცოდი, ალბათ იმ ადგილ
ას. ჩემ თავს ყოველთვის ვეკითხებ
ოდი: ვინ ვარ? ამაზე პასუხი კი არ მქონდა. ფიქრებში მოცულს, რომე
ლსაც გადაავიწყდა სად ვიმყოფებო
დი, რას ვაკეთებდი არსაიდან ავტო
მობილმა მთელი სიჩქარით ჩამიარ
ა. ეს მომენტი დაუვიწყარი იყო. რო
გორ დავებრეხვე მიწაზე, დასისხლ
იანებული. მძღოლს შეეშინდა და გ
აიქცა. თავშესაფრიდან ხალხი გამო
რბოდა ჩემს გამო. ერთმა ოფიციალ
ურად გარდაცვლილი გამომაცხადა. ყველა დანაღვლიანდა. ჩემს დასაფ
ლავებას შეუდგნენ, მეივიც იქ იყო. ანაზდად, საფლავს ელვამ დასჭექა, ყველამ უკან დაიხია შეშინებულნი. მეივიმაც დაიჩხავლა. უკანვე გაბრუ
ნდნენ, მეტი აღარ გაჩერებულან, მე
ივის გარდა. მეორე დილას მძინარე
კატას ხმაურმა გამოაღვიძა, ხმაურ
მა, რომელიც მე გამოვიწვიე. დაიჯე
რებთ თუ არა მე გავცოცხლდი! მიწ
იდან ამოვდიოდი, კატა შეხტა. გაჭუ
ჭყიანებული ტანსაცმელს ვიფერთ
ხავდი. ისეთი შეგრძნება მქონდა თ
ითქოსდა ახალი ადამიანი დავბადე
ბულიყავი, ახალი ისტორიით. ნამავ
და. გამვლელები უშნო თვალით მი
ყურებდნენ. ტალახში ამოვლებულ ღორს ვგავდი, მაგრამ შელამაზებუ
ლი ვერსიით. რაღაც ძალას დავეუფ
ლე, რამაც გადამალახებინა ჯოჯო
ხეთი. სამწუხაროდ მოგვიანებით მი
ვხვდი, რომ მე არ ვიყავი უბრალოდ წყევლა. მე ტანჯვას არ შევრკინებ
ივარ, პირიქით შევიგრძენი. არე-მა
რეს გავყურებდი, გამარჯვებული ღ
იმილით. ნიავმა ირგვლივ დაუბერა. ხელის აწევა და ელვის დაცემა ერთ
ი იყო. მე ღმერთქალი ვარ, რომელმ
აც დაამარცხა ჯოჯოხეთი, საკუთარ
ი ძალით, რამაც ერთდროულად გა
ანადგურა კიდეც და საკუთარი თავის წარმოუდგენელი ვერსიაც აღმოუჩინა.