Ölüme yolculuk

Büyümüştüm...
Liseyi bitrdim.18 yaşına geldim.Evet tek başımayım yine.Yine kimse yok yanımda.Yine yalnızım.Hayattan tamamen kopmuştum.Artık yaptığım hiçbir şey bana zevk vermiyordu.Evet,artık karşınızda güçsüz,tüm yaşama sevincini kaybetmiş bir Derin var.İçimdeki tüm umudu kaybedecekken o çıktı karşıma "Deniz". Benim için geldi diye çok mutlu olmuştum.Artık yalnız olmayacağım diye seviniyordum.Karşılaştık o gün.Sadece baktı bana." Sensiz olmak istemiyorum"dedim.Baktı sadece.Elimde o şiir kitabı vardı.Oturduk bir yere.Benimle hiç konuşmuyordu.Bakıyordu sadece.Elinde bi kâğıt vardı.Yazıyordu o kağıda."Ben evleniyorum" dedi.
O an sadece baktım.Gözümden bir damla yaş aktı.Sadece bir damla yaş...O kağıdı birçok kez tekrar okudum.Şaka yapıyor sandım.Taki parmağındaki o yüžüğü görene kadar."Cemre" yazıyordu.Lisede en yakın arkadaşım. Bir damla daha yaş aktı gözümden.Yanımıza geldi Cemre."Kusura bakma,sevdim"dedi.Sadece sevdim."Ben güzelim ve hiçbir zaman yalnız olmadım" dedi."Sense herkesin ikinci tercihi yalnızlığa mahkum bir kızsın"dedi.Sadece ağladım ve uzaklaştım oradan.Hemen eve geldim.Yırttım o şiir kitabını.Artık benim için bitmişti herşey.Düşündüm,Cemre'nin dediklerini.Bir insan neden en yakın arkadaşına yaparki bunu?.Evet,yalnızlığa mahkum ve herkesin ikinci tercihiydim.Çünkü beni hiç kaybetmekten korkmadılar.Her zaman onlara göre fazla iyiydim.Bu yüzden her zaman dışlandım.Bır kutu ilaç çarpmıştı gözüme.Aklımdan sadece onu içmek geliyordu.Belki sonsuza kadar uyuyacaktım.Aldım elime.Önce bir tane sonra fazla fazla içtim.
Bir mektup yazdım;
"Merhaba sevdiğim.Bunu okurken belki de ben ölmüş olacağım.Sonsuza dek uyuyacağïm.Zaten kimse beni sevmiyordu.Bunu bilmek bile senin bana yaptığından fazla acı vermiyordu.Ben seni çok sevdim.Ve hepte seveceğim.Hoşcakal..
Gözüm kararıyordu.Öleceğimi anladım o an.Ve uyudum bir daha hiç uyanmamak üzere......