ඉස්පිරිතාලෙ කියන්නෙ මන් හරි අකමැති තැනක්.ලෙඩ්ඩු වේදනාවෙන් කෑ ගහන බෙහෙත් ගද පිරුණු ඉස්පිරිතාලයක් ඇතුලට යන්න මන් කවදාවත් කැමති වුනේ නෑ.
ඒත්.....එදා....
එදා මන් ඉස්පිරිතාලෙ ඉස්සරහට වෙලා උරයකුත් අතට අරගෙන බලාගෙන ඉන්නකොට එලියෙ ඉදලා ඇතුලට යන මිනිස්සු , ඇතුලෙ ඉදලා එලියට එන මිනිස්සු හැමෝම මන් දිහා අමුතුවට බලන් ගියෙ කව්ද මේ හුග වෙලාවක් තිස්සෙ මේක ඉස්සරහට වෙලා බලන් ඉන්න කොට කලිසම් හාදයා කියලා වෙන්නැති.
අන්තිමට පැය බාගෙකට,විනාඩි හතලිස් පහකට විතර පස්සෙ ඉස්පිරිතාලෙ ඉස්සරහ නවත්තල තිබුනු ත්‍රී වීල් එකක හිටපු මනුස්සයෙක් ළඟට ඇවිල්ලා "මල්ලි මොකහරි ප්‍රශ්නයක්ද" කියල අහනකොට තමයි මන් පියවි සිහියට ආවෙ.
"අනේ නැහැ අය්යෙ ප්‍රශ්නයක් නැහැ" කියල කිව්ව මන් ලෑස්ති වුනේ ඉස්පිරිතාලෙ ඇතුලට යන්න.අඩු දෙකෙන් අල්ලන් හිටපු උරේ අත උඩට ගත්තම තමයි තේරුනේ ගෙනාව බත් එකත් නිවිලා ගිහින් කියලා.හෙමින් සැරේ බත් එකත් අරගෙන පඩිපෙළ නැගලා උඩ තට්ටුවට නැග්ගේ ලිෆ්ට් එක ගාව සෙනඟ වැඩි නිසා.
හරිම අමාරුයි..ඇගපත රිදෙනවා නොසෑහෙන්න..අතේ තියෙන බත් එකේ සුවද දැනෙනකොට බඩ මහ හයියෙන් උද්ඝෝෂණ කරන්නෙ තාම ඊයෙ රෑට කාපු ගමන් කියලා මතක් කරන ගමන්.උදේට කන්න වෙලාවක් තියා පෙරේදා ඉදලා තාම ඇහැ පියවලා නැහැ මන්.දවසකට රස්සා තුන හතරක් කරන ගමන් ඉස්පිරිතාලෙට දවසකට දෙපාරක්වත් එන්න ලැබෙන එක ලොකු දෙයක් මට.මහ ලොකුවට උපාධියක් කියල එකක් ගත්තට ඒකට රස්සා දෙන මිනිස්සු හරි අඩුයිනෙ දැන්...
"ආහී...නැගිටින්න ලමයෝ...ඔයාට මන් කෑම ගෙනාවා.."
හෙමින් සැරේ අතට තට්ටුවක් දාලා කියද්දි කෙල්ල ඇස් ඇරියෙ හරි අමාරුවෙන්.මගේ වාරුවත් අරගෙන නැගිටලා ඇද විට්ටමට හේත්තු වුන මගෙ අහිංසකීට මං බත් කවන්න ගත්තෙ එයාව අංශුවෙන් අංශුවට හරියට බලන අතරෙ.ඉණ ලගට තිබුනු කොන්ඩෙ හැලිලා...බෝලයක් වගේ හිටපු කෙල්ල කෙට්ටු වෙලා වැහැරිලා ගිහින්..උඩ පැන පැන නට නට හිටපු කෙල්ල ඈලි මෑලි වෙලා ගිහින්..ඒත්...ඒ ලස්සන හිනාව...ඒ දිලිසෙන ඇස් දෙක... තවමත් එහෙම්මමයි.
