BECAUSE I LIKED A BOY | mabbie¹✔️

thirty-one; 124 dagen.

Robbie stapt uit de bus, vlug roept hij nog een "bedankt" naar de bus chauffeur waarna hij zijn ov kaart weer achter zijn tekefoonhoesje stopt.

Hij scant de mensen, op zoek naar de lange jongen met blonde haren, die er genoeg staan, alleen niet de zijne.

Opeens voelt die handen om zijn middel van achter, en voelt lippen op zijn wang.

De brunet glimlacht en draait zich in zijn armen om, hij kijkt omhoog naar zijn vriend. Robbie gaat op zijn tenen staan en drukt zijn lippen op die van Matthy. "Mhh, hi."

"Hey," Glimlacht Matthy zodra Rob terug trekt. "Hoe was het?"

Robbie knikt, Matthy zijn hand beet nemend als ze richting de parkeerplaats naast het busstation lopen. "Ja goed, ze was blij dat het de beter gaat met me en ik nu niet meer langs hoef te komen."

Vandaag had Robbie zijn laatste therapie sessie. In de afgelopen vier maanden is Robbie heel erg vooruit gegaan.

Dat Troy geschorst werd en naar een andere school moest hielp daar erg mee, het gepest was eindelijk gestopt, ze waren allemaal eigenlijk mee lopers. Bang dat als ze niks deden hun het volgende slachtoffer van Troy zouden zijn.

Ook Matthy heeft er heel erg mee geholpen, zoals afgesproken heeft hij hem niet verlaten, zelfs als het lastiger was. Altijd was Matthy daar voor hem, waar Robbie zo dankbaar voor is.

Hij is misschien nog niet helemaal waar die moet zijn, en soms worden zijn onzekerheden te veel. Maar met de steun van Matthy daar weet hij dat het goed komt.

En zijn ouders en therapeut zagen dat ook in, en samen hadden ze besloten therapie stop te zetten. Ook hadden ze afgesproken dat als Robbie weer de verkeerde kant op ging ze werd opgebeld om de sessies weer op te starten.

Matthy glimlacht, een kus op zijn hoofd plaatsend. "Ik ben trots op je, Robje." En zo kijkt hij hem ook aan.

"Dankje." Glimlacht hij naar hem. "Ik had het niet zonder jou gekund." En dat is de waarheid. Matthy heeft hem zoveel geholpen, zelfs zonder die het door had.

De auto van Matthy komt inzicht, en hij ontgrendeld hem met zijn sleutel. Matthy is nu negentien, en heeft zijn rijbewijs al ongeveer een half jaartje.

Ze stappen in, Matthy achter het stuur aangezien Rob zijn rijbewijs nog niet heeft, wel is die er al mee bezig en is theorie boeken aan het door lezen.

Matthy start de auto, en rijd de parkeerplaats af. "Kunnen we gelijk door naar mij of moet je nog langs huis?"

Robbie schud zijn hoofd. "Ik hoef niet langs huis."

Matthy knikt, en legt zijn hand op Robbie's been. "Oké, dan rij ik door."

Matthy is echt net uit huis gegaan, een paar weken geleden. Hij woont nu in een klein appartementje, waar de twee vaak de middagen en avonden spenderen.

Wanneer ze aan komen stappen ze uit en lopen de trappen op, hij woont op de tweede verdieping. Het is best wel skeer hier, en het heeft geen lift. Gelukkig zijn het maar twee trappen.

Maar Robbie spreekt uit ervaring als die zegt dat dronken die trappen op moeten lopen toch nog wel lastig is.

Matthy opent de deur voor hen en Robbie loopt naar binnen. Hun schoenen doen ze uit bij de deur waarna ze verder lopen.

Het is een klein plekje, naast de voordeur zit de deur naar een kleine badkamer waar de toilet er bij in zit, dan loop je vanaf de voordeur gelijk de woonkamer in. Bij de woonkamer zit ook een keuken in. En dan heb je nog een deur die naar de slaapkamer leid. Qua tuin heb je echt een heek klein stukje tegels waar de twee vaak samen staan te roken.

Robbie laat zich op de bank vallen, tevreden zijn hoofd naar achter gooiend en zijn ogen sluitend.

Even ligt die zo, tot die twee handen op zijn wangen voelt gevolgd bij lippen op de zijne.

Zodra Matthy terug trekt opent die zijn ogen en ziet Matthy boven hem staan.

"Moe?" Glimlacht de blond zachtjes, zijn handen van zijn gezicht weg halend.

Robbie knikt. "Beetje. Zoals gewoonlijk na therapie." Het maakt niet uit hoe vaak hij er al is geweest, hij blijft het eng vinden om over zijn gevoelens te praten. De dag er voor word dan ook gevuld met veel gestress, wat er voor zorgt dat die na zijn sessie uitgeput is.

"In dat geval, zou ik kleding pakken voor ons om in om te kleden, een film aan zetten zodat we kunnen knuffelen en jij hoogstwaarschijnlijk in slaap kan vallen?"

Robbie knikt naar zijn vriend. "Klinkt perfect."

Want zo klinkt het ook echt, knuffelend op de bank in slaap vallen klinkt nu geweldig.

Maar alles met Matthy klinkt geweldig. Is geweldig.

795 woorden.

a/n

hoofdstuk 1 van het tweede deel van dit boek!!