Love Healing

7-Siyah kuşak

General:

omega

KAÇMA

DÖN BURAYA

Minik:

Ama düşman var dediniz 😭

General:

Kaçarken aklından ne geçiyordu? Tek başına ne yapabilirsin?

Yanımıza gel, askerleri bırakamam, seni buradan görebiliyorum.

Ağacın arkasından çık

Minik:

BAK

BEN ADAM VURAMAM

AMA SİYAH KUŞAĞIM VAR

SÖYLESEM KAÇARLAR MI?

General:

Omega

Buraya geri dön

Hemen şimdi

Minik:

Of

Tamam be

Zaten kaçmadım ki

Saklandım sadece 😞

†

Jeongguk ses çıkarmamaya özen göstere göstere ağacın arkasından çıkarken, elinde ki ağaç dalını sıkıca tutuyor ve hemen ileride duran askerlere doğru ilerliyordu.

Tamam, sadece korkmuştu, o kadardı! Paniklediği için kaçmıştı, hakkıydı o da.

Sonunda yaklaştığında arkasından duyduğu çıtırtı ile çığlığı basmış ve koşarak taehyung'un arkasına geçmişti. Taehyung bugün sabrı sınanıyor gibi hissediyordu.

"Bir şey yok, tavşan sadece."

Taehyung onu rahatlatmak için konuşurken hala tetikteydi, iç güdüsü yüksek olduğu için düşmanın ne kadar yakında veya ne kadar uzakta olduğunu anlayabiliyordu. Asla da şaşmıyordu.

Taehyung yeterince ciddi ve sert olduğunu düşündü sesi ile konuştu."Bu tür durumlarda panikleyip kaçmamalısın omega." Jeongguk açıkçası pişmandı, taehyung'u zor duruma sokmuştu. İşi gereği önceliği askerleriydi ve yerlerini belli etmemek için bağırmaması gerekiyordu. Ama jeongguk kaçtığı için onunla uğraşmak zorunda kalmıştı.

Jeongguk mahçupca başını eğdi. "Ben.. özür dilerim... Sadece korktum, gerçekten-"

"Biliyorum, seni buraya getiren benim, aptallık ettim."

"Hayır gelmek isteyen bendim! Neden böyle düşünüyorsun!?"

"Kabul etmemeliydim... Sikeyim."

Jeongguk alfanın omzuna tekrar, ama bu sefer sert -kendince- olan bir yumruk attı. "Küfür etme!"

Taehyung cevap vermeden, kurdunun kendince sahiplendiği omurgasını koruma iç güdüsü ile onun bileğini sıkıca tutup daha da kendine çekmiş, etrafı izlemeye devam etmişti. Diğer askerler ise hazırlırlıklı bir şekilde silahlarını doğrultmuşlardı.