Nasze Ulubione Kwiaty

Prolog

Gdy byłam mała zastanawiałam się kim będę, gdy dorosnę. Szybko zrozumiałam, że na świecie nie ma miejsca dla takiej osoby jak ja. Jeśli nie jesteś jak inny - jesteś nikim. Taka jest okrutna prawda. Przez to, że jestem inna, nie dostałam się do wymarzonego liceum, ale to nic bo i tak nie miałam szans przez ten incydent.

Gdy miałam 9 lat zaczęłam chodzić do psychologa szkolnego, czemu? Bo tak szkoła zdecydowała po tym jak widziałam śmierć moich rodziców. Chodziłam z chłopakiem z wymiany z Francji. Nie wiem czy to była miłość, ale coś zaświtało. Pamiętam, że kiedyś pocałowałam go w policzek, i to było wszystko.

Pamiętam, że była to końcówka maja. Weszłam do klasy, a krew była wszędzie. Mój nauczyciel stał nad ciałami cały w ich krwi, i wtedy, to był moment, w którym wzięłam nóż i go zadzgałam. Było mi głupio. Ten cały proces, mój brat zmartwiony... Bałam się, w pewnym momencie zaczęłam słyszeć głosy i ludzi. Miałam siedzieć w areszcie, skończyło się na 5 latach w psychiatryku. Miałam zaledwie 11 lat, kiedy siedziałam w izolatce. Później zaczęło się, tabletki na schizofremię, badania, przeszukiwania.

Minęło 5 długich lat, w końcu wyszłam, myśleli że już jest okej, pomimo iż tabletki nadal muszę brać, próbuję żyć jak normalna osoba. Mieszkam teraz z moim starszym bratem, Touchimą, który ma w grudniu będzie miał 20 lat. 

Pewnie teraz się zastanawiacie co robię? Co robię po tym wszystkim? No cóż, co ja mogę powiedzieć, siedzę na lotnisku i czekam, aż moja koleżanka, Marjoria, przyleci z jej wakacji.

Kiedy w styczniu przyszłam do szkoły po tak długim czasie, ona mi pomogła. Postanowiliśmy, że pójdziemy do tego samego liceum i kierunek. Niestety, większość liceum nie chciała mnie jako swojego ucznia przez moją przeszłość, więc gdy już miałam się poddać, znaleźliśmy liceum, które ma mało uczniów, przez jego stan i "słabą" edukację.

Wracając, bo to nie jest o szkole, jest ostatni dzień sierpnia, jutro pierwszy dzień szkoły, i pierwszy dzień w liceum. Na szczęście dostałam się wraz z Marjorią i będziemy chodziły razem! Naprawdę się cieszę, ponieważ jest ona moją pierwszą przyjaciółką.

- Napiłabym się czegoś... - wymamrotałam sama do siebie, po czym podniosłam się z podłogi i podeszłam do automatu.

Wyciągnąłem świecącą monetę i podekscytowany wrzuciłem ją do różowego automatu. Neonowa tablica „Automat Miłości" zaczęła świecić wraz z przyciskami świeciły na biało. Spragniona wcisnęłam przycisk "A4" i zaczęłam podekscytowany patrzeć, jak nabój miał zlecieć na dół, abym mogła po niego sięgnąć i się w końcu napić!

Zaciął się. Po prostu się zaciął. Stanął i nie chcę się ruszyć.

- No nie rób mi tego! - powiedziałam na tyle głośno, że osoby przechodzące obok mogły mnie usłyszeć - no wyjdź! Daj mi się napić!

Kopnęłam machinę, lecz szybko zrozumiałam, że to był błąd.

- Ała, mój palec! - wzięłam swoją stopę do ręki i wykrzywiłam twarz z bólu - głupie, metalowe...

- Zawsze jesteś taka agresywna? - usłyszałam chłopiecy głos.

Spojrzałam za siebie i zobaczyłam chłopaka, który dorastał mi do klatki piersiowej. Był blady, miał różowe włosy, ścięte na mullet, i niebieskie oczy.

- A ty to niby kto? - powiedziałam, spoglądając na niego.

- Ach no tak, jestem Crepe, miło mi - uśmiechnął się - A ty? Taka ładna dziewczyna musi mieć na pewno przepiękne imię

- Nazywam się Strawberry - odpowiedziałam.

- Strawberry? Toż to przepiękne imię, pasuje ci.

- Oceniasz tylko po wyglądzie? - powiedziałam zirytowana.

- Ja? Nigdy! Ale pozwól, że ci pomogę - zaśmiał się.

Chłopak podszedł do automatu, i nacisnął jakiś guzik, po czym usłyszałam jak moja moneta wylatuje. Wyciągnął ją, po czym spojrzał na mnie.

- Nie kop już nigdy automatu okej? Możesz sobie złamać palce - powiedział, śmiejąc się.

- Śmieszy cię to!?

- Mnie? Nigdy w życiu! - spojrzał na swój zegarek - To już chyba na mnie czas! Może się kiedyś jeszcze zobaczymy!

Odbiegł ode mnie, a ja w szoku stałam i się wpatrywałam w jego oddalającą się sylwetkę, wtedy zdałam sobie z czegoś sprawę.

- Moje 2 złotych!! - krzyknęłam, a każdy na mnie spojrzał jak na głupią.

- Bercia! - podbiegła do mnie blondynka, od razu mnie przytulając - Nie widziałam cię, aż tydzień! Tak się bardzo stęskniłam!

- Ja też! - odwzajemniłam uścisk - dzień dobry pani Marto!

- Dzień dobry, Strawberry - powiedziała mama Marjorii.

- Dobra mów, co się działo gdy mnie nie było?? - podskoczyła podekscytowana dziewczyna.

- Tak właściwie to nic ciekawego - zaśmiałam się.

Nadal myślałam o tym chłopaku... Kim był dokładnie? Skąd jest i... Co się stanie z moją 2 złotówką...?