Molecules Of Destiny: The Academy Experiment || ZAWIESZONE

W Cieniach Sztucznej Ochrony

Na początku trzeciej klasy każdy z uczniów otrzymywał pseudonim. Zazwyczaj był on związany z naszymi zdolnościami lub charakterystycznymi cechami. Mój pseudonim to Elementa, natomiast Coral nosiła przydomek Tenebris. Nadawane były nam przez Komandora Lee, dyrektora placówki.

Siedząc w stołówce, nie sądziłam, że ćwiczenie, które wykonałam z Cassiusem, miało na zawsze zmienić moje życie. Jadłam spokojnie lunch, mając przed sobą zeszyt z Technologii i Inżynierii. Miałam mieć z tego dzisiaj zaliczenie, więc chciałam wykorzystać każdą chwilę na powtórki. Nagle usłyszałam trzask głośnika. Drgnęłam, odrywając głowę od notatek.

— Elementa proszona do laboratorium numer trzynaście —
Głos wygenerowany przez sztuczną inteligencję rozległ się echem po stołówce i całej placówce. Początkowo siedziałam jak wryta, ale gdy komunikat został powtórzony, podniosłam się z krzesła i poszłam w stronę laboratorium. Czułam, jakby moje serce miało zaraz eksplodować. Czego oni ode mnie chcą? Przecież nie zrobiłam nikomu krzywdy ani nie wagarowałam. Co mogło być nie tak?

Kiedy weszłam do pomieszczenia, zobaczyłam tłum naukowców stojących przed dużym ekranem. Na wyświetlaczu widniał obraz przypominający krew pod mikroskopem. Dopiero napis „Elementa" uświadomił mi, że to obraz z neurokomunikatorów. Wzięłam głęboki wdech i cofnęłam się kilka kroków.

 — Siadaj —
Powiedział jeden z naukowców, spoglądając na mnie zimno i przekrzywiając lekko głowę. Jego ton głosu sprawił, że nawet nie myślałam o sprzeciwie. Powoli usiadłam na jednym z krzeseł, wbijając wzrok w mężczyznę.

— Czego chcesz? —
Syknęłam cicho. Byłam zła. Nie chciałam tu być, bo wiedziałam, że czekają mnie kłopoty. Po prostu to czułam. Mimo to jednak nie próbowałam uciekać. Po pierwsze – ucieczka byłaby niemożliwa, po drugie – wywołałaby jeszcze większe problemy. A na to nie mogłam sobie pozwolić. — Tylko porozmawiać — Badacz podszedł do mnie, mierząc mnie wzrokiem. Kiwnęłam niepewnie głową i wbiłam wzrok w ziemię. Jego słowa brzmiały tak złowieszczo, że aż bałam się myśleć o tym, co mnie czeka.

 — Czy kiedykolwiek odczuwałaś objawy świadczące o zbyt wysokim poziomie Nebulonase? —

Skłam. Musisz skłamać, jeśli nie chcesz mieć kłopotów. Z zarządzenia rządu każdy, kto wykazywał objawy Genomic Surge Syndrome, choroby wywołanej nadmiarem Nebulonase w organizmie, powinien zgłosić się do najbliższej placówki Instytutu Medycyny Nadnaturalnej na kompleksowe leczenie. Bolesne leczenie.

Wiedziałam o tym, ponieważ mój przyjaciel Ash odbywał leczenie w placówce w Waszyngtonie. Polegało ono na podawaniu leku Activrex, który był mutowanym wirusem oblepiającym cząstki Nebulonase i powodującym ich rozpad. Niestety, miał on wiele skutków ubocznych. Jednym z nich była synestezja, czyli mieszanie się zmysłów – na przykład widzenie dźwięków lub smakowanie kolorów. W rzadkich przypadkach mogło to prowadzić do trwałych deformacji kończyn lub głowy.

Wtedy uświadomiłam sobie, że mogę umrzeć. Wszystkie kropki nagle zaczęły się łączyć: bóle głowy, problemy ze snem, wahania nastroju. Wszystko to były standardowe objawy GSS. A ja głupia myślałam, że to przez dojrzewanie.
— Tak —
Mój głos był cichy i przygaszony. Wzięłam głęboki wdech, podnosząc wzrok na naukowca.
— Ale nie sądziłam, że to objawy GSS. Myślałam, że to po prostu dojrzewanie — 
Moje policzki zaczerwieniły się ze wstydu. Naukowiec westchnął cicho, mierząc mnie dość zatroskanym spojrzeniem, jak na jego wygląd.

— Musimy poddać cię leczeniu. Ale w tym celu musisz zostać przeniesiona do placówki IMN-u w Los Angeles —
Powiedział, spoglądając na tablet, który trzymał w ręce. Krew w moich żyłach zamarła. Nie. Nie mogę pozwolić, żeby ktokolwiek podał mi Activrex. To byłby dla mnie koniec.
— Mhm... —
Nie mogłam wydusić z siebie słowa. Czułam, jakby ktoś przypalał moje gardło zapalniczką. Nie mogłam oddychać, nie mogłam myśleć. To była walka o przetrwanie.