Kızıl Goncalar [2.Sezon]

Şimdi Ne olacaktı Bize..

Ağlasam sesimi duyar mısınız, Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz,
Gözyaşlarıma, ellerinizle?

Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce

Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum; Anlatamıyorum.

Orhan Veli Kanık

YAZARDAN

İnsan yorulurdu, bıkardı, sabrı taşardı neticede insandı..

Nefasi duygulara kapılıp hatalar yapardı.

Haklıyken haksız, haksızken haklı olurdu öyle garip bir dünyaydı.

İnsan acizdi..

Güçsüzdü..

Cüneydde öyleydi. nefes alırken kalpi acıyordu sanki nefes ona haram gibi geliyordu..

Sevdiği kadını göz göre göre bırakmıştı bunun acısıyla pişmanlığını yaşıyordu

Babasına güvenerek bunu yapmıştı

Babasına karşı hissettiği tek duygu nefretti..

Vahit, Cüneydin dedesini öldürmüştü.

Vahit kötü biriydi, sırf mürşid olmak için babasını öldürmüştü.

Çocuğuna acımadan hakikati ona hatırlatmıştı.

Zeynepi odaya kapatmıştı.

Meryemi ise hapisaneye artırmıştı.

Dergahı ele geçirmişti.

Sırf bunları mürşid olmak için yapmıştı..

Biliyordu bir yerlerinde hissediyordu
Gözbebeğine birşey olmuştu..yüreği acıyordu..

Söküp atmak istedi bu acıyı..

Sadece istemekle kaldı..

Aklına Zeynepin başına birşey geldiğini düşündükçe.. Yüreğindeki acı dahada büyüyordu.

Cüneydin iki seçeneği vardı;

Ya burası onun sonu olucaktı yada,
Yeni başlangıclara ilk adımı olacaktı

Cüneyd bu iki seçeneği düşünürken arkasında hissetiği ses ile arkasına döndü

Can gelmişti..

Ölümün eşiğinden kurtardığı adam gelmişti.

Cüneyd, dergahtan çıktıktan sonra Can, Cüneydi takip ederek surlara kadar gelmişti..

Çünkü Vahit, Cüneydin kulağına birşeyler söyledikten sonra Cüneydin yüz ifadesi değişmiş hatta gözleri dahi dolmuştu.

Can ise Cüneydi merak etmiş ve buraya kadar gelmişti..