မိုးသည်ထန်စွာရွာနေသောမနက်ခင်းတစ်ခု
လေများလည်းအရမ်းတိုးဝှေ့နေကာ
သစ်ရွက်များပွတ်တိုက်သံ
မိုးချိန်းသံများ
မိုးကျသံများဖြင့် ဆူညံလွန်းလှသည်။
ထိုအချိန်၌နိုးလာသူ ဆောင်းနွေရည်လှိုင်
"ကျစ် စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ အိပ်ကောင်းခြင်းမအိပ်ရဘူးဘဲ"
ထိုစဉ်အောက်ထပ်မှဆောင်းမေမေဖြစ်သူ ဒေါ်နွေနှင်းလှိုင်သည်ဆောင်းအားလှမ်းခေါ်သည်။သို့သော် မိုးအရမ်းပြင်းနေသောကြောင့် ဆောင်းသေချာမကြားရပေ။
ထို့ကြောင့်ဆောင်းလုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီးမှသာအောက်ဆင်းရန်တွေးလိုက်မိသည်။
ဆောင်းမျက်နှာသစ်ပြီးရေချိုးခန်းမှပြန်လာ
ဝရံတာအပြင်ဖက်အားငေးမိလိုက်ရာမှ တစ်ချိန်တုန်းက တစ်စုံတစ်ယောက်နဲ့အမှတ်တရလေးတွေအကြောင်းအရာလေးတွေက ဆောင်းမှတ်ဉာဏ်၌တန်းစီစွာပေါ်လာသည်
တစ်ပြိုင်နက်တည်းဆောင်းလွမ်းသည်။အတိအကျပြောရမယ်ဆိုမောင့်ကိုလွမ်းသည်။
အခုအချိန်မောင်ဘာတွေများဖြစ်နေပြီလဲ
မောင့်အကြောင်းတွေဟာသတင်းအစအနနဲနဲမှတောင်ရှာမရခဲ့ပါ။
ဆောင်းတွေးလက်စမများကိုဖျက်ကာ ဆောင်းအောက်ထပ်ကိုဆင်းလာခဲ့သည်။
"ဟေး ဒေါ်ဆောင်းနွေရည်လှိုင် ညည်းနဲ့လည်း ခေါ်မကြား အော်မကြားနဲ့တော် ဒီမအေတစ်ယောက်တည်းရှိတာပါနော်
အောက်မှာတစ်ခုခုဖြစ်နေရင်တောင် ညည်းမယ်သိမဲ့ပုံမပေါ်ဘူး"
"မေမေကလည်း ဆောင်းအခုလာပြီဘဲဟာကို
ပွစိပွစိနဲ့နော် မိုးသံကတစ်မျိုးမေမေကတစ်မျိုး ခုမှနိုးတာနော်မေ့သမီးက"
"အေးပါ အေးပါ ညည်းစားဖို့ Black Coffee နဲ့ကိတ်လေးစားပွဲမှာပြင်ထားပေးတယ်
"ဟုတ်မေမေ ဆောင်းအပေါ်ထပ်ယူသွားပြီးစားလိုက်မယ်"
"အေး ညည်းဟာညည်းစားချင်တဲ့နေရာယူသွားစား" ဟုပြောကာဆောင်းမေမေဧည့်ခန်းသို့ထွက်သွားသည်။
ဆောင်းလည်းကော်ဖီနှင့်ကိတ်ထည့်ထားသော ဗန်းလေးကိုယူကာ အပေါ်ထပ်ကဆောင်းအခန်းငယ်လေးစီသို့ချီတက်တော့သည်။
