Bir insanı ilk gördüğünüzde hayatının aşkı sanıp hayatınıza alabilirsiniz ama bir insanın size ilk bakışında hayatınızı mahvedeceğini bile bile hayatınıza almanız bütün herkesin tek bir ağızdan söyleyebileceği gibi aptallıktır. Neden hiç güvenmediğim birine gecelerdir sarılıp uyuyorum onu bilmiyorum ayaklarım kopsa bile ona koşmak istiyorum bu his beni öldürüyor beni öpüşü dokunuşu her bir zerremi beni ben olan her şeyi yıksa da tekrar öpmesi için hayatımdaki çoğu şeyden vazgeçebilirim. Vazgeçtiklerimin arasında koca benliğim var gün geçtikçe ona karışıyor ona dönüşüyorum keskin çizgilerimin hepsini yok sayıp kendi otoritesini kurmaya çalışıyor normalde son sürat kaçacağım duygularla ona koşuyorum. Onu çözemiyorum hissettiklerini hissedemiyorum çoğu zaman konuştuklarını anlayamıyorum bile , merakım şu sıra en büyük duygum oldu bir tek ona çalışıyor uyurken kabus gördü mü ? Yeterince su içti mi ? Annesini bu hafta aradı mı ? Kendimde önemsemediğim her şeyi onda merak ediyorum. Duvarı aşamıyorum soramıyorum hatta kendi içimden sorgulamayı bile hak görmüyorum kendime ben kimim sorusu bu ilişki diyemeceğim iletişim biçiminde beni en çok yıpratan şey. Birbirimize duygusal anlamda çok benziyoruz ikimizde duygularımızı belli edemeyen iletişim özürlüsüyüz bu zamana kadar kim benimle nasıl duygusal bağ kurmuş onu bile sorguluyorum şu sıralar onu sorgulayamadığım için kendimle büyük bir çapraz sorgu içindeyim ve artık sorgu odalarında sigara bile içilmiyor.
