Why us? //bankzitters

waarom ik?

Pov matthy

Ik word wakker. Ik vind het vreemd want het is nog donker buiten. Ik zie robbie niet meer langs me liggen. Ik loop naar de badkamer en zie robje daar huilend zitten. "Robje, schat wat is er gebeurd?". Vraag ik zacht. "I-ik weet het niet matt. Het is me even teveel. Ik weet ook niet waarom.". Zegt hij huilend. "Wat weet je niet schat?". Vraag ik heel nieuwschierig. "I-ik weet het gewoon niet van ons en hoe we het moeten vertellen en alles. Mijn hoofd overspoelt me gewoon". Zegt hij. "Wacht maar schaam je je voor ons dan?". Vraag ik een beetje aan de boze kant. "Ik weet het niet matt". Zegt hij nog harder huilend. Ik ren huilend weg het hotel uit. Ik moet gewoon heel even weg. Waarom zou robje zich voor ons schamen. Ben ik dan echt nooit genoeg? Ben ik te lelijk? Ben ik niet gevend genoeg? Wat is er toch aan de hand. Ik dacht dat rob blij met ons was. Ik ren naar het strand nog steeds huilend. Wat rob nu doet scheelt me nu echt even niet. Ik ga een stukje om en zie een heel rustig stukje met een boompje. Ik zit tegen de boom aan en begin te huilen en huilen. Hoe kan dit nou toch? Ik huil zo hard het is nog net geen schreeuwen. Ik denk en denk en mijn hoofd explodeert zometeen nog. Ik loop terug naar het hotel. Ik steek over en dan komt er een auto aan. In de verte. Zal ik gewoon, zal ik gewoon blijven staan. Ik ben toch niet goed genoeg, ik ben toch niks meer waard. Toch besluit ik verder overtesteken en opeens word alles wore zwart voor mijn ogen. Een vrachtwagen. Ik hoor mensen schreeuwen maar snel hoor en zie ik niks meer. Alleen maar zwart...

Pov robbie

Wat heb ik gedaan. Hoe dom ben ik.
Ik hou van matt. Ik heb alles verpest. Waarom ben ik zo'n sukkel.
Ik word uit mijn gedachtes gehaald. Ik hoor een hele harde knal voor het ziekenhuis. Ik sta op en besluit om even te gaan kijken. Ik zak neer op mijn knieën huilend en huilend. "MATT, omg nee matt alsjeblieft word wakker". Ik schreeuw zo hard als ik kaan maar geen antwoord. Ik bel 112. "Uuhm ja hallo, mijn vriend is aangereden door een vrachtwagen help alsjeblieft". Zeg ik huilend. "Oke meneer we komen er nu aan. Blijf bij hem en voel of hij nog ademt. Als hij stopt gelijk conpressies gaan geven". Zegt de assistente vriendelijk. Ik dank de assisitente en ga gelijk naar matt zijn ademhaling luisteren. Het is er nog maar er is niet veel meer van over. Ik huil en huil.

Na een minuut of 5 komt de ambulance aangereden. "Hallo, wij komen helpen wat is er precies gebeurd?" Vraagt de dokter terwijl de andere matt al op het bed leggen. "Uuhm ja d-dat weet ik d-dus niet echt. Ik had ruzie met mijn vriend en hij rende weg en t-toen hoorde ik een knal ik keek en z-zag m-matthy daar l-liggen". Zeg ik huilend. "Oke het komt goed meneer u kan mee in de ambulance". Zegt de dokter vriendelijk. Ik bedank hem en ga er in zitten. Ik zit langs matt. Ik kan maar niet stoppen met huilen. Het is allemaal mijn schuld. Waarom ben ik zo dom. Ik pak matthy zijn hand vast en aai er over heen. Ik kijk naar hem en zie overal bloed. De dokters hebben hem een masker opgedaan en een infuus isgespoten.

We komen aan in het ziekenhuis. Ik volg de dokters en moet in een wachtruimte wachten. Matt word gelijk geopereerd. Ik kan het echt even niet meer aan en ga even naar de wc. Ik kijk mezelf aan in de spiegel. 'Wat ben ik een loser zeg. Ik heb matt gewoon vermoord. Ik ben zo dom. Ik kan dit toch niet laten gebeuren. Ik ben stom. Ik ben een vies lelijk monster. Ik kan niet zonder matt. Alsjeblieft laat het goed komen. Ik ben toch zo dom. Hoezo twijfelde ik. Ik kan toch niet zo stom zijn. Ik hou van matt'.
Ik word zo gek van mezelf. Ik sta boos in de spiegel en hij breekt in stukjes. Mijn hand bloedt een beetje en ik ren huilend terug naar de wachtkamer. "Robbie van de Graaf?". Hoor ik een zuster zeggen. "Uhm ja d-dat ben ik". Zeg ik bang. "U kunt even naar uw vriend ik zal daar even alles uitleggen". Zegt ze vriendelijk. Ik knik er achtervolg haar.

Ik loop naar binnen en zie matt daar liggen. Levensloop. Overal apparaten en machines. Overal draadjes. Het is echt heftig. Ik kan wel huilen en dan begint de zuster:

"Oké dus uw vriend ligt nu in een lichte coma. Het zal niet al te lang duren voordat hij eruit is. Zijn been is onder het wiel van de vrachtwagen gekomen en hij zal waarschijnlijk niet meer kunnen lopen. Alleen met een hele erge zware operatie zal het kunnen. Maar daarvoor moet hij wakker zijn. Hij moet namelijk zelf meebeslissen. Verder ziet alles er prima uit. Zijn wonden zijn dicht gemaakt. Ook hebben we één gebroken arm aangetroffen en die al in het gips gedaan. Het zal ongeveer 1 tot 14 dagen zijn totdat hij wakker is. U mag altijd komen ook voor of na de bezoekuren. Als u wil mag u vanacht blijven slapen". Zegt de zuster vriendelijk. Ik knik naar der en zodra ze de deur uit is val ik neer, op mijn knieën. Ik zak gewoon in een. Wat heb ik gedaan. Hoe dom kan ik zijn. Hij kan gewoon niet meer lopen. Wat ben ik toch stom zeg.
Ik loop naar matt toe en pak zijn hand vast en begin te praten.

"Hey schatje. Ik weet dat je me misschien niet hoort maar het spijt me zo zo erg. Ik had me nooit mogen schamen voor jou. En ik weet hoe grote idioot ik ben en dat ik beter onder de vrachtwagen had kunnen belanden als jij. Het is allemaal mijn schuld. En nu kun je niet meer lopen allemaal dankzij mij. Sorry Matt. Sorry dat ik de robbie ben die ik heb laten zien.....