"ေဂ်ာင္ဟိုေဆာ့...အလုပ္ပိတ္ရက္ေလးကို အိမ္မွာအလုပ္ေလးဘာေလးကူပါလား"
ဆိုင္ထဲမွလွမ္းေအာ္သည့္အေမျဖစ္သူျရ႕စကားေၾကာင့္သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာအားရႈံ႕မဲ့လ်က္..
"အေမကလည္းဗ်ာ..သားကဒီရက္ေလးနားရတာကို..."
ဟုတ္သည္ေလ။အလုပ္မွာလည္းမန္ေနဂ်ာရာထူးဆိုၿပီးေပါ့ေပါ့ေနလို႔လည္းမရဆိုင္ကိုအၿမဲတမ္းႀကီးၾကပ္ေနရတာ..လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကလည္းအထက္တန္းလႊာေတြႀကီးပဲ။ဘယ္အရာကိုမွအမွားအယြင္းခံလို႔မျဖစ္တာေတြ..တစ္ခ်က္မွားတာနဲ႕သူ႕ဘဝပါပ်က္သြားနိုင္သည္။
"ဟြန္း...ေျပာေျပာ..သားကဘာလုပ္ပးရမွာလဲ"
ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ခမ္းကိုေထာ္ရင္းသူပဲလက္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။ဒီအေမကေမြးလို႔သူလူျဖစ္လာရတာပဲေလ..ဒီအေမကိုသူကပဲအေလွ်ာ့ေပးရမွာေပါ့..
"ဒါေလးေလ..ေက်ာင္းကိုသြားပို႔ေပးပါလား"
"ဘယ္ေက်ာင္းကိုလဲ"
"ဒီနားကေက်ာင္းကိုေလ..ကေလးတစ္ေယာက္မွာထားတာ..သူေက်ာင္းအျပင္ထြက္ေစာင့္ေနမယ္တဲ့"
"လိမၼာပါတယ္သားရယ္သြားပို႔ေပးေနာ္..နင့္အေဖေရာအငယ္မေရာကအိမ္မွာမရွိလို႔ပါ"
အေမကေတာ့သူ႕ကိုအခ်ိဳသတ္ေနေလၿပီ။
"ဒီေန႕ကေက်ာင္းပိတ္တယ္မဟုတ္ဘူးလား.."
"စာေမးပြဲနီးလို႔ထင္တယ္အခ်ိန္ပိုတန္းေတြေခၚေနၾကၿပီ..."
"အငယ္မကလည္းေက်ာင္းသြားတာလား.."
"ေအးေပါ့သားရယ္..ကဲပါ ကဲကဲ..သြားသြား.."
ၾကက္ေၾကာ္ဘူးေတြကိုတပုံတပင္သယ္ရင္းသူ႕ဘတၳရီဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႕ေက်ာင္းရွိရာစီကိုဦးတည္လိုက္သည္။ေက်ာင္းကိုမေရာက္ခင္ၾကားထဲတြင္ဝင္ပို႔ရသည့္တိုက္ခန္းမ်ားလည္းရွိေသးတာမို႔ပါဆယ္ေလးႏွစ္ထုပ္ေလာက္ပို႔ၿပီးတာနဲ႕လူကအေမာဆို႔ေနၿပီ။ေဂ်ာင္ဟိုေဆာ့တို႔မ်ားမန္ေနဂ်ာရာထူးေလးရထားတာေတာင္လူကဒီေလာက္ဘဝေမ့ေနတာ..ရည္မွန္းထားတဲ့အမ္စီအလုပ္ေလးကိုသာျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္လုပ္ျဖစ္လို႔ကိုေတာ့..ေရေသာက္ရင္ေတာင္ေ႐ႊတုံးေတြစိမ္ၿပီးေသာက္ပစ္မယ္ကြ..။
