Selin Balcı:
Ben 27 yaşında bir kadınım... Küçükken hayatı elinden alınan kadın. Gözlerimi yıllar önce kaybettim. Ben gözlerimi kaybettiğimde umudumu kaybettim, ben hayallerimi kaybettim, ben geleceğimi kaybettim, ben kendimi kaybettim....
12 yıl önce
Sabah erkenden kalkıp el yüzümü yıkadıktan sonra aşağıya indim. Her kes sofradaydı ve beni bekledikleri ortadaydı. Abim her zaman ki gibi pijamalarıyla ve uykulu gözleriyle sofrada, babam dünki kiyafetlerde , uyumadığı her halinden belliydi, annemse her zamanki gibi zarif bir elbise geçirmişti üzerine. Sofraya oturup tabağıma bir kaç dilim peynir ve ekmek koydum. Sabahları kahvaltı etmeyi o kadarda sevmezdim. Sofrada olan sessizliğin bir nedeni olmalıydı. Çünki her zaman bu sofra neşeyle dolu olurdu ama şimdi sofrada sanki soğuk rüzgarlar esiyordu. Babam boğazını temizleyerek gözlerini bana çevirdi ve sakin sesle:
"Selin, bu gün biz annenle konuştuk ve bir karar aldık. Bu karar bizi etkiliyecek karar ama başka çaremiz yoktu.". Neydi onları çaresiz bırakan? Neydi onları bana karşı aldıkları etkileyici karar?
Farkında olmadan gözlerimin dolduğunu hiasettim. "Biz seni yurda yerleştirmeye karar aldık, hem orda bir sürü arkadaşların falan olucak." Yurt mu dedi babam? Yerleşmek mi? Beni gerçek evimden ayırmak mı?.... Gözyaşlarımı silmeden dudaklarımdan sadece "İstemiyorum" çıktı. Babam yumruğunu sertçe masaya geçirdi ve "O işler senin isteğinle olmaz! Ne dersem o!" Benim isteklerim önemli değilmiydi? Neden herkes susmuştu? Annem
..abim.. neden babama karşı çıkmıyorlardı? Yoksa... Hayır babam bunu yapmazdı. Hayır babam bu değildi. Hayır, ya ben babamı tanımadıysam,? Babamın masadan sertçe kalkmasıyla irkildim ve beni kolumdan tutub sertçe kaldırdı ve odaya sürükledi. Arkamdan annemin ve Timur'un karşı çıkmasını bekledim ama hareket yoktu? Ne oluyordu? Neler oluyordu?..
Kapıyı açıp beni yere itekledi ve kendiside girdikten sonra kapıyı kilitledi. Bana yaklaşarak yan bir gülüş attı ve eğilerek çenemi kavradı. "Masada duyduğun her şey yalandı güzelim, düşündün değil mi? Neden annemle Timur karşı çıkmadı diye? Ben seni yurda verirmiyim Selin?" İnanmak istedim ama gözler yalan söylemezdi. Gözlerinde o doğruluğu hissetmedim. Bana biraz daha yaklaştı ve "Hazır ol yarın seni başka hayat bekliyor. Evleniyorsun güzel kızım. Senin için bu daha iyi."
Ne? Evlenmek mi? 15 yaşındaki genç kız, hayallarine, hayalindeki mesleğinin gerçekleştirme arzusuyla yanarken evlenicekmiydi? Ne anlardı 15 yaşında ki kız evlilikten, ne anlardı 15 yaşındaki kız kadın olmaktan?... Hıçkırarak ağlamaya başladığmda Timurun kapıyı vurmasını duydum. "Aç kapıyı! Aç kapıyı aşağılık herif!" Neler oluyordu? Bilmediğim ne olmuştu. Yavaşca ayağa kalktı ve kapıya yaklaşarak anahtarı çevirdi. Kapı açıldığında Timur karşısında oda Timurun.. Onları hiç böyle görmemiştim. Daha önce de karşı karşıya durmuşlardı ama sarılmak için, evi kahkahaya boğmak için... İçeriye girmek istediğinde onun kolunu kavradı ve abime sert tokadı geçirdi. Acıyı kalbimde hissetim. Timur ağzının kanını silerek ayağa kalktı ve bir kez daha karşısna geçti. "Sana bunu yapman için fırsat vereceğimizi sanma, annem senin karşında zayıf ola bilir ama beni zayıf olarak görme sevgili babam Sinan Balcı" . İsminin üzerine basarak söylemesi beni ürpertmişti doğrusu. Babamsa sessizliğni koruyordu. Sonra yüzünü buruşturrarak odadan çıktı. Ne zamndan beri böylelerdi? Ne zaman dan beri aralarında soğuk rüzgar esiyordu? Donarak her şeyi izlerken birden kolumu bir el kavradı. Abim yerden kaldırdı ve yatağa doğru götürdü. Saçlatımı okşayarak "Yarın hiç bir şey düşündüğün gibi olmayacak. Bana güven" Güven mi? Bu yaşananlardan sonra sanki o söz hafızamdan silinmişti.
Güvenmek... Saçlarımı öptükten sonra odadan çıktı ve ardından kapıyı kapatarak kilitledim. Yatağa yaklaştım ve kendimi yatağa bıraktım, yarın kendimi tanımadığım birinin ellerine bıraktığım gibi. Gözlerimi kapatıp yorganı kafama kadar çektim. Yarın her şeyin benim düşündüğüm gibi olmaması dileğiyle...
~Devam edecek~....
