Vampir Okulunda Aşk

Bölüm 1

MERHABA ARKADAŞLAR... FOTOĞRAFTAKİ KIZ CRİSTİNA.BU BİZİM İLK KİTABIMIZ. YORUMLARINIZI BEKLİYORUZ. ONA GÖRE DEVAM EDİP ETMEYECEĞİMİZİ BELİRLEYECEĞİZ... İKİNCİ BÖLÜM PAZAR GÜNÜ YAYIMLANACAK...
Sabahın köründe evin
bahçesinden gelen sesler benim sıcacık yatağımdan kalkmama sebep oldu. Balkondan aşağı baktığımda aman tanrım bunlar... Arkadaşlarımdı.

- Sabahın köründe sizin burda ne işiniz var? *Uykulu gözlerle sormuştum.*

- Sakın unuttum deme Cristina! *Beatrix şaşkın siyah gözleriyle bana baktı.*

- Neyi?

- Şapşal bugün senin doğum günün.

- Offf... Gerçekten ben bugün 18 yaşında oluyorum.

''Bu arada size söylemeyi unuttum. Beatrix benim en iyi arkadaşım.''
Onları içeri davet ettim ve hemen dişlerimi fırçalayıp yüzümü yıkadım. Kırmızı elbisemi de giydikten sonra hafif bir makyajla artık hazırdım. Merdivenlerden inerken annemle babamın konuşmalarına kulak misafiri oldum.

- Ona nasıl söyleyeceğiz Michael?

- Bilmiyorum Elena... Bilmiyorum...
Ben de dayanamayıp ''Kime ne söyleyeceksiniz? '' dedim. İlk önce panik oldular ''ıııı,aaaa,iiiii,ooo'' diye mırıldandılar. Ben de beni ilgilendiren bi konu değildir diye düşünüp güler bi yüzle günaydın dedim.

- Günaydın!

- Günaydın tatlım! *İkisi aynı anda söyledi ve üçümüzde gülmeye başladık.* Beatrix her zamanki gibi içeri dalıp;

- Ooo... Keyifler yerinde bakıyorum. Tamam her neyse bu kadar yeter. Dışardaki herkes seni beklemekten ağaç oldu. Bir an önce gel de parti başlasın öyle değil mi?

- Tamam hemen geliyorum arıza. (Gülerek)
''Ona arıza diyordum. Çünkü nerde Beatrix orda problem..."

6 Saat Sonra
Tam 6 saat... 6 saat sonra nihayet parti bitti. Nerdeyse bütün arkadaşlarım evlerine dağılmışlardı. Ama Beatrix hâlâ burdaydı. O da;

- Artık ben de eve gideyim. Saat de epey geç oldu. Annemler merak eder. Tekrar iyiki doğdun. Hadi ben kaçtım... *Diyerek gitti*

Beatrix gittikten sonra ben de eve girdim. Annemle babamın morali bozuk gibiydi. Bunu bugünün yorgunluğuna verip üstlerine fazla gitmedim ve "İyi geceler. Ben odama çıkıyorum." deyip merdivenlerden yukarı çıkarken annem "Cris!!" diye bağırdı. Annemi hiç böyle görmemiştim. Hem şaşkın hem de meraklı bir şekilde anneme bakıyordum. Yaklaşık 5 - 10 saniye kadar birbirimize baktık. Bu sessizliği babam bozdu.

- Cris! Otursana!
*İlk önce ne olduğunu anlamasam da hiç sesimi çıkarmayarak sadece dediklerini yaptım.*

- Artık büyüdün ve bunu senden saklayamayız.

- Heyy! Artık ne olduğunu söyleyecek misiniz? Çünkü biraz daha uzatırsanız burda uyuyabilirim.

- Cris! Biz... Biz... Biz senin... Gerçek ailen değiliz!

- Ahhaha!
*Birden kahkaha atmaya başladım. Fakat annemle babama baktığımda annem ağlıyor, babam ise başını öne eğmiş öylece duruyordu.*

- Siz... Siz... Siz ciddisiniz... Bu bi rüya olmalı. Hayır, hayır, kabus olmalı. İnanmıyorum.Siz bunu benden nasıl saklarsınız.....(ağlayarak söylemiştim)

- Cris biz... Biz gerçekten çok üzgünüz. Ama mecburduk Cris. Seni korumak için buna mecburduk.

- Ne saçmalıyorsunuz siz? Beni kimden,neden koruyacaktınız? Kimim ben? Gerçek ailem kim benim?

- Sana her şeyi anlatacağız Cris. Her şeyi... Senin gerçek ailen bir...