Hayat Felsefesi

1. Bölüm

Odamda telefonumla sosyal medyada geziyordum taki annem yemeğe çağırana kadar yanına gittim normalde yemeklerim babam ve annemden uzakta odamda geçerdi hatta genellikle odamdan çıkmazdım evet kendimi tanıtmadım ben Almira hayata gelirken aile seçemenin maduru almira gerçi aileme uzaktan baksam belki onları seçebilirdim çünkü hepsi bir maske takıyordu benim ailem arkadaşlarımdı ve böylesi daha iyidi yaşımın reşit olmasına yani doğum günüme 1 gün vardı ilk iş senelerdir biriktirdiğim parayla taşınıp hem çalışıp hem okuyarak kendi hayatımı kurmaktı tabi ilk bir arkadaşımın kendi evi vardı orda kalcaktım tabi kira ve faturayı bölüşecektik ne kadar istemese de ben öbür türlü rahat etmezdim valizlerim hazırdı 18 yıllık ömrümden yanıma aldığım şeyler anı kutum, kıyafetlerim ,ayakkabılarım ki 3 ayakkabım var biri ayağımda ikisi valizde ,makyaz malzemelerim ve cilt bakım ürünlerim, takılarım ve sayılı maaşımla aldığım resim malzemelerim ile resimlerim son olarak ise kitaplarım ki kitaplarım için ayrı bi valiz almıştım onlara kıyamazdım zar zor almıştım hepsini ailem bana normalde fazla harçlık vermezdi ki haftalık 400 lirayla bursada öğrenci olmak zordu arkadaşlarımla gezmek istiyordum ama param hep idareli kullanmak zorundaydım ve haftalık 400 de kimseye yetmezdi otobüs minibüs bide kahvaltı niyetine poğça derken para kalmıyordu ki

Ayağa kalktım odamdan çıktım ve babamın oturduğu masaya ilerledim annem de masaya son dokunuşlarını yapıp oturdu ve yemeğe başladık sanki keyifliydiler babam

"Artık senden kurtulduk daha demin hastaneden aradılar yemekten sonra test yaptırmaya bizle gelceksin sonra o şanssız ailenin yanına" dediğinde sanki kalbimden bıçaklanmışa döndüm ne diyodu bu adam elimdeki kaşığı masaya bıraktım ve bir dilim ekmek aldım masada akşam yemegi olduğundan ekmeğe sürücek bişey yoktu umuramadan ayağa kalkt ve ekmeği yiye yiye odama gittim ne arkadan nereye? diyen oldu nede napıyosun? diyen sırt çantama cüzlanımı ,günlüğümü ve son olarak şarz ailetimi attım kulaklığımı taktım ve yatağa uzandım kulağıma bangır bangır şarkı dolarken düşünmeye başladım

Ben şimdi eski plandan devam mı edicektim yoksa onlara bir şans vericek miydim? Tabi onlar beni ister miydi ki ? Karışan kızı kendi ailelerinden saymaya devam ederlerse? Benim acaba kardeşim varmı veya ablam ,abim ailemin tamamı yaşıyor mu? Fazla soru vardı ama ne cevap vardı nede geçiştiricek bişey birden kapımın açılmasıyla o yöne baktım babam bana bakıyordu pardon babam değil Halit bey aslında ailem sandığım aileyi hiç benimseyememiştim ama böyle bişey olacağı aklıma bile gelmezdi kulaklıklığı çıkarmadan evden çıktım sırtımda çantam elimde telefonum üzerimde ise lacivert tişört ve siyah bol pantolon vardı arabaya bindik şarkı neydi hiç bilmiyordum rack müzikte tek gitarı hissediyordum wz da olsa kafam dağılıyordu araba durunca indim ve hastaneye girdik hastanelerden nefret ederdim birine sordum ve yeri öğrenip önden gittim halit beyle semra hanım peşimden geliyordu ve suratlarında arkam onlara dönük bile olsa bir sırıtma olduğuna emindim tam söylenilen yere geldiğimde köşeyi dönmemle bi ahali beni karşıladı şakaydı dimi?

Annemle babam olduğunu düşündüğüm adam ve kadının dışında benden büyük olduğunu düşündüğüm 6 erkek vardı e yuh ama...

İlerlerden ilerideki odadam tekerlekli sandalyeyle bi kız çocuğu çıktı saçları baya kısa kesilmişti ve boynunda bir boncuktan kolye vardı bu kolyeyi biliyordum bu kanser kolyesiydi...

Eskiden bi arkadaşım kanser olmuştu hastanede yaptığı her iyi davranışta bir boncuk eklenirdi buda tedavisini gösterirdi kızda daha boncukların sayısı 10 kadar ancaydı bu ilerlemedigini gösteriyordu sevindim çocuk 10 yaşlarındaydı bana baktı gülümsedi ona tebessüm ettim elini uzatıp

"Meraba ben Ecem" dedi elini sıktım ve diz çöktüm aynı boya geldik

"Meraba Ecem bende Almira tanıştığıma memnun oldum"