De 66e Honger Spelen

District 2

Mijn moeder schudt me wakker en schreeuwt in mijn oor.

"Wakker worden, luiaard, het is de dag van de boete!"

Omdat ik niet meteen mijn bed uitkom slaat mijn moeder me in het gezicht en duwt ze me onder de wol vandaan. Mam houdt een wit jurkje van kant voor me en een paar versleten zwarte hakjes. Ik kleed me aan maar ik voel gelijk dat de schoenen erg oncomfortabel zitten. Ik herinner de zwarte ballerina's in mijn kast en haal ze tevoorschijn. Ze staan net zo goed bij het jurkje als de hakjes en dus trek ik die aan. Ik vlecht mijn haar aan beide kanten en vouw ze boven op mijn hoofd over elkaar. Een melkmeisjes vlecht noemen ze het. Ik loop naar beneden om te ontbijten hoewel ik helemaal geen trek heb. Wanneer mijn moeder geen getik van de hakjes hoor die ik zou moeten dragen begint ze hysterisch te worden.

"Kleine snol, je doet wat ik zeg of ik breek al je botten en zorg er daarna voor dat je alsnog de arena in moet!"
"Hoe wou je dat regelen?"

Maar ik weet het antwoord al. Trevs. Hij is een vredebewaker en een goede vriend van mijn moeder. Trucs zou alles doen voor haar. Ik stamp boos naar boven en doe de hakjes aan.

Tik, tik, tik, tik.

Mam knikt naar me, alsof ik de juiste keuze heb gemaakt en loopt daarna naar buiten. Ik heb geen idee waar zij naartoe gaat. Ik pak een appel en neem een hap, maar meer kan mijn buik niet verdragen. De boete is al om elf uur. Elf uur! Wie verzint dat nou weer? Het is nu negen uur dus ik besluit dat het misschien handig is om naar het trainingsgebouw te gaan. Ik pak mijn jas en loop, net als mijn moeder, naar buiten. Eenmaal bij het gebouw loop ik meteen naar de messen en ze raken allemaal de roos. Als tweede ga ik naar een sprint onderdeel. Ik ben niet goed in rennen en ik wil dat graag veranderen. Het is een vijfhonderd meter baan, ik raak al uitgeput van alleen het woord. Ik bedenk me en in plaats van sprinten ga ik naar boogschieten. Zoals normaal raakt hij wel het doel, maar soms de roos. Misschien ben ik wel helemaal niet zo goed in boogschieten als dat ik dacht. Verderop bij het speerwerpen staat Caden naar me te kijken. Hij zit bij me in de klas en is heel sterk. Ik kijk weg. We praten nooit met elkaar. Ik heb zelfs het gevoel dat hij hoopt dat we samen in de arena belanden zodat hij me kan vermoorden, langzaam en pijnlijk.
Ik kijk weer terug. Hij gooit een speer van tien meter afstand en raakt het hart van de oefenpop. Ik schrik.
Ik ben wel klaar met het boogschieten en wil graag het klimparcour te doen, maar ik wil niet dat ik nog eens een half uur moet doen om mijn haren te vlechten. En bovendien gaat klimmen met hakken erg lastig. Ik kan ze uitdoen, maar straks worden ze nog gestolen. En dan heb ik al helemaal de poppen aan het dansen. Misschien is het beter om weer te gaan. Bovendien heb ik uiteindelijk erge honger gekregen en is een beetje tijd voor mezelf wel prettig. Dus ik pak mijn jas en loop weer terug van huis. Wanneer ik thuis kom is mam nog niet thuis. Het is nu half tien en ik wil graag een schema opstellen voor de dag. Op een kladblok naast me schrijf ik het volgende:
9.30: eten
9.45: vrije tijd voor mezelf
10.15: kijken of mijn haar nog goed zit
10.30: naar Misthy
10.40: lopen naar boete
11.00: de boete

Mijn adem stokt in mijn keel bij het zien van het woord boete. Hoewel hij maar twee keer op het schema staat lijkt het of ik het woord overal zie. In mijn gedachte staat er wel iets als een honderd keer 'boete' op de witte muur en ik word misselijk. Ik eet snel mijn eten op zodat ik meer tijd heb voor mezelf. Maar wat zal ik doen? Dit jaar wordt er elk uur een boete gehouden. Dat betekent dat als ik even wacht dat ik kan kijken naar de boete van district 1. Ik kijk op de klok die duidelijk aan geeft dat het tien voor tien is en ik zet de televisie aan. We hebben maar één zender: PanemToday. Het 'programma' is al begonnen en honderden kinderen lopen het stadsplein op. Dat duurt wel tíen minuten! Daarna loopt een vrouw met een groene pruik het podium op en groet district 1.

"Welkom bij de 66e Hongerspelen. Moge de kansen immers in je voordeel zijn. Zoals jullie weten, dames gaan voor."

Iedereen is stil. De vrouw doet er misschien wel een minuut over om het kaartje te pakken. Daarna huppelt ze bijna naar de microfoon en opent het kaartje.

"Emerald Jeskin."

Een meisje met rood haar loopt naar voren. Eigenlijk rent ze naar voren. Ze is nu al vastberaden om te winnen, en dat terwijl ze nog niet eens weet wie haar medetribuut is! De vrouw met de vreselijke groene pruik klopt Emerald op haar schouder. Ze kondigt aan dat het tijd is om de jongen te trekken. Het is het zelfde verhaal als met de meisjes. Een minuut lang door de bol grabbelen, huppelen naar het podium en het kaartje daarna voorlezen.

"Josteph Norsen."

Een blonde jongen ren net als Emerald het podium op en schreeuwt de hele tijd hoe geweldig hij is. De twee schudden meteen elkaars handen. Ik bekijk ze nog eens goed. Beide lijken ze me zestien en ze zien er sterk uit. Perfecte beroeps. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik de boete van district 1 al heb gezien. Normaal zijn de boetes om het zelfde tijdstip en gaan de tributen na het gedag zeggen de trein in. Dit jaar slapen de tributen in het gerechtsgebouw en vertrekken ze de volgende dag naar het Capitool. Door het kijken van de boete is er geen tijd meer voor eigen tijd. De boete komt al veel te dichtbij...