The Past We

Kabanata 5

Kabanata 5

"Are you sobber now? Aalis na ako. I can't absent for too long." ani Gesper at umalis na pagkatapos kong tahimik na tumango.

He looked irritated. Alam kong maling-mali ang ginawa ko. Masyado yata akong maraming nasabi. He doesn't remember anything and my words might trigger his forgotten memories.

Pero hindi ko makuhang maging masaya. Paano kung hindi na talaga niya ako maalala lalo? At ano naman kung maalala niya ako? Mayroon nang ibang involve. It is not just us, there is Eurace now.

Matagal akong natulala bago bumangon para maligo at maghandang pumunta sa ospital. I'm not invited there. Baka galit na din sa akin ang pamilya ni Lance dahil ngayon na lang ito nangyari sa kanya at ako ang may kasalanan.

Okay na siya eh. He's okay without me. Pero hindi ko pa rin matanggap. 

Simula pagkabata kami na ang magkasama. We're frenemies turned into lovers...and to strangers again. And the most present one, I'm just a blockmate.

Hindi ako pumasok kaya nakatanggap ako ng chat kay Cana at Tanya. Ayaw ko naman na puntahan nila ako dito kaya nagreply na ako. Nagdahilan nalang ako na masakit ang ulo ko.

Paglabas ko sa kwarto ko ay hindi ko inaasahang makikita ko doon si Mommy na prenteng nakaupo.

I barely know her but she was the one who was there when I feel so lost. Hindi naman ako mapagtanim ng sama ng loob para kagalitan siya habang buhay. 

We just reunited after the incident and I'm happy that I didn't cut her off. That I accepted my mother into my life. Mayroong nawala pero may dumating. Ganoon nga yata talaga, hindi pupwedeng walang kapalit.

"Pupunta ka sa ospital?" tanong niya at tiningnan ang suot ko.

Mabagal akong tumango.

Lumapit siya sa akin at binalot ako ng bisig niya. Her scent instantly filled my nose. Her hug is so comforting. Hindi man kami ganoon ka-close pero ramdam ko ang pag-aalala niya.

"Baka makalimutan na talaga niya ako, Mommy." paos kong sabi.

Patuloy siya sa paghaplos ng buhok ko. Mas matangkad siya sa akin dahil sa tatlong pulgada niyang takong.

"Nandito lang si Mommy, Chem. Alam kong nasasaktan ka. I can hug until all the pain is gone." marahang sambit ni Mommy.

My eyes stinged. I'm so touched that she's here kahit alam kong tinawagan lang siya ni Gesper. I need her, my Mom. Siya lang rin ang naging kakampi ko noon kaya alam kong siya rin ang tanging magiging kakampi ko ngayon.

Sinuportahan niya nga ako sa katangahan kong ito eh. 

"Sasamahan kita." she the pulled our hug.

Tumango nalang ako. Paglabas ko sa apartment ay may bumungad sa amin ang puting SUV. Mayroong unipormadong driver na nagbukas ng pinto ng backseat.

Nakasandal ako sa kanya na parang bata habang nasa biyahe. Hindi naman ganoon kalayo ang ospital. This is the only hospital in this place. Ang iba ay halos isang oras na ang layo mula sa lugar na ito.

I asked the to the information desk which room is Lancer Castelo is. Agad naman sinabi ang room number niya. I was hoping that Eurace is not there. Hindi ko alam kung paano ko siya pakikiharapan.

I took three deep sigh before knocking. Bumukas naman agad ito ay bumungad sa akin si Tita Lay. Mukha siyang puyat kaya tinamaan ako ng hiya.

"P-Puwede po bang pumasok, Tita?" kinakabahan kong tanong.

Mabagal na umangat ang gilid ng labi na medyo nakapagpahinga sa akin ng maluwag. She's not mad but she's but she's not happy. Atleast she tried her best to still acknowlege me.