That One Summer

03

"Creed . . ." I whispered.

Halos hindi ako makapaniwala sa pagkakabigkas ko sa kanyang pangalan. Naninibago ako at hindi ko maitatanggi na parang nagbibigay ito ng kaginhawaan habang lumalabas sa aking bibig.

"Creed," pag-uulit ko, medyo nilakasan ko rin ang boses ngayon. I'm hoping that saying it again will allow me to connect more fully with the present moment.

Dahan-dahan akong nagtaas ng tingin mula sa taong aking kaharap. I was surprised by how handsome he looked, with his chiseled jawline and deep, expressive eyes. His neatly styled hair
gave him a sophisticated look and his lips, looking so soft—

Snap out of it, Hana Demetria!

"Creed." I said once more, this time with a sense of certainty.

"Yes?" he responded, his voice gentle but curious.

Unti-unting lumalapad ang ngiti sa aking labi nang mapagtanto ko ang nangyayari. Hindi ko rin maitatanggi na umaapaw sa kaligayahan ang aking loob. I didn't even realize I was already jumping for joy.

"Ahhhh! Thank you, Lord! Thank you, thank you, thank you!" Itinataas ko ang aking mga kamay sa ere at umiikot-ikot sa tuwa.

Napahinto ako nang mapagtanto na nandito pa rin si Creed at nakatingin sa akin. My smile refused to fade as I looked at him.

I instinctively moved forward. I was inches away from hugging him when I abruptly caught myself and froze.

"Oops!" A wave of self-awareness washed over me, and I wrapped my arms around myself instead.

"Kuya Creed!" Isang pamilyar na boses ang pumukaw sa aking atensiyon. I turned to see a young boy running towards us.

"Carlos! Hi!" I shouted back, waving energetically as I recognized him.

I couldn't keep it to myself any longer—kailangan kong ipaalam sa kanya ang magandang balita. I hurried toward him, reaching him halfway with a wide smile.

"Ate, nakapagsasalita ka na?" tanong niya, hindi makapaniwala.

"Oo, nakapagsasalita na ako, Carlos!"

Alam ko naman sa aking sarili na nakapagsasalita ako pero ang magsalita at makipag-usap sa ibang tao ang siyang nagbibigay saya sa aking puso. I broke the vow I made to myself.

"Masaya ako para sa'yo, Ate!"

Nakangiti akong tumango. "Salamat, Carlos! Sa wakas, may kakayahan na akong makipag-usap sa mga tao."

"Paano po 'yan nangyari, Ate?"

His innocent curiosity making the moment even more special.

I shrugged, still smiling. "It's a miracle, I guess?"

"Carlos! Carlos!" Napabaling ang tingin ko at nakita ang grupo ng mga bata mula sa playground kanina. Para silang nakikipagkarera sa pagtakbo patungo sa aming direksiyon.

Huminto sila sa aming harapan at may isang batang lalaki na may magulong buhok ang lumapit kay Carlos at may binubulong.

I was puzzled when he suddenly pointed at me. Pinagmasdan ko ang pagtango ni Carlos.

May isang bata na naman ang tumabi sa kanya. "Carlos, pakisabi naman sa kanya na bigyan kami ng dollar." Bulong niya pero narinig ko naman.

I noticed a familiar girl approaching, pansin ko ang namumugto niyang mga mata. She was the one I had given money to earlier.

Her sobs grew louder as she got closer. I hurried over to her, crouching down to her level. "Bakit ka umiiyak?" nag-alala kong tanong.

"Ate, nawala ko 'yong pera na binigay mo sa akin kanina." Nakuha pa rin niyang magpaliwanag sa kabila nang walang humpay na paghikbi.