12 NUMARA

1- Talihsiz Bir Gün

Bölüme hoş geldiniz.
iyi okumalar dilerim.
Şarkı adı;
The neighbourhood- Reflections

12/09/2008

Üzerime gelen soğukluk hissiyle irkilerek uyandım. Etrafıma baktığım da her yer karanlıktı anlaşılan gece yarısıydı tekrar uyumak için kafamı soğuk yastığa koyduğum da uykunun beni almasını beklerken aşağı kattan gelen annemin çığlıkları ile korkarak gözlerimi kırptım daha sonra yatağın içinde doğrularak yorganı kafama kadar çektim ve artık güvendeydim, öyle miydim? Hikayeler de böyle olurdu çünkü…
Bunun bir işe yaramayacağını düşünerek yavaşça ayağa kalktım çıplak ayaklarım korkudan o kadar terlemişti ki ayaklarım zeminin üzerine yapışmıştı. Ayakuçlarıma basarak odamdan çıktım etraf o kadar karanlıktı ki hiç bir şeyi göremiyordum ama aşağı katta yanan şöminenin ateşten ışığı az da olsa evi aydınlatıyordu merdivenlerden aşağı inerken sesler daha da netleşmeye başlamıştı, yalvarma sesleri, bağırtılar bir de sesi hiç tanıdık gelmeyen biri vardı. Merdivenden indiğim her adım da daha da temkinli adımlar atmaya başlamıştım beni fark edecekler diye ödüm kopuyordu. Daha fazla gelen annemin yalvarma sesleri karşısında gözlerimden akan yaşlar yağmur damlası misali yere aktı bununla birlikte yüzüm de oluşan küçük burukça bir gülümseme kendimden korkmama sebep olmuştu.
Merdivenin sonuna doğru yaklaşırken her şeyi görebiliyordum bu yüzden basamakta eğilip korkuluklara tutundum ve olanları izlemeye başladım.
-İntikam değil bu Rağmen gerçekten o olduğunu bilmiyordum üzgünüm onun
için lütfen yalvarırım bırak bizi

Adının Rağmen olduğunu umduğum kişi
Babamın karşısın da duruyordu babam yerde şömine ile onun arasında yerde bir elini kaldırmış şekilde korkarak karşısına bakıyor ondan af diliyordu.
:Buna inanmamı bekleme Fatih , belgeler nerede ?
Siyah giyimli Rağmen isimli kişinin yüzünün bir parçasını bile görmeme rağmen yüzünde ki ateşi görebiliyordum dehşet verici bakışları insanı korkutmak için yetiyor da artıyordu ben ona bakarken bana dönen bakışları ile gözyaşlarım akmaya devam ediyor durmak bilmiyordu , gözlerimden yaşlar aktıkça önüm puslanmaya başlıyor ve ben de önümü görebilmek için tekrar tekrar elimin tersiyle gözlerimi siliyorum , hızlanan kalp atışlarım yerinden çıkacak gibi atıyordu o bana baktıkça yüzündeki gülümseme arttıkça kalbim daha da hızlanıyor..
Çığlık atmak buradan kurtulmak istiyorum fakat boğazıma inen acıyla birlikte bu umudum da yok oluyordu boğazımda ki acıyla birlikte elim de boğazıma gitmişti , aldığım kesik nefesler ve bu acı nefesimi kesiyor , öksürmeme sebep oluyordu. Islak elim ile birlikte boğazım da ıslanmıştı.
Kaçmalıyım
Kaçmalıyım
Buradan kurtulmalıyım
Buradan kurtulmalıyım
Buradan kurtulamayacağım kesinlikle öleceğim hayır bunu istemiyorum
Lütfen biri beni kurtarsın
Kimse yok mu?
Bağırmak istiyorum
Fakat ağzımı açamıyorum
Kaçmak istiyorum
Fakat ayaklarım hareket edemiyor
Lütfen biri bana ne yapacağımı söylesin
-Derin neden buradasın uyumam gerek lütfen yukarı çık ve uyumana devam et herşey geçti.
Annemin söylediği sözler o kadar şefkatli ve sıcaktı ki beni kucaklamış gibiydi.Annemin sözlerinden sonra kaçmam için yukarı çıkmamı odada ki telefonla polisi aramamı söylemişti , ben de bir iki basamak yukarı doğru çıktım bunu yapabilirim
Evet en azından polis çağırabilirim Rağmen isimli adam anneme dönüp bir bakış attı korkunç yüzünden ne bakışı çıkabilirdi ki?
Rağmen , ben bir basamak daha yukarı çıkacakken iki elimin de bileklerinden tuttu elleri o kadar soğuktu ki bir an felç olduğumu hissettim. Fakat yukarı adım atan ayağım yukarı da kalmış bir şekilde durdu artık ayaklarımın hareketini bile yitirmiştim.