London and love

1.

POV Lora

Yes, eindelijk klaar! Klaar met examens, klaar met het middelbaar! Klaar voor de universiteit! Als ik buiten stap voel ik de warme zon op mijn gezicht. Ik word direct nog blijer. De hele maand juni had het geregend, eindelijk schijnt de zon. Terwijl ik naar mijn auto loop, zwaai ik nog gedag naar een paar klasgenoten. We hebben in de klas al afscheid genomen. We waren een hechte klas. Dat was wel leuk, want soms hoor je van die verhalen... In de auto zet ik mijn telefoon aan. Berichtjes van mijn moeder stromen binnen. Het zijn berichtjes als: "Veel succes met de laatste examens!" "Wees niet te verdrietig, je ziet je klasgenoten wel nog eens!". En zo verder. Onder mijn moeder haar nummer staat het nummer van Andy. Door de examens en het blokken heb ik hem al even niet meer gezien. Ik bel hem om te laten weten dat ik eraan kom, maar ik krijg voicemail. Dan maar een verrassingsbezoekje.

Als ik bij Andy zijn huis kom, brand het licht in de keuken en de auto staat op de oprit. Hij is dus thuis. Maar als ik op de bel druk, wordt er niet opengedaan. Misschien staat hij onder de douche. Gelukkig weet ik de reserve sleutel liggen. Als ik binnen ben en Andy zijn naam roep, krijg ik geen reactie. Misschien staat hij onder de douche? Ik hoor boven wat geluiden, dus waarschijnlijk is hij daar. Ik loop de trap op en hoor dingen die ik niet wil horen. Het zal toch niet waar zijn? Als ik door het kiertje van de deur in zijn slaapkamer kijk, stort mijn leven in.

POV Lucas

 'Het spijt me, ik weet niet of je tumor door een operatie weggehaald kan worden, daarvoor is hij te grillig van vorm en zit hij op een te gevaarlijke plaats" De dokter wil verder met zijn uitleg, maar ik kan het niet meer aanhoren. Dat mijn moeder maar luistert. Ik heb geen zin om te luisteren naar het gezever over die tumor mijn dood zal worden. Een paar uur geleden kreeg ik ineens hevige hoofdpijn en viel ik flauw, en nu weet ik dat ik nog een jaar te leven heb. Waar heb ik dat aan verdiend? Eerst Emily deze zomer en nu dit? Mijn moeder weet het al, want zij was mee naar het ziekenhuis, maar hoe ga ik dit aan Julia zeggen? Ik wil het uitschreeuwen, zo gefrustreerd ben ik. Maar dat zou niet geapprecieerd worden hier op de neurologie. Als ik buiten sta, begin ik te lopen. Na een paar minuten stop ik bij de gym. Mijn boksclub zit ook in dit gebouw. En er is ook een danszaal, maar die wordt al even niet meer gebruikt. Als ik de trappen oploop en door het raam de gym in kijk, zie ik meteen tien mensen naar me zwaaien. Ik zwaai terug. Over een jaar zal ik niet meer naar deze mensen kunnen zwaaien... Kom op, Lucas, even daar niet aan denken. Je kan tenminste nog een jaar naar de universiteit. Ik ga samen met mijn tweelingzus, Julia, naar het Imperial College gaan. Hier in Londen. Ik doe Computer Engineering en Julia Design Engineering. Als ik de zaal in loop, kijkt de coach op. Ik loop naar hem toe om hem een boks te geven. 'Zin om te sparren?', vraagt hij. Waarom niet? Ik moet toch even de frustraties eruit slaan. Ik knik en ga me omkleden.

Als ik de kleedkamer uitkom, zie ik dat de coach al klaar staat. Als ik de windels rond mijn handen doe, komt er een groep jongens binnen. Ik schat ze een jaar of 16. Het zijn duidelijk nieuwkomers. Als ik klaar sta in de ring, wordt er gefloten. Meteen moet ik me verdedigen tegen een aanval van de coach. In mijn hoofd hoor ik weer de woorden: "We schatten dat je nog een jaar te leven hebt" En ik voel de woede en frustratie door mijn lijf stromen. Ik val aan en geef de coach een goeie klap op zijn slaap. Hij wankelt en valt achterover. Ik kom boven hem staan en klop verder, totdat hij afklopt. Nog steeds hoor ik de woorden van de dokter in mijn hoofd. 'Goh, jongen, wat heb jij vandaag?', vraagt de coach. Ik mompel wat en kruip de ring uit. Nog niet al mijn frustraties zijn eruit geklopt en als ik nu naar huis ga, zal het boel zijn. Dan maar nog even tegen de zak trainen.

Als ik een kwartiertje heb staan trainen tegen de zak komt de groep nieuwkomers naar me toe. 'Doe je wedstrijden?', vraagt de jongen die voor de rest van de groep staat, de leider dus. Ik schud mijn hoofd. 'Ik wil me focussen om m'n studies. En ja, ik weet het, ik ben goed genoeg om wedstrijden te doen maar ik doe het niet en ga dat ook niet doen.' Na die woorden druipt de groep af. Ik doe de windels van mijn handen en loop naar de doucheruimte.

Ik stop mijn spullen weg in mijn kluisje als ik mijn telefoon in mijn broekzak voel trillen. Ik word gebelt. Als ik kijk wie het is, druk ik af en ga zuchtend een boks gaan geven aan de coach. Het was Julia. Waarschijnlijk weet ze het al. Maar nu haar bezorgde stem horen, zou me te veel zijn.

POV Lora

Terug in de auto bel ik Nelle. Geen antwoord, dan heb ik het toch goed gezien. Die fucking bitch. We zijn al 12 jaar vriendinnen, van in het eerste leerjaar. Ze heeft al een paar dingen die ik moeilijk vond om haar te vergeven, maar ik deed het elke keer, omdat ik geen andere vriendinnen had. Maar mijn lief afpakken, dat gaat te ver. Ze wou nog samen naar de uni gaan. In haar dromen. 

=====

Hoi, hoi, dit is alweer even geleden niet? Wel, vanaf nu zal er elke week een nieuw hoofdstuk gepubliceerd worden. Dus als je wilt weten hoe het verder gaat met Lora, Lucas en Julia lees dan  volgende week verder!

Xx

Mvv