Bazen insanlar çok yorulur.Artık direnecek, savaşacak gücü kendinde bulamaz. Hayata tutunacak hiçbir şeyi kalmaz. Enerjisi sönüp gider.
Benim de bütün enerjim o enkazdan sonra sönüp gitti.
Yedi yıl. Bu gün tam yedi yıl olmuştu fakat benim ruhum da aklım da o günde takılı kaldı.
Yandan birinin beni dürtmesiyle irkilerek düşüncelerimin arasından sıyrıldım.
Kafamı yana doğru çevirdiğimde ise bana bakan Mustafa ile karşılaştım.
Mustafa iyi birisiydi.Yurttan arkadaştık.Küçükken ailesi onu terk etmiş. Yani Mustafa böyle söylüyor. Onu istememişler.
Ne kadar da saçmaydı. İnsan çocuğunu istemez mi?
Sonra da zaten ikiz kız kardeşleri doğunca Mustafa'yı yetiştirme yurduna bırakıp gitmişler.
Ben yine derin düşüncelere dalmışken onun sesiyle düşüncelerimin arasından kalktım.
"İki durak kaldı inmemize."
"Senin uyumadığına şaşırdım." Sabahın 07.00'sinde okul için kalkmıştık. Evet aynı okula gidiyorduk. Hatta Mustafa bir sene geç başladığı için sınıfalarımız karşılıklıydı. Açıkçası işime geliyordu.
"Baktım sen dalgınsın,durağı kaçırıp geç kalmayalım diye uyumadım."
"Ne büyük başarı."diye ona takılacaktım ama ani bir sarsıntı ile lafım ağzımda tıkılı kaldı.
Durmuştuk. Bizim ineceğimiz yerden bir durak öncesinde durmuştuk. Ama ne durma.
Tam ne olduğunu anlamaya çalışırken duyduğum anons sesiyle aydınlandım.
"Sayın yolcularımız,teknik bir arıza nedeniyle metrobüsü durdurmak zorunda kaldık."diyordu ses. "Sizlerden çok özür diliyor ve metrobüsten inmenizi rica ediyoruz."diye de eklemişti.
***
Not: Bu hikâye acemice yazılmış bir hikâyedir. Yazım hataları olabilir. Okuduğunuz için teşekkürler.
