Bana Mutluluğu Çiz

1. Bölüm: Olsun İsterdim

8 Yıl Önce

       "Ceylin ver hemen o kalemi!"
"Hayırr bana abla diyene kadar olmaz!"
"Tamam. Abla lütfen ver o kalemi onu çok seviyorum ben!"
"Demek öyle seni küçük prenses. Al bakalım."
"Kalemlerimi almayı artık bırakır mısın abla? Sinirimi bozuyorsun."
"Sadece takılıyorum senle balım.Senin için ne kadar değerli olduklarını biliyorum.Hatta bekle sana bir süprizim var." Ablam salonda çıkıp odasına girdi. Birkaç saniye sonra elinde parlak mor bir paketle geri geldi. "Bu paket ne abla, bana hediyemi aldın?"
"Evet küçük prenses aç bakalım." Paketi açarım ve içinden ucunda küçük mor bir taşı olan uçlu kalem çıkar. "Bu kalemi ne olursa olsun kaybetme. Bundan sonra bu senin uğurlu kalemin, benim için güzel sanatlar sınavında bu kalemi kullan olur mu?"
"Ablaa bu kalem çok güzel ve sana söz veriyorum bunu hiç kaybetmeyecem. Çok teşekkür ederim iyi ki varsın." Ablamın kocaman sarılırım ve onun naif sesinden şunu duyarım "Küçük prensesim."

Şimdiki Zaman

       "Elizciğim bir sorun mu var?" Sena hocanın sesini duyunca aniden irkildim. Yine dalmıştım. "Hayır hocam kusura bakmayın dalmışım." Hoca gülümseyerek tahtaya döndü Bende elimdeki kaleme baktım. Sadece bir an olsun istedim. Yanımda olsun istedim.

        Teneffüs zili çaldı ve her gün olduğu gibi geniş ama bir o kadar da kalabalık olan yemekhaneye doğru yürümeye başladım. Arkadan biri "Hey Eliz!"diye bağırdı. Evet bu Kumsaldan başka biri değildi. Kumsalla ortaokuldan beri arkadaştık her zaman birbirimizi koruyup kolladık. Beraber güldük. Beraber ağladık. Beraber kızdık ve 3 sene önce aynı liseyi kazandık. Şimdi de aynı okulda farklı sınıflarda ve farklı hayallerle devam ediyoruz.
     Kumsal koşarak yanıma geldi. "Nasılsın balımm.Ders nasıl geçti?" Her zaman böyle enerji doluydu işte. "Yine bildiğin gibi logaritma şeyleriyle bakıştım. O bana baktı ben ona baktım ve sanırım aramızda tarifi imkansız bir bağ oluştu." dedim gülerek. "Of Eliz ya bu sene sınav senesi ne yapacağım ben bu matematiği? Bana konuları tekrar anlatabilir misin? Lütfen." Matematik benim en sevdiğim derslerden birisiydi. Kumsal'a bir kaç kere konuları anlatmaya çalışmıştım ama hiçbir şekilde odaklanmıyordu ben de bu yüzden anlatmaktan vazgeçmiştim. Kumsal'a dönerek "Bilmiyorum. Çoğu derste odaklanabiliyorsun ama ders matematik olunca hiçbir şekilde odaklanamıyorsun. Sana kaç kere anlatmaya çalıştım."dedim.
"Biliyorum ama ne yapayım hiçbir şekilde ilgimi çekmiyor bu ders."dedi Kumsal somurtarak. Açıkçası ben de en az Kumsal kadar stresliydim. Bu sene ki sınavın kolay olmasını umuyordum.
    "Kızlarrr!" Bu Berrindi ve evet yine elinde bir sürü test kitaplarıyla yanımıza geliyordu.
"Nasılsınız bakalım? dedi mutlu bir şekilde. "İyi bizden. Yemekhaneye gidiyoruz sende gelsene bizimle."dedim gülümseyerek. Berrin "Olmaz. Ben kütüphaneye gideceğim, yazılılara çalışmam lazım. Yazılıların başlamasına 2 hafta kaldı ve ben stresten ne yapacağımı bilmiyorum." dedi.
Berrin ile lisenin ilk senesinde tanıştık. Sınavlara her zaman 4-5 hafta önceden çalışmaya başlardı. Berrin ile benim sınav notlarımız hep yüksekti ama ben sınav haftasında sadece tekrar ve ezber yapardım. O ise genellikle strese girer ama yine de başarılı olurdu.
"Tamam o zaman biz de okul çıkışı yanına geliriz."dedim. Kumsal "Ama senin bugün resim kursun yok mu Eliz?"dedi. Son anda hatırlamıştım. Evet bugün resim kursum vardı.
"Doğru.Evet maalesef bugün gelemem ben." Kızlar sorun değil diyip anlayışla karşıladılar ve beraber yemekhaneye doğru yürümeye başladık.
O sırada garip bir hisle soluma döndüm ve onu gördüm. Geçen sene ki resim yarışmasında tuvalimi yırtan o çocuk şimdi tam karşımda bana bakıyordu.

     Selamm bu benim ilk kitabımın ilk bölümü. Kitaba başlarken herkesin içinde eksik bir parçanın olduğunu düşündüm. Umarım Eliz gibi bu eksik parçanızı bulursunuz. Yorumlarınızı çok merak ediyorum. Hikayemin beğenilmesi dileğiyle...İyi okumalar 🤍