ကွဲပလေ့စေ မထုတ်နဲ့

အသက် (၁၈)နှစ်အရွယ် ချောမောလှပ၊ တောင့်တင်းဖြူဝင်းသော မိန်းကလေး
တစ်ယောက် ဗင်ကားအဖြူလေး၏
ကားတံခါးကိုဆွဲဖွင့်ကာ ကူရှင်ပေါ်တွင်
တင်ပါးလွှဲထိုင်ချလိုက်ပြီး ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းကိုပါ ဆွဲတင်ထားလိုက်သည်။ ပေါင်လည်လောက်နီးနီးသို့ပင် တိုကပ်
နေသော သူမ၏စကပ်တိုလေးအနားက ဝဲခနဲ လန်တက်သွားသည်။

( ဝိုး... ကောင်မလေးက အတော်လေးကို
လှလာတာပဲ... )

ဒရိုင်ဘာခုံတွင် ထိုင်နေသော ကိုကျော်စိန်က နွယ်နီလှိုင်ကို ကြည့်ရင်း သူ၏စိတ်ထဲမှ မှတ်ချက်ချလိုက်မိသည်။နွယ်နီလှိုင်က
ကားတံခါးကို ဂျိုင်းခနဲ ဆွဲပိတ်လိုက်တော့မှ ကိုကျော်စိန်လည်း သူ၏အကြည့်တို့ကို သူမထံမှ လွှဲ၍ ရှေ့တူရူသို့ ပြန်လှည့်လိုက်သည်။

" ရပြီ... မောင်းတော့ ဦးလေး... "

" ဘယ်ကိုဝင်ဦးမလဲ နွယ်နီ... "

" အင်း... မရှိတော့ပါဘူးဦးလေး... အိမ်ကိုပဲ
တန်းပြန်တာပေါ့... "

နွယ်နီလှိုင်က စဉ်းစဉ်းစားစားနှင့် တွေးတွေး
ဆဆလေး ပြောသည်။ပြီးတော့မှ ချက်ချင်းကိုကျော်စိန် ရှိရာဖက်သို့ ပြန်လှည့်လိုက်ပြန်သည်။

" အော်... မေ့လို့... ဟို ... ဒယ်ဒီ မှာခဲ့တဲ့ ကိစ္စ လုပ်ရဦးမယ် ဦးလေး... ပန်းရံသမားတွေကို ဆင်းခိုင်းဖို့လေ... "

" အင်း... ခုပဲ အဲ့ဒီဖက်ကို တစ်ခါတည်း
လှည့်ဝင်လိုက်မယ်လေ... အစ်ကိုကြီးတို့က
ဒီတစ်ခေါက် ကြာမယ်နဲ့ တူတယ်... "

" ဟုတ်တယ် ဦးလေး... ဒက်ဒီနဲ့ မာမီက မာမီ့တူမ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ မန္တလေးက ပြန်မှာဆိုတော့ တစ်လနီးပါးလောက်တော့ ကြာလိမ့်မယ်နဲ့ တူတယ်... "

" အဲ့ဒါဆိုရင် နွယ်နီ့ အန်တီလေးက အိမ်မှာ လာနေပေးမှာပေါ့... "

" ဟုတ်တယ် ဦးလေး... သူလာ မနေလည်း နွယ်နီ့ သူငယ်ချင်းတွေ ရှိပါတယ်...အိမ်မှာ ခေါ်ထားလိုက်ရုံပဲ... အန်တီလေးက ဒက်ဒီ့ညီမဆိုပေမယ့် ဖအေတူ မအေကွဲ‌တွေလေ...
သူဆိုးလို့ အိမ်ကလူတွေ ပစ်ထားကြတာ...
ပြန်ခေါ်တာတောင် တစ်နှစ်မပြည့်သေးဘူး "