Perfectie bestaat niet

8

Robbie:
Ik zit weer thuis en pak mijn telefoon om een video van een paar weken geleden terug te kijken en beland toch weer in de comments van de video. Ik kijk rond daar "Robbie is echt homo." "Ik haat Robbie echt, hij voegt niets toe." "Momenten dat Robbie leuk is.. oh wacht.." "Rob mag die strop pakken.". De tranen beginnen op te wellen in mijn ogen, kut zooi. Hoezo vinden mensen me nou nogsteeds niet leuk? Ik begrijp dit alles echt zo niet meer. Laatst ook al.. ik ben steeds minder gelukkig geworden. Mensen bekritiseren me zelfs als ik langsloop.. Ik denk even na en stuur snel een appje naar Matthy. "Ik hou van je Matthy" app ik hem. Ik leg mijn telefoon weg en loop snel naar de badkamer waar ik het bad aan doe en het mesje pak. Ik had nou net niet gedacht dat ik zo snel zou opgeven met die belofte... Ik maak lijntjes op mijn armen maar deze keer druk ik hard door hopend dat dit de laatste keer ooit is dat ik adem.

Matthy:
Ik lees het appje van Robbie, iets voelt niet goed. Ik stap in de auto en rijd snel naar Robbie's huis. Zo snel ik kan tenminste.. het is vrij ver rijden. Als ik bij zijn huis aankom maak ik de deur gauw open. Ik hoor boven water stromen en krijg een raar gevoel. Ik loop naar boven en maak snel de deur open van de badkamer. Daar tref ik Robbie aan, hij ligt in het bad. Bloed druipt over zijn armen. Ik doe de kraan uit en til Robbie uit het bad op de grond. "Rob..?" Fluister ik zachtjes terwijl ik Robbie schud. Ik leg mijn vingers in zijn nek om te kijken of hij nog ademt. Geen hartslag.. ik bel 112 en zodra ik aan de telefoon zit met hun begin ik Robbie te reanimeren. "Alsjeblieft Rob.. laat me niet alleen, niet nu. Niet ooit.." zeg ik dan. Tranen stromen over mijn wangen, wat is dit toch ineens.. hoezo nu. Hij had beloofd niet meer te snijden.. Hij had het beloofd.. aan mij! De ambulance komt al gauw en neemt het over, er komt een traumahelikopter en al dat soort dingen. Ik mag mee naar het ziekenhuis..

In het ziekenhuis

Ik zit in de wachtkamer, de andere jongens komen zo. Tranen vloeien nogsteeds over mijn gezicht, ze zijn hem nu aan het behandelen.. bloed geven enzo. Ik hoop dat het goed komt met hem. Koen, Milo en Raoul komen binnen. Raoul slaat gelijk zijn armen om mij heen, hij weet hoeveel mij dit raakt. Vooral met hoeveel moeite ik in Robbie's revalidatie heb gestoken de laatste tijd. Ik zit hier en alles komt als een soort vlaag over me heen, alles van de voorgaande jaren, alles van nu, al mijn verdriet. Ik ben zo bang dat hij het niet haalt, zo zo enorm bang.. Ik kijk Raoul even aan, hij kijkt terug. "Alles oké?" Vraagt hij voorzichtig. Ik schud mijn hoofd en blijf huilen, hoe stom ik me nu ook voel ik kan niet stoppen met huilen. Hij sluit zijn armen om mij heen, ik kijk opzij daar staan Milo en Koen. Koen is aan het huilen, dit is de eerste keer dat ik hem zie huilen.. Milo probeert hem te troosten, maar breekt zelf ook al snel uit in tranen. Ik hoor lichte snikken van Raoul, hij is er natuurlijk ook kapot van.. een van onze beste maatjes die op het punt staat te overlijden. We blijven wachten, het voelt als jaren, eeuwen bijna. We horen ook niks van dokters, alleen maar veel geren en veel spullen in zijn kamer. Ik vind het zo kut, ik haal mezelf bijna weer op het slechte pad door dit alles. Maar wat als ik weer terug kom op dat pad? Alleen Robbie kan me helpen.. niemand anders. Oh god wat moet ik toch doen zonder hem, het kan niet zonder hem.. Ik kan niet zonder hem. De dokter komt na uren terug met een zuur gezicht. "Sorry voor wat ik moet gaan zeggen, Robbie is helaas komen te overlijden.. sorry voor jullie verlies." Zegt de dokter dan. Ik breek, mijn benen geven het op en ik val huilend naar de grond.. mijn beste vriend.. is voor altijd weg? Ik kan toch niet zonder hem? We deden alles samen.. hoezo moest het zo ver komen? Wat was het laatste streepje voor hem. Iedereen huilt, de dokter blijft nog even staan. Ik heb zoveel stress, ik tril en huil. Raoul pakt mijn hand en probeert me gerusttestellen, dat lukt niet echt. Na een tijdje kijk ik naar de dokter. "M-mag ik hem zien..?" Vraag ik zachtjes. De dokter knikt en neemt ons mee naar Robbie, Robbie die niet meer helemaal Robbie is. Hij is weg.. het is klaar, gedaan. Wat is dit raar om te beseffen. Ik pak Robbie's hand vast en huil. "Moest je ons verlaten lieve rob..?" Fluister ik zachtjes. Tranen vloeien over mijn wangen, oncontroleerbaar blijven ze vallen. Ik denk na over alles, ik kijk naar zijn rustige gezicht. Oh Rob toch.. waarom liet je alle haat naar je hoofd gaan..? Waarom hield je je niet aan je belofte..? Ik had je kunnen helpen Rob.. Waarom nou zo..? Ik kan niet beschrijven hoeveel pijn het doet om je beste vriend te verliezen, het is te lastig om in te beelden. Het voelt alsof er een stuk van je mist wat nooit hersteld kan worden. Ik mis Robbie nu al.. Ik zal het beeld van de badkamer nooit meer vergeten.. het water, het bloed, zijn lichaam, het mesje op de rand van het bad.. Ik zou dit nooit meer vergeten, hoe graag ik dat ook zou willen. Mijn beste vriend is dood..? Dit is zo raar te beseffen.. Denk maar na als jou beste vriend(in) dood zou gaan.. Ik trek het niet, de gedachte al niet. Maar nu is het hartstikke echt.. hoe moet ik dit toch doen..?

Ik kan toch niet zonder hem..? Moet ik ook maar gaan?

-1011 woorden-
Sorry jongens.. Ik hoop dat jullie dit boek nog aan kunnen..
Joe Joe