Nag-aalab Na Damdamin

Kabanata 03

ROMNICK

Labis ang takot ko sa mangyayari sa anak ko. Ang taong tulad nila ay mga walang takot na pumatay, ito ang isa sa mga dahilan kaya't tumaliwas ako sa kanila.

Mga wala silang kaluluwa, nagnanakaw, pumapatay at ang mas malala pa doon ay nanggagahasa ng kung sino-sino mapa-babae o lalaki man yan. Ni-minsan hindi ko binale ang kagustuhan kong hindi sasali sa mali nilang kagawian. Nagpapasalamat ako sa kanila ng sobra dahil sa loob ng mahabang mga taon nabuhay ako sa kamay nilang bakal.
Sila ay mga labag sa batas, laging pinupuntirya ng mga pulis at militar para ipatugis. Nasa hukay na ang kalahati ng kanilang mga paa, maling hakbang lang nila tiyak na ang kanilang kamatayan.

Palipat-lipat sila ng lugar sa pamagitan ng masukal na gubat, bumababa lang sila sa iang baryo upang magnakaw ng pagkain ko di kaya makagawa ng kademonyuhan.

Sa puntong to kaba para sa kapakanan ng anak ko ang aking ikinatatakot. Labis ko syang inipit sa akin sa pagiisip na ma-hablot sya ng mga demonyong ito.

"Kung ano man ang iniisip nyo sa anak ko pakiusap iba na lang ang ipagawa nyo." Wika ko na tinawanan lang ng walang hiyang si Diego.

"Tay natatakot po ako." Bulong ng anak ko na may panginginig.

"Huwag kang matakot nak nandito lang si tatay."

"Ang sweet naman ng mag-amang to, akalain mo malaki na pala panganay mo Romnick, siguradong kaya na nya." Dahil sa narinig ko biglang kumulo ang dugo ko dinuro ko sya at nagbabala.

"Huwag na huwag mong gawin ang iniisip mo Diego! Mapapatay talaga kitang gago ka!" Sigaw ko ng wala sa oras.

Nagtawanan lang silang lahat. Mga walang kaluluwa talaga, hinihiling ko na sana namatay silang lahat kasama ng dalawang nauna, hinihiling ko na mawala na sila sa mundong to.

"Kalma lang pareng Romnick parang wala tayong pinagsamahan nyan eh. At saka mukhang masarap talaga anak mo eh, batang-bata, ang sarap maka-una."

Napa-bitaw ako sa anak ko, mabilis na naglakad papunta sa harapan nya at nagtapon ng isang malakas na suntok sa pisngi ng gagong si Diego. Tumumba sya sa lupa, akmang sasapawan ko pa ito at paulanan ng suntok ng biglang hinawakan ng dalawang kasamahan nya anv magkabilang braso ko at ang isa ay sinuntok ang ilong ko na aking ikina-tapon sa lupa at ikina-dugo ng ilong.

"Tatay!, bitawan nyo sya! Huwag nyo syang saktan!" Sigaw ng anak ko. Lumapit sa akin ang anak ko at agad akong niyakap.

"Ana–" Bigla nalang na hinablot ni Diego ang anak ko, hindi ko ito nahawakan dahil sa biglaan. Babagon na sana ako ng sinipa nila ako pabalik sa lupa.

"Diego huwag mo syang saktan!" Sigaw ko.

Nakaluhod sya sa likod ng anak ko habang ang braso nito ay nakapulupot sa kanyang katawan. "Bitawan mo ako! Tatay!" Nagwawala ang anak ko sa hawak nya.

"Hindi lang pala kyut tong anal mo pare maunawain pa. Halatang mahal na mahal nya ang kanyang tatay." Ang mga ngiti nya ay lalong ikinagagalit ko.

"Pakiusap Diego, huwag mong saktan ang anak ko, ako nalang pakiusap, bitawan nyo sya huwag mo syang saktan. Diba nagusap na tayo gagawin ko ang lahat basta buhayin mo lang kami ng anak ko." Sinuko ko ang pagkamatapang ko, hinahawakan ko lang ngayon ang inusapan namin kanina dahil iyon lang ang tanging paraan.

Sa isang iglap ang sayang nararamdaman ko simula ng maglakad kami dito ng anak ko ay napalitan ng isang bangungot, parang nasa isang panaginip ako at nakakulong sa isang masamang pangitain. Sana nga bangungot lang ito, ayaw kong masaktan ang anak ko.

"Mukhang ikaw ang sumira doon pareng Romnick, dahil sa ginawa mo babaguhin ko na ang gagawin ko, pero tutuparin ko parin ang pangako ko, basta wala lang ire-reklamo kahit ni isang kusing dahil kapag nagkamali ka ng kinilos lalagutan ko ng hinanga itong kay kinis mong anak."