"Nolursun sev beni Ferdi."
Son cümlesinide yazdıktan sonra mektubunu katlayıp koydu zarfına.
Bu yazdıklarının bir şeyi değiştirmesini beklemiyordu Arda, inanmıyordu sevileceğine ona kalsa kimse onu hiçbir zaman sevmeyecekti. Sahi sevilebilecek birmiydi? Hakediyor muydu? Neden sevilsinki? Ne yaptı bunu hakedecek? Bazılarına göre sevilmek için sebep yoktu ama Arda öyle miydi? Hayır, o sevilmesi için bir sebep olmadı gerektiğini düşünüyordu böyle düşünmesine tezat sebep yokken sevmişti Ferdiyi, Ferdisini.
Düşüncelerinden sıyrılıp ayağa kalktı saatlerce oturduğu zeminden kalkmanın etkisiyle uyuşmuş bacakları bir süre onun öyle kalakalmasına yol açtı. Aynı Ferdi ona baktığında olduğu gibi, tek bakışına ölüp bitiyor olduğu yerde donup kalıyordu.
Gecenin karanlığından açtığı küçük lambayı kapattı usulca zarfı masasındaki kitabın altına sıkıştırdı. Yatağına geçecekken camın dışından bir kaç ses gelmişti. Evleri 2. kattaydı hırsızlar istese gelebilirdi. Hızlıca açık camın yanına gitti ve aşşağı baktı kimse yoktu etrafa biraz daha göz gezdirdiğinde siyahlar içinde gölgelerden ilerleyen o genci gördü. Kimsin sen diye bağırmak istedi ona büyük ihtimal o uyanık olmasa camdan içeri girip hırsızlık yapacak rastgele biriydi ama içinden bir ses tanıyorsun onu diyordu. Biraz daha camda kaldıktan sonra yüzüne hafif hafif vuran meltem onu kendine getirmişti. Kahvelerini dolunaya çevirip küçük bir tebessüm etti sonrasıda elini yasladığı mermerden çekip camı kapattı. Tekrar gelirse diye önlemdi bu yaptığı. Yatağına girip kendini uykunun ellerine teslim etti Arda.
🌻🌻🌻
F'
Yine gitmiştim sevdiceğimin yanına, ne kadar denesem de bırakamıyordum onu bir parçam gibiydi artık. 2. katta yaşıyordu tırmanmak o kadar da zor gelmiyordu bu yüzden ama bu gece farklıydı hatam yüzünden inerken ses çıkarmıştım yüzümü görmedi ama beni biliyordu. Birinin onun camından sapık gibi izlediğini biliyordu ya da hırsız sandı bilemiyorum. Ama ne güzeldi be arkadaş onun yüzünün dolunaya gülümsediğini görmek keşke ay olsaydım dedim o an melek gibiydi kimseyle derdi olmazdi bunun yanında bir kişi dışında kimseylede konuşmazdı. Bir çok kız gidip onunla konuşmak istemiş ama hepsini geri çevirmişti. Arda kimseyi dış görünüşüyle yargılamazdı bu demek oluyorki ya sevdiği var ya da ilişki işleri ile ilgilenmiyor. İkiside o kadar kötü ihtimaller ki onca kişiyi rededen adam beni neden redetmesin ki bir kız bile değildim elimde olmayan şeyler onunla şansımın hiç olmadığını yüzüme tokat gibi çarpıyordu. Eve ilerlerken düşündüklerim gözlerimi doldurmaya başlamıştı.
Ya kız olsaydım? Arda ile bir şansım olurdu belki..
Bu düşünce onu 10 dakika önce bir mektubu zarfa koyarken görmeden önceydi o zarfın üzerinde görebildiğim tek şey küçük kırmızı bir kalp. Kime bilmiyorum ama bana olmadığı kesin. Şansım varsa bile ki bence hiç yoktu artık onunla olamayacağım netleşmişti. Sevdiği vardı bir kere bana uzaktan izlemek düşerdi sadece en çok ta bu acıttı canımı, bu gece her şey benim canımın yanmasını istiyordu sanki.
Çok yanlızım ben. Kimsem yok benim. Bir kardeşim vardı, Semih.. oda yıllar önce sevdiği ile girdi soğuk topraklara. Çok imreniyorum ona ölmeden sevilmiş sevmiş sonra da birlikte girmişler toprağa. Ama seviniyorum da güzel anları olmuştu gelip bana anlatırdı hep "Abi bugün Barış" ile başlayan cümleler ile bende dinler onun yanında olurdum. Son kez olamadım yanında ailemiz öğrendi onları annem yapmazdı bir şey ömrü billah konuşmazdı bir şey ama engellemeye de çabalamazdı. Babam daha doğrusu annemin eşi artık ona baba diyecek yüzüm yok. O benim canımı aldı Semihimi gömdü o topraklara.
