Zeynep kapatıldığı odada cayır cayır ağlıyordu, ağlamaktan helak oldu, gözleride kıpkırmız oldu. Ne olmuştu ki şimdi? Neden kapatıldı bu odaya? Cüneyd? Cüneyde ne olmuştu? Bakışları çok farklıydı, ilk defa böyle gördü onu Zeynep, bu sefer bugüne kadar geçirdiği bütün krizlerden farklı duruyordu, yada en azından Zeynebin şahit olduğu krizler, tanışmadan önce de böyle olmuş muydu acaba? Diye düşünüyordu Zeynep.
Bomboş odanın bir köşesinde çökmüş ağlarken, ne oluyor diye düşünüyordu Zeynep, kapının sertçe açılma sesiyle kapıya döndü, gelen Vahitti. Vahit yavaşça yaklaştı ve Zeynebin yanında oturdu
Vahit büyük bir gülümseme ile: Zeynep Tezel, Meryemden doğma Zeynep, Cüneyd efendinin refikası, aa, pardon ya, eski refikası diyecektim, boşanmıştınız siz bende şahitlik yapmıştım, gerçi boşansanız ne olur boşanmasınız ne olur değil mi?
Zeynep hiddetle konuştu: ne diyorsun sen be?
Vahit muzaffer bir bakışla döndü Zeynebe: diyorum ki, seni boşayan adam, daha 24 saat bile geçmeden gidip kuzeniyle nişanlanan adam, intihar etti
Zeynep o cümleleri duyduğunda kalbi çok acımıştı, ama duyduğu son iki kelimeyi anlamadı bir türlü, anlayamadı daha doğrusu, ne demişti ki şimdi? Ne demek intihar etti?
Zeynep: n... ne... ne demek i... istiyorsun?
Vahit acımasızca konuştu: öldü diyorum, canına kıydı o iblis, sende anlasan iyi olur, o herif dinden çıktı ve kendini surlardan attı, yıllar önce Gülayşemi öldürdüğü gibi kendini öldürdü
Zeynep şok üstüne şok geçiriyordu: ne diyorsun sen be?! Yok öyle bir şey, Cüneyd bunu asla yapmaz, günah olduğunu biliyor, yapmaz ki, yapamaz, kıyamaz kendini de bana da kıyamaz o, üzülüceğimi çok iyi biliyor o yüzden yapmaz, o hiçbir zaman benim üzülmemi istemez
Vahit alayla konuştu: öyle mi? Gözünün içine baka baka nişanlandı ama, bunu mı yapmayacak? Hem iyi oldu, bütün haytında tek doğru yaptı, oda intihar etmekti, benden Gülayşemi aldığı gibi kendi de gitti o iblis
Zeynep sinirlendi ve bağırmaya başladı: İBLİS DEYİP DURMA! SENSİN İBLİS, HEM CÜNEYDİN ANNESİNİN ÖLÜMÜYLE CÜNEYDİN NE GİBİ BİR SUÇU OLABİLİRDA BÖYLE LAFLAR EDİYORSUN?!
Vahit bir anda ayaklandı ve korkunç bir ses tonuyla: Zeynep! Haddini bil! Bir daha o sesini yükseltmeyeceksin! Katildir o, benim Gülayşemi atla dedi, şimdi otur burada, 4 ay 10 gün buyunca çıkmayacksın, benden başka da kimseyi görmeyeceksin, sebebini anlatmama gerek yok heralde
Vahit tam arkasına dönmüş gidiyordu ki Zeynep hızla ayaklandı ve vahiti vurmaya başladı tüm gücüyle, Zeynep asla kendinde değildi, ne yaptığının farkında bile değildi, genelde asla böyle bir kız değildi, her ne olursa olsun kimseyi el kaldırmazdı, ne bir çocuğa nede bir büyüne, ama şimdi Vahiti Allahın ona verdiği tüm gücüyle vurmaya çalışyordu, bedeni beyninden bağımsız çalışıyordu sanki, şu anda tek düşündüğü Cüneydin Vahit yüzünden ölmüş olası
Zeynep: SENİN YÜZÜNDEN, HEPSİ SENİN YÜZÜNDEN, ALLAH BELANI VERSİN, SEN NAIL BABASIN.. SANA BABA BİLE DENMEZ!
Zeynebin bedeni Vahitin bedenine karşı zaif kalıyordu, Vahit Zeynebi sertçe yere itmesiyle yanağına bir tokat atması bir oldu, sonra bir tokat daha attı, sonra bir tane daha, vurdukça vurdu, Zeynebin acıyla bağıran sesini asla önemsemedi, öyle güçlü vurduki tüm hıncını çıkardı. Vahit ayaklarıyla Zeynebin karnına çok sert vurdu. En son kendisi artık vurmaktan yorulduğunda nefes nefese bir kaç adım geriye attı, yerde acılar içinde halsiz bir şekilde uzanmış neredeyse heryeri kanayan Zeynebe baktı ve konuştu
