Verboden Verlangen

Hoofdstuk 1: De Eerste Blik

---

Amina's vingers dansten over het toetsenbord terwijl ze de laatste klachtenmail afhandelde. De klantenservice-afdeling van MediaVision was een komen en gaan van telefoontjes, toetsenbordgeklap, en af en toe een geïrriteerde klant die aan de balie stond te wachten. Maar voor Amina voelde het als een thuis. Ze kende iedere collega bij naam en begroette iedereen met haar zonnige glimlach, die zelfs op de grijze vrijdagochtend als deze niet van haar gezicht te krijgen was.

Ze rekte zich uit en wierp een blik op de klok. Nog een paar minuten en dan was het tijd voor de ochtendpauze. Haar gedachten dwaalden af naar haar weekendplannen: een brunch met haar beste vriendin Layla, en daarna langs de familie voor het wekelijkse diner. Ze had zin om even los te komen van de hectiek van het werk en de stille druk van thuis.

Net toen ze wilde opstaan, hoorde ze een stem naast zich. "Hé, weet jij misschien waar de koffie is gebleven?"

Ze keek op en zag hem voor het eerst echt staan. David. De nieuwe stagiair. Hij had een verwarde blik in zijn blauwgroene ogen, die perfect pasten bij zijn onschuldige uitstraling. Zijn lichtbruine haar zat verward, alsof hij het net iets te vaak door elkaar had gewreven, en hij had een blauwe trui aan die een beetje te groot voor hem leek, alsof hij snel iets had aangetrokken om de ochtendtrein te halen.

Amina glimlachte. "Als je het koffiezetapparaat aan de praat krijgt, ben je een held. Dat ding leeft een eigen leven."

David lachte zachtjes en keek onzeker naar het apparaat. "Ik dacht al dat het aan mij lag."

Ze liep naar hem toe en drukte op een paar knoppen. "Hij doet het meestal na een beetje overtuiging. Net als sommige mensen," zei ze met een knipoog.

David glimlachte breed, iets dat Amina opmerkte. Het was niet zo'n oppervlakkige glimlach die ze van de meeste jongens kende; het was warm en oprecht, iets wat haar meer opviel dan ze wilde toegeven. "Dank je, ik ben nog niet helemaal gewend hier."

"Dat komt wel," zei ze, terwijl ze naar haar bureau liep. "Hoe bevalt het tot nu toe?"

David haalde zijn schouders op. "Het is oké. Een beetje chaotisch, maar dat houdt het interessant, toch?"

Amina knikte. "Precies. Chaotisch, maar gezellig." Ze wilde nog iets zeggen, maar net toen ze haar mond opendeed, voelde ze haar telefoon trillen. Een bericht van haar moeder. *Vergeet niet naar de winkel te gaan voor het avondeten, schat. En trek iets fatsoenlijks aan vanavond.* Amina rolde met haar ogen. Alsof ze elke keer weer moest bewijzen dat ze netjes kon verschijnen, zelfs in haar eigen huis.

David keek even naar de telefoon in haar hand, alsof hij aanvoelde dat het niet zomaar een berichtje was. "Alles oké?"

"Ja, gewoon... familiedingetjes," mompelde Amina terwijl ze haar telefoon wegstak. "Niks bijzonders."

Hij knikte begrijpend, alsof hij die woorden precies begreep. Het was een subtiel moment, maar er was iets in die blik dat Amina het gevoel gaf dat hij haar echt zag. Niet alleen als collega, maar als persoon. Ze voelde haar hart iets sneller kloppen, een vreemde sensatie die ze niet gewend was op de vroege ochtend op kantoor.

Terwijl de koffiemachine pruttelde en dampende kopjes vulde, vertelde David over zijn eerste week, de weg die hij elke ochtend aflegde om hier te komen, en zijn liefde voor fotografie. Hij was pas net begonnen, maar wilde later zijn eigen kunstproject opstarten, iets wat Amina intrigeerde. Er zat zoveel meer achter die kalme, bijna verlegen jongen dan op het eerste gezicht leek.

Toen de pauze voorbij was, gingen ze allebei weer aan het werk. Maar Amina kon zich niet concentreren. De woorden op haar scherm leken wazig, en haar gedachten dwaalden steeds af naar de jongen met de blauwe trui en die oprechte glimlach. Ze wist dat ze zich nergens zorgen over hoefde te maken. Dit was niets. Gewoon een leuke nieuwe collega.

Maar toen hun blikken elkaar nog een keer ontmoetten terwijl ze langs zijn bureau liep, voelde ze het weer: die klik, die sprankeling.

Misschien was het niets. Of misschien, net als de koffieautomaat, was het iets wat even tijd nodig had om aan de praat te komen.

---