Broken Strings, New Chords

Chapter 1: First Day

Milk’s POV

Puta, first day ng Grade 11. Parang na-traffic sa gutom at kaba yung tiyan ko. Kakaibang level ng stress ang nararamdaman ko. May mga oras na feeling ko, mas madali pang mag-survive sa isang zombie apocalypse kaysa dito. Sabi nga nila, ang first day of school ay parang audition sa survival reality show. Saan ka pupunta, anong gagawin mo, at paano mo iha-handle ang lahat?

Naglakad ako papasok sa classroom ko na parang naglalakad sa red carpet. Bawat hakbang ko, parang ang lakas ng tunog sa utak ko—thump, thump, thump. Ang mga students sa paligid, lahat may kanya-kanyang mundo. May mga busy sa pag-aayos ng upuan, may mga busy sa phones, at may mga nagpapalitan ng chismis. Sa lahat ng ito, ako, parang background character.

Nakita ko ang upuan ko sa gitna. Pag-upo ko, medyo uncomfortable ako. Ang mga kaklase ko, hindi ko pa kilala, pero ang mga mukha nila, may mga nagpapanggap na hindi kinakabahan. Ang teacher namin, si Mrs. Santiago, ang tipo ng teacher na parang laging may nagmamasid sa iyo, kaya kailangan mong maging maayos.

“Good morning, class,” sabi niya, with a tone na parang kilalang-kilala na ang mga students niya. “I’m Mrs. Santiago, and I’ll be your English teacher for this year. Let’s start with introductions.”

Pagdating sa pangalan ko, sinabi ko lang, “Hi, I’m Milk.” Ang boses ko, kabado at medyo mataas. Sabi nga nila, kapag unang araw, kailangan mo mag-pull off ang confident na aura kahit na hindi mo pa alam kung anong nangyayari.

Habang ang iba sa klase ay nagpapakilala, pinilit kong i-focus ang sarili ko sa pag-aalala kung paano ko iha-handle ang mga bagong subject. Wala na akong pakialam sa mga bagong faces sa paligid ko. May mga usual na tao—yung mga mahilig sa K-pop, mga nerds, at yung mga nagpapanggap na cool.

Sa lunch break, naglakad ako papunta sa canteen, na parang lost puppy. Ang daming tao, and it felt like walking through a crowd of strangers. Naghanap ako ng lugar na pwede kong upuan na hindi masyadong matao. Finally, nakita ko yung isang sulok na medyo tahimik. Kumuha ako ng tray, nag-order ng sandwich at juice, at umupo.

Habang kinakain ko yung sandwich ko, napansin ko si Love Pattranite na pumasok sa canteen. Dati kong kilala ang pangalan niya, pero hindi pa kami nagkakausap. Ang mga friends niya, may aura na parang palaging napag-uusapan sa school. Ang saya-saya nila, parang ang saya nilang laging mag kasama.

Nakita ko rin yung isang girl na bagong student. Medyo striking siya—mataas, ma haba ang buhok, at may aura na confident kahit na medyo disheveled. Nakaupo siya sa isang table na malapit sa akin, at napansin ko na parang may problema siya. Ang mga classmates ko, tumitingin sa kanya, parang curious sa kung sino siya.

Sabi ko sa sarili ko, “Okay, Milk, relax ka lang.” Pero sa totoo lang, parang ang dami kong iniisip. Ang mga tao sa paligid ko, iba’t iba ang mukha at personalidad, pero sa end ng araw, ako pa rin ang nag-iisa sa sulok.

Nang matapos ang lunch break, pumasok kami ulit sa mga klase. The teachers were all strict, and the subjects were starting to pile up. Hindi ko alam kung kakayanin ko lahat ng ito. Baka dapat na lang akong magtago sa ilalim ng desk at hintayin ang mga exams na dumating.

Pero bago matapos ang araw, may nangyaring hindi ko inaasahan. Habang nag-aayos ako ng mga gamit ko, nakita ko na lumapit sa akin ang bagong girl. “Hi, ikaw si Milk, diba?” tanong niya, with a friendly smile.

“Yeah, I’m Milk. Ikaw?” tanong ko, medyo naguguluhan.

“I’m Chantal. Nakita kita sa lunch break, and I thought it’d be cool to say hi. First day din ako dito,” sabi niya, parang chill lang. “I saw you earlier and thought you looked like you needed a friend.”

“Thanks, Chantal. Medyo overwhelmed lang talaga ako,” sagot ko, trying to hide my nervousness. “Siguro okay rin na may makakasama sa first day.”