"မောင်~နက်ဖြန်အားလားဟင်~ထယ်တို့
အပြင်သွားရအောင်လေ"
"ကျစ်~ကိုယ်အလုပ်မအားဘူးထယ်
အဲ့လောက်ထိအားယားမနေဘူး"
ပြောကာကုမ္မဏီကိုထွက်သွားပြန်တဲ့မောင်
မောင်နဲ့ဆက်ဆံရေးအေးသွားတာလွန်ခဲ့တဲ့တစ်လ
လောက်ထဲကမောင်ကထယ့်အပေါ်အချစ်ပေါ့သွား
တာလားမပြောတတ်တော့ပါ
*ဆေးရုံတစ်ခုတွင်*
"စိတ်မကောင်းပါဘူးကင်မ်ထယ်ယောင်းရှီးး
ခင်များ~ဟင်းး"
"ရပါတယ်ကျနော်ဝမ်းမနည်းပါဘူးဒါဆို
ကျနော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦး"
အိမ်ရောက်တော့သူလည်းသူ့အခြေအနေကို
သူ့မိဘအိမ်သို့ဖုန်းဆက်ပြောလိုက်သည်
အမေကတော့ငိုယိုနေခဲ့တယ်လေ
"ဟင်းးးငါမင်းနဲ့တစ်သက်လုံးအတူနေချင်တာကို"
ညရောက်တော့ဂျောင်ဂုပြန်ရောက်လာသည်
"မောင်ပြန်လာပြီလား"
ပြုံးရွှင်စွာဆီးကြိုလိုက်သော်လည်း
"ပြန်လာလို့မင်းရှေ့ရောက်နေတာပေါ့"
တုန့်ပြန်မှုကအေးစက်စက်သာ
"ကိုယ်ပင်ပန်းလာလို့နားတော့မယ်"
"အောမောင်"
//တစ်ပတ်ကြာပြီးနောက်//
ဒီနေ့ကသူတို့လက်ထက်တာ3နှစ်ပြည့်တဲ့နေ့
ဒါကြောင့်ညမောင်ပြန်လာရင်ဒီနေ့လေးကို
အမှတ်တရလေးဖြစ်အောင်ပြင်ဆင်နေသည်
အကုန်လုံးအလှဆင်ပြီးနောက်မောင့်ဆီMassage
လှမ်းပို့လိုက်သည်
-မောင်ညစောစောပြန်ခဲ့နော်
-ကိုယ်အလုပ်တွေမပြီးသေးဘူးထယ်နောက်ကျမှာ
မို့ထယ်သာအရင်အိပ်နှင့်
-ထယ် ထယ်စောင့်နေမယ်မောင်
မောင်ပြန်လာမှာပါဟုတ်တယ်မောင်ကအလုပ်ပြီးတာ
နဲ့ပြန်လာမှာညနက်နေပြီဖြစ်သော်လည်းပြန်မလာတဲ့မောင်
ကြောင့်ထပ်၍စာပို့လိုက်သည်
-မောင်မပြန်လာသေးဘူးလားဟင်ထယ်လေ
မောင့်ကိုပြောစရာရှိတယ်
-ကျစ် ငါမအားသေးဘူးလို့ပြောနေတယ်မလား
အာရုံလာမနောက်စမ်းနဲ့မင်းကြောင့်အလုပ်အာရုံ
စိုက်လို့မရတော့ဘူး
