"ကိုႀကီးနကၡတ္"
" ဗ်ာ.."
" ကြၽန္ေတာ့ကိုမာလကာသီးခူးေပးအုံး။ "
" ဟ. မင္းအသီးေတြက အကင္းေတြပဲရွိေသးတယ္ကြ။ မင္းဒီအသီးေတြမမွည့္ပဲစားရင္ ေခ်ာင္းဆိုးလိမ့္မယ္။ ေခ်ာင္းဆိုးရင္မင္းအေမကရ္ိုက္လိမ့္မယ္။ ေအး...အဲ့က်ငါလဲကူညီေပးလို႔မရဘူးေနာ္။ "
ထိုအခ်ိန္က ကိုႀကီးနကၡတ္အသက္က တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္။ ကြၽန္ေတာ္က ရွစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးဘူးေလ။ ကိုႀကီးနကၡတ္ကေခ်ာသည္။႐ုပ္တည္တယ္။ တစိမ္းလူေတြနဲ႕ဆိုသိပ္စကားမေျပာေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ေတာ့အေတာ္ေလး စကားေျပာတယ္။ သိပ့္ခ်စ္ၾကတဲ့ညီကိုဝမ္းကြဲေတြေပါ့။ ညီအကိုဝမ္းကြဲဆိုေပမယ့္ ကိုႀကီးနကၡတ္နဲ႕ကြၽန္ေတာ္က ညီအကိုအရင္းပမာ။
" ကိုႀကီးနကၡတ္ကလဲ ကိုႀကီးမေျပာရင္ အေမတို႔လဲမသိဘူး။ ေနာက္ၿပီးအကင္းမဟုတ္ဘူးကိုႀကီးရ။ အမွည့္။ ကြၽန္ေတာ္မနက္ကေတြ႕ထားတယ္။ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ "
တိမ္ညိုမင္းဆိုတာ အဲ့ဒီလိုေကာင္အမ်ိဳးအစားေလးပါ။ တိမ္ညိုမင္းက သူလိုခ်င္တာမရရင္ ဇြတ္အတင္းလိုခ်င္တာမ်ိဳး၊ လုပ္ခ်င္တာကိုလဲလုပ္တက္တဲ့သူေလ။ အင္း...တိမ္ညိုမင္းဆိုတာက ဦးေလးအရင္းကေမြးတဲ့သားဆိုေပမယ့္ နကၡတ္နဲ႕က်ညီအကိုရင္းပမာ။ ဦးေလးလင္မယားနဲ႕ကေတာ့ ခပ္တန္းတန္းအေနအထားမွာရွိသည္။
တိမ္ညိုမင္းနဲ႕ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးအခ်ိဳ႕ကို နကၡတ္စာျပေပးရတယ္။ ညက်ဴရွင္လိုမ်ိဳးေပါ့။ နကၡတ္ကစာေတာ္တဲ့သူထဲမွာပါတယ္ေျပာရမယ္။ ငယ္ငယ္ထဲက ကိုယ္ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာကို သိေနတဲ့သူမ်ိဳးေပါ့။ နကၡတ္ကအင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္တာ။ ဘာလို႔ျဖစ္ခ်င္တာလဲဆိုရင္ ေမေမ့ကိုအိမ္ေကာင္းေကာင္းေဆာက္ေပးခ်င္တာ။ ဒီရပ္ဒီ႐ြာမွာမရွိတဲ့အိမ္ေကာင္းမ်ိဳးကိုေပါ့။ နကၡတ္ရည္႐ြယ္ခ်က္ကရွင္းသည္။ ကိုယ္လက္နဲ႕ေဆာက္လုပ္ေပးခ်င္တာေၾကာင့္ အခုလိုမ်ိဳးစာကိုႀကိဳးစားေနတာေလ။ တစ္ဖက္ကလဲ ဝင္ေငြရွာတာမို႔ ကေလးေတြကိုစာသင္ျပေပးေနတာ။ အခုထဲကႀကိဳးစားၿပီးေငြရွာတာက တကၠသိုလ္တက္ရင္ ေမေမ့ဆီကအနည္းငယ္မွ်သာေထာက္ပံ့ေပးနိုင္ေအာင္ေပါ့။
