" ရဲရင့္မင္းမ်က္ႏွာကလဲစူပုတ္ေနတာပဲ။ အိမ္ကဆူလိုက္လိုက္ျပန္ၿပီလား။ "
" မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ဟိုလူေပါ့လူကိုအေၾကာႀကီးနဲ႕ေလ ေျပာသြားတာအျမင္ကပ္ဖို႔ေကာင္းခ်က္ပဲ။ "
ရဲရင့္ေရာင္ေျခေဆာင့္လို႔ ခုံမွာဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ခါဆုံဖူးတာ ႏွစ္ခါစလုံးဘုနဲ႕ေဘာက္။ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့သူနဲ႕ေတာင္ အၿပိဳင္လိုက္ၿပီးေျပာတဲ့ ေယာက်္ားေတြဆို ရဲရင့္ေအာင္အျမင္သည္။ ကိုယ္လဲေယာက်္ားေလးပါပဲ သူ႕လိုမ်ိဳးႀကီးေတာ့ လိုက္တြယ္မကပ္ပါဘူး။ စကားကိုကတ္သတ္ၿပီးကိုေျပာတဲ့လူဂြစာ။ ႐ုပ္ကေလးနဲ႕အက်င့္ကေလးမွမလိုက္မဖက္။
" ဘယ္လူလဲ။ ဟိုတစ္ခါမင္းနဲ႕ခ်ိတ္မိတဲ့သူလား။ "
" ဟ ငါနဲ႕ခ်ိတ္မိတဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့စက္ဘီးနဲ႕သူ႕ဆိုင္ကယ္ခ်ိတ္မိမလိုျဖစ္တာပါ။ "
မင္းလြင္သာမက ေဘးနားကသူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ ရဲရင့္ေအာင္မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ေတာ့ အားလုံးကသူ႕ကိုအၾကည့္ေရွာင္က်သည္။
" အဲ့လူကေခ်ာလားဟင္။ ဘယ္လိုလဲသူ႕ပုံစံက "
" ေခ်ာေတာ့ေခ်ာပါတယ္။ အက်င့္မွမေကာင္းတာ ႐ုပ္ေခ်ာေတာ့လဲ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ နင္ကေကာဘာထျဖစ္တာလဲ။ "
ဖူးပြင့္အေမးကိုေျဖၿပီးမွ ရဲရင့္ေရာင္ ဖူးပြင့္ကိုမ်က္ေထာင့္နီနဲ႕လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕သူမက မ်က္လုံးေလးကလယ္ကလယ္နဲ႕ေခါင္းကုတ္ေနရွာသည္။
" အသက္ကေကာ ငါတို႔ထက္ႀကီးလား။ ဘယ္အ႐ြယ္ေလာက္လဲ။ "
" လာျပန္ၿပီေနာက္တစ္ေယာက္။ အဲ့ေလာက္သိခ်င္ရင္ သူ႕သန္ေခါင္စာရင္းသြားၾကည့္ပါ့လား။ ငါကဘယ္လိုသိမွာလဲ။ "
သဇင္မကပါေမးေတာ့လူကစိတ္ကဘူလာတာမို႔ ရဲရင့္ေရာင္မဲ့႐ြဲ႕ကာဆိုလိုက္တယ္။ ေခ်ာတယ္လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႕ မျမင္ရလဲႏွာဘူးထခ်င္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းမေတြ။ ေက်ာင္းလဲမနိုင္ ေယာက်္ားေလးေခ်ာေခ်ာျမင္ရင္ ႏွာဘူးထ။ ဟိုကလင္နဲ႕တြဲသြားတဲ့အခါ ပုလင္းကြဲေတြတဗ်င္းဗ်င္းနဲ႕ခ်ကဳန္ေရာ။
သူတို႔ႏွာဘူးထေနတဲ့သူက ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႕ပါသြားျပန္ရင္လဲ သားသည္မိခင္ေတြလိုပဲ။ သူတို႔မရနိုင္ေလာက္ဘူးထင္ရင္ ဆရာေတာင္လင္ေပးစားက်တဲ့အဖြဲ႕ျဖစ္သြားေရာ။ ဆရာကိုေက်ာင္းသားနဲ႕ေပးစားလိုက္ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းေပးစားလိုက္နဲ႕ အလုပ္ရႈပ္တက္တဲ့သူမတို႔ေတြကိုၾကည့္ကာ ရဲရင့္ေအာင္ေသြးတက္ခဲ့ရတဲ့ေန႕ေတြလဲမနည္းေတာ့။
