Kanıt

26

Ali Asaf

Aklımı yitirmeme çok az kalmıştı.

Eymen yoktu, bir gündür ortalıkta yoktu. Ne evindeydi ne de arkadaşının yanında.

Omegamı hissedemiyordum, sevgilimin hiçbir şeyini hissedemiyordum ve bu beni hem daha sinirli hem de daha çaresiz yapıyordu.

"Her deliğe bak, her kamerayı izleyin. Bana omegamı bulun!" Karan ve arkasındaki ekip önlerindeki bilgisayarlardan hızla görüntülere bakarken kravatımı gevşettim.

Nefesim tıkanıyordu, alfam içimde dört dönüyordu. Bunu ona yapanı bulduğum an derisini yüzecektim. Kurtuluşu yoktu.

"Sitenin kameralarına da bakın." Sözlerimle görüntüler değişti.

Gözüm Karan'ın bilgisayar ekranındaydı. Sadece ona dair bir iz görmek istiyordum. Onu bulmak ve sarıp sarmalamak şu anda istediğim tek şeydi. Kendimi hem sinirden delirmiş hem de yalnızlıktan kafayı yemiş gibi hissediyordum.

Öyle derin işlemişti ki içime onu düşünmek nefes almak gibiydi. Şimdi ise yokluğu nefesimi kesiyordu.

O sadece bir gündür yoktu ama sanki beni yıllarca yapayalnız bırakmış gibi hissediyordum. Yarımı kaybetmiştim.

"Yakınlaştır." Gördüğüm bedenle bilgisayara eğildim. Eymen'in arkası dönüktü kameraya ama onu her koşulda tanırdım.

Önündeki bedeni süzdüm dikkatlice. Hızla ona atılıp bayıltmasıyla dişlerimi kırarcasına bastırdım birbirine.

"Bana hemen bu ekipteki Alp'in nerde olduğunu bulun!" Bağırışım odayı inlettiğinde klavyedeki parmaklar hızlandı.

"Adresi mesaj at." Karan'a bakarak söylediğim şeyle çıktım odadan. Sinirim öylesine yoğundu ki yumruk yaptığım elim morarmıştı.

Onu öldürecektim.

"Ali Asaf Bey!" Duyduğum bağırışla durmadım.

"Sonra." Yoluma devam etmeye çalışırken peşimden gelen topuklu sesleriyle, "Eymen hakkında ama." Demesi durdurdu beni.

"Ne biliyorsun?" Diye sordum hemen ona dönerken.

"Ben Alp'in telefon konuşmasını duydum tesadüfen. Bir omegayı Yaren'in evine götürüp saklamakla ilgili konuşuyordu ama Eymen olduğunu bugün anlayabildim. Arkadaşı olduğunu düşünmüştüm.

Yaren'in evine daha önce gitmiştim isterseniz sizi oraya götürebilirim."

Karşımdaki beta kadına baktım. Sözlerinin yalan olduğunu düşünmeyeceğim bir ifadeyle bakıyordu bana. Yüzündeki endişe gerçekti.

"Gel." Önden ilerleyerek beni takip etmesini sağladım. Asansörden inip arabama bindiğimizde yolu tarif etmeye başladı.

"Yaren kim?" Diye sordum yolu izlerken.

"Alp'in nişanlısı."

"Ne istiyor Eymen'den?"

"Takıntı yapmış bence. Eymen asla onunla muhattap olmadı. Zaten kimseyle muhattap olmuyordu ama alfalardan nefret ettiğinden onu ekstra görmezden geliyordu."

Sözleri içimdeki sönmeyen alevi körüklüyordu.

"Sen Eymen'in nesisin?" Diye sordum köşeyi dönerken.

"Banu ben, arkadaşıyım."

Sözleri güven verici olduğundan icim rahatladı biraz.

"Neden daha erken uyarmadın?" İstemsizce sesim sertti. Sadece Eymen'e bir şey olmasını istemiyordum.

"Çok şifreli konuşuyordu. Terasa sigara için çıktığımda duydum ben de, anlam veremedim ama bugün Eymen gelmeyince ve sizin bu halinizi görünce anladım."

Son gazla bahsettiği eve varana dek sessizce yolu izledim. Umarım dedikleri doğru çıkardı ve o piçi gebertirdim.

"Burası." Anında arabayı frenleyip indim.

Bu saniyeden sonra Alp denen piçin yaşaması mümkün değildi.

Banum

Hep Eymen'i arkadaşı olarak görse de aynı karşılığı görememek üzüyordu onu

Şimdi artık bff olacaklarrr

Nasıl buldunuz?