En iyi tanıdığım kişilerden biriyken şimdi benim için bir ölüden farksız olman.
Yalnız üzülmüyorum değil mi?
Anıların katili olman seni de üzer.
"İnsan beklemediği yerden darbe alırsa sarsılıyor" diyor, doğru.
Tek yıkılan ben değilim de mi?
Anılarımı gömerken sizi de gömdüm.
Tek suçlu sen değilsin (sensin) ama en çok üzen sen oldun.
Umarım çocukluğumda beraber olduğum kişi seninle aynı düşüncelere sahip değildir. Çünkü O bunu duysaydı yıkılırdı.
O'nun oyun arkadaşı, beraber dinlendiği, beraber uyuduğu, beraber gezdiği, birlikteyken eğlendiği, yediği içtiği ayrı gitmezken şimdi O'na bu kadar ulaşılmaz ve asla ulaşamayacak olman, kendini affettiremeyecek olman ne acı.
Ona bundan bahsetmedim.
Hâlâ eskisi gibi biliyor seni,
yalnız anılarımda kaldığın gibi.
Bu sessiz savaş bu dünyada bitmeyecek. Ahirette de yüzüme ve yüzümüze bakacak cesaretin olmayacak.
Öteki tarafta mecburen görüşmek üzere.
Sen zaten tanırsın.
92:21
