Τρία Φεγγάρια - ΣΜ

Μια στιγμή στο χρόνο

~Έτσι ερχόμουν κι εγώ τότε, σαν τον κλέφτη. Μέσα απ' το συρματόπλεγμα. Βλέπεις, κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ έπρεπε να σε δω. Ήσουν το κουράγιο μου για την επόμενη μέρα~

Δεν υπήρχε πλέον ο χρόνος, μετρούσε την αγάπη της με φεγγάρια. Είχαν περάσει τρία. Τρεις φορές που το φεγγάρι εμφανίστηκε και χάθηκε, τρεις φορές που της έδωσε και της πήρε τη ζωή.

Στην αρχή νόμιζε ότι ήταν παιχνίδια του μυαλού, ότι η λαχτάρα της την έκανε να τον δει• ότι η φαντασία της ανάμεσα στους τόσους δαίμονες είχε ανάγκη να γεννήσει έναν άγγελο. Όταν κατάλαβε ότι ο άγγελος ήταν αληθινός, ένιωσε το στήθος της να καίει. Ήταν η φλόγα του έρωτα και της ελπίδας που άναψε μέσα της ξανά. Η ψυχή της έσπασε τα δεσμά, αλλά το σώμα της παρέμενε φυλακισμένο.

Τον παρατηρούσε όλο και περισσότερο κι εκείνος ξεθάρρευε όλο και περισσότερο. Ξεκίνησε με κλέφτες ματιές απ' το παράθυρο, με τον φόβο να της τρώει τα σωθικά• οι άγγελοι ξεχωρίζουν εύκολα μέσα σ έναν άσχημο κόσμο. Όμως μόνο εκείνη τον έβλεπε, σαν να είχε φτιαχτεί η μορφή του για τα μάτια της μόνο. Κατέληξε να ξενυχτάει για να τον κοιτάζει, και δεν υποψιάστηκε κανείς. Είναι συνηθισμένο τα πουλιά στο κλουβί να κοιτούν τον έξω κόσμο και να αναστενάζουν.

Εκείνο το βράδυ ο δυνάστης της έλειπε και η μορφή της αγάπης φάνταζε πιο φωτεινή από ποτέ. Ύψωσε η ψυχή της λευκό πανί. Τα βήματά της την οδήγησαν σ' αυτόν πριν ακολουθήσει ο νους. Ίσως να ταν λάθος. Μα ποιος μπορεί να κατηγορήσει έναν άνθρωπο καταδικασμένο στην κόλαση που αναζητά μια στάλα από παράδεισο;

Και τον βρήκε. Ξεπρόβαλε μέσα απ' το σκοτάδι απαλά, όπως ανατέλλει ο ήλιος. Τα μάτια τους ενώθηκαν και ήταν το ίδιο, γλυκό συναίσθημα που της μούδιαζε το σώμα. Ένιωσε πως συγκρούστηκαν οι κόσμοι τους, πως πέρασαν δυο, τρεις αιώνες• και δεν ήταν παρά μια στιγμή στο χρόνο, ένα αποκορύφωμα.

"Κάθε μέρα φτιάχνω τη μορφή σου στο μυαλό μου" η φωνή του την τάραξε "προσπαθώ να θυμηθώ κάθε λεπτομέρεια και νομίζω ότι τα χω καταφέρει. Κι ύστερα σε βλέπω και είσαι πιο όμορφη απ' όσο φανταζόμουν".

Δεν είχε ανάσα. Έμπηξε τα νύχια της στο δέρμα της, να ηρεμήσει. "Είναι επικίνδυνο να είσαι εδώ". Μόνο αυτό μπόρεσε να πει. Δεν ήξερε ούτε έπρεπε να του λέει ωραία λόγια σαν τα δικά του.

"Είναι πιο επικίνδυνο να είμαι μακριά σου". Την πλησίασε. "Δεν έχω ζωή μακριά σου".

Την αγαπούσε ακόμα λοιπόν. Η ψυχή της γαληνεψε και ήθελε να φωνάξει από χαρά, αλλά τη σταματούσε ο φόβος. Αυτός ο φόβος που ήταν κεντημένος στο βλέμμα της από τότε που κατάλαβε πόσο απαίσια μπορεί να γίνει η ζωή.