Irreplaceable Place

Ang Simula

Ang Hindi Nakilala

Sa isang magarang bar sa gitna ng lungsod, nagkalat ang mga ilaw na sumasayaw kasabay ng ritmo ng musika. Mga taong mayayaman at kilala sa lipunan ang namumukod-tangi sa kanilang mga mamahaling kasuotan at alahas. Sa gitna ng magulong pagdiriwang, isang babae ang tila wala sa lugar ngunit pilit na ipinapasok ang kanyang sarili sa mundong tila hindi siya kinikilala.

Si Cresia ay isang kilalang socialite—matangkad, maganda, at palaging nakaayos mula ulo hanggang paa. Ang bawat hibla ng kanyang buhok ay perpekto, ang kanyang makeup ay flawless, at ang kanyang suot na damit ay mula sa isang tanyag na international designer. Subalit, sa kabila ng kanyang kaakit-akit na itsura, may isang bagay na wala sa kanya: ang atensyon ng lalaking matagal na niyang pinagkakaabalahan—si Gavriel.

Si Gavriel ay isa sa mga pinakasikat at respetadong negosyante sa siyudad. Sa bawat bar na kanyang pinupuntahan, siya'y sinasamba ng mga tao sa paligid. Makisig, matalino, at may pagkakawangis sa mga lalaking tila nagmula sa pelikula—isang taong hindi madaling malimutan. Ngunit kay Cresia, tila ba si Gavriel ay isang ilusyon, laging naririyan ngunit hindi maabot.

Mula sa gilid ng bar, sinundan ni Cresia ng tingin si Gavriel, nakikipag-usap sa kanyang mga kaibigan. May hawak siyang mamahaling inumin ngunit tila hindi niya nararamdaman ang tamis nito. Paulit-ulit niyang nilalaro ang kanyang alahas, hinahanap ang pagkakataon upang mapansin. Hindi siya makalapit agad, kaya't naghintay siya ng tamang sandali—ang sandaling siya'y maalala.

Nang sa wakas ay nakita niyang nag-isa ang binata, naglakad si Cresia patungo sa kanya nang may kumpiyansa, ngunit sa bawat hakbang ay tila lumiliit ang kanyang loob. Pilit niyang nginitian si Gavriel, na noo'y abala sa kanyang telepono. Huminto siya sa harap nito, nagpakilala na tila hindi pa sila nagkakilala noon.

"Gavriel," bulong ni Cresia, may pilit na tamis sa kanyang boses, "It's been a while, remember me?"

Tumigil ang binata, tumingin sa kanya, ngunit ang titig nito ay puno ng kalituhan. Isang kisap-matang pagsulyap bago muling bumalik sa kanyang telepono. "Oh, hey... sorry, what's your name again?"

Parang binagsakan ng langit si Cresia. Ilang ulit na nilang nagkakasama sa mga ganitong pagkakataon, ngunit tila ba hindi siya naiwan ng kahit anong marka sa alaala nito. Ngunit hindi siya nagpatinag, nginitian pa rin ito na tila walang nangyari, kahit na ang puso niya'y nadudurog sa bawat segundo ng katahimikan.

"Ako si Cresia... we've met a few times before." Pilit niyang ipinaalala.

"Ah, Cresia... Right. Sorry, I'm just really busy right now." Tumalikod si Gavriel, muling ibinaling ang pansin sa kanyang mga kaibigan, iniwan si Cresia na nakatayo, tila walang halaga sa gitna ng mga taong wala namang pakialam.

Nasa kanya na ang lahat—kayamanan, kagandahan, at kasikatan—ngunit wala sa kanya ang tanging bagay na inaasam niya: ang atensyon at pagmamahal ng taong minamahal niya ng lihim at pilit.

Ngunit kahit ilang ulit siyang hindi pansinin ni Gavriel, hindi siya sumusuko. Sa kanyang isipan, may pag-asa pa rin. Kailangan lang niyang maghintay. Ngunit sa bawat gabing tulad nito, sa bawat pagkakataong hindi siya maalala, isang bahagi ng kanyang puso ang unti-unting naluluma, nawawalan ng saysay—parang isang magandang damit na hindi na naaayon sa panahon.

At sa gabi ring iyon, habang ang mga ilaw ng bar ay unti-unting nagdidilim, lumabas si Cresia nang walang paalam, tinatago ang luhang pilit niyang nilunok. Sa kanyang isip, mayroong bagong plano—isang mas epektibong paraan upang ipaalala kay Gavriel na siya ay naririyan, naghihintay na mahalin.