Hyunlix | Yere Yakın Yıldızlara Uzak~

*2*

Pardon, taşı.
Adı, Hyunjin'di.

Eh, tabii benim de bir adım vardı. Felix. Yani adım Felix'di. İsmimle bir sorunum yoktu, kendisini çok sevmesem de büyükannemin bana verdiği bir isim olduğu için hep bir samimiyetim olmuştu. 18 yaşında, üniversite sınavı için gün sayan, sabahları okula gidip, öğleden sonra etüde kalan ve hafta sonları dershaneye giden, oldukça sıradan bir erkektim. Hakkımda bilinmesi gereken pek bir şey de yoktu aslında. Sonuçta kendinize dönüp baktığınızda beni görürdünüz. Sizler gibiydim işte. Çilekeş yaşıyordum.

"Felix, çöpün suyunu akıtma evladım."

Ayakkabılarımın bağcıklarını aceleyle bağlayarak doğrulduğumda, annenin kapının eşiğinde ah vah ederek söylendiğini gördüm. Beni dershaneye uğurlamak için erken kalkmış, giderken çöp poşetini elime tutuşturmuştu. Bağcıklarımı bağlayıp doğrulurken söylendim. "Poşetin altı delik anne."

"Sus, annene karşılık verme."

İşte anneler... Onları bilirsiniz, bu yüzden size annemden bahsetmeyeceğim. Çöp poşetini kendimden uzak tutarak inmek için basamaklara ilerlediğimde annem yünlü pijamaları içinde bana seslendi: "Okuyarak git gel evladım."

Omzumun üzerinden ona baktığımda şimdi tarifsiz bir duygu kapladı ve indiğim basamakları çıkarak annemin yanına vardım. Kızarmış gözüken yanağını ıslak, abartılı bir öpücük kondururken sevgiyle ona baktım. Aniden kalbimde bir ağrı hissetmiştim, annemi çok severdim. O da beni yanaklarımdan öperken, "Elbet okuyarak gidip geliyorum." dedim, okuyarak geçireceğim sürede yakışıklı çocuklar kestiğimi anneme söyleyemezdim tabii. "Hadi içeri gir de uyumaya devam et."

Atkımı düzeltti. "Sağ salim gidip gel anneciğim."
Onu bir kere daha, huzursuz bir şekilde gümbürdeyen kalbime anlam veremeyerek öptüm.

Bu bölümde gerçekten güzeldi umarım siz de sevmişsinizdir eğer uyumazsam devamını da şimdi yazicam💗