Vuslat | CünZey

vuslat.

Selamlar!

CünZey özleminizi gidermek adına tek bölümlük bir şey yazdım ben. Fragmanlardan da yola çıkarak ufak bir şeyler kurguladım.

Bu sayede özleminizi az da olsa giderebilmeyi umuyorum 🩶

Umarım beğenirsiniz.

*

Nerede olduğunu anlamlandırmayarak etrafına baktı Cüneyd. Sahi neresiydi burası..?

Ağaçları gördü. Sıklıkla ormanda yer eden büyük ağaçları gördü. Tanıdıktı burası.

Bakışları birkaç metre ötesindeki salıncağa takıldı. O salıncaktı bu...

O ormandaydı... Zeynep'i özgürlüğe kavuşturduğu ilk anın yaşandığı o ormandaydı..

Buruk bir gülümseme belirdi yüzünde. Gözleri çabucak dolarken, salıncağa doğru yürümeye başladı.

Başını kaldırıp tekrar salıncağa baktığında, birini fark etti. Salıncağın hemen yanında duran, siyah elbiseli genç bir kız vardı.

Zeynep'ti oradaki. Adı gibi emindi Cüneyd buna.

Zeynep'in arkası dönüktü, yüzü görünmüyordu. Ama Cüneyd onun Zeynep olduğuna emindi.

"Zeynep.." dedi fısıldayarak. "Zeynep'im.."

Hızla birkaç adım daha attı Cüneyd. "Zeynep!" diyerek seslendi gülümseyerek. Bulmuştu onu en sonunda...

Lâkin Zeynep ona bakmadı.

Bir daha seslendi Cüneyd. "Zeynep! Zeynep'im!"

Hâlâ bakmıyordu Zeynep. Zeynep'in kendisine bakmıyor oluşu onu korkutuyor olsa da, üstelemedi Cüneyd. Duymamış olabilirdi tabii.

Aralarında kalan birkaç adımı daha tamamladı. Ve Zeynep'i kolundan tutup kendisine çevirdi.

Zeynep'in gözleri yaşlı, bakışları kırgınlık doluydu.

"Zey... Zeynep.." dedi Cüneyd fısıldayarak.

Niye bu denli üzgündü ki Zeynep? Ne olmuştu? Niye bu kadar kırgın bakıyordu gözleri..?

O esnada, Zeynep hızla birkaç adım geri gitti. Cüneyd'den uzaklaştı..

Onun bu hamlesi, Cüneyd'in canını hiç olmadığı kadar yakmıştı. Kalbi üşümüş, tüm vücudu buz kesmişti.

Aynı anda, Zeynep'in üzerindeki siyah elbise, başka bir şeye dönüştü. Beyaz bir gelinliğe.

Cüneyd yaşananı anlamlandırmakta zorlanırken, başka biri daha belirdi orada. Vahit.

Simsiyah giyinmiş, kalbinin kötülüğünü çağrıştırıyordu adeta.

Cüneyd karşısındaki görüntü ile afallarken, Vahit Zeynep'in tam yanında durmaya devam etti.

Vahit'in bakışları Cüneyd'in midesini bulandırmaya yetmişti. Sadece o bakışlardan dahi belliydi adamın iğrenç gayesi.

Zeynep ise yardım istercesine bakıyordu. Cüneyd'den ümidini kesmediği barizdi. Yardım et bana, diyordu bakışlarıyla.

Cüneyd onun bu hâline kayıtsız kalamadı tabii ki. Hızla bir adım attı Zeynep'i yanına çekmek için. Kurtarmak için..

Lâkin o anda, Zeynep de Vahit de yok oldular.

Ve Cüneyd, ormanda yapayalnız kaldı. Yaşananı anlamlandıramayarak afallamıştı.

Az önce burada olan Zeynep'i şimdi neredeydi..?