Lihim Sa Pila

Chapter 1: Ang Unang Sulyap

Tuwing umaga, si Khai ay palaging nauupo sa isang sulok ng kanilang silid habang hinihintay ang flag ceremony. Para sa kanya, ang tahimik na paligid ng umaga ay isang sandali ng pagninilay at pag-iisa. Walang ingay, walang kausap—eksaktong ganito ang gusto ni Khai. Ngunit nang dumating ang ikalawang linggo ng klase, may kakaibang nangyari na bumago sa kanyang pananaw.

Nang tumunog ang kampana para sa flag ceremony, tahimik na tumayo si Khai kasama ang ibang mga estudyante. Habang lahat ay nagsisimulang maglakad papunta sa linya, napatingin siya sa isang bagong mukha. Isang dalaga na hindi niya nakita noong unang linggo. Hindi siya pamilyar, pero may kakaibang dating ang kanyang presensya—si Coley.

Hindi siya kilala ng karamihan, at malinaw na hindi rin siya nakikisalamuha nang madalas. Ngunit may isang bagay sa kanyang mga ngiti na para bang nag-aanyaya ng kapayapaan, na tila ba may taglay na sikreto ang bawat ngiti na iyon. Sa unang tingin pa lang, alam ni Khai na si Coley ang tipo ng tao na mahirap kalimutan.

Sa kalagitnaan ng flag ceremony, patuloy ang palihim na sulyap ni Khai kay Coley. Tahimik siya, tulad ni Khai, at parang nasa ibang mundo habang nakatingin sa malayo. Sa bawat segundo na tumatagal, mas lalo niyang nararamdaman ang kakaibang pagnanais na makilala ang dalaga, ngunit hindi niya alam kung paano ito sisimulan.

"Malayo sa liga mo," bulong ni Khai sa sarili. Hindi siya popular, hindi kagaya ng iba na laging nasa spotlight. Mas pipiliin pa niyang manatiling nakatago sa likod ng kanyang gitara, kasama ang kanyang musika.

Nang matapos ang seremonya, nagpatuloy ang mga estudyante pabalik sa kanilang silid-aralan. Ngunit si Khai, sa halip na bumalik agad, ay dahan-dahang naglakad sa likuran ng grupo. Palihim niyang sinundan si Coley ng tingin, at sa kabila ng kanyang pagkamahiyain, nagkaroon siya ng ideya.

Sa mga sumunod na araw, si Khai ay nagpatuloy sa kanyang tahimik na pagmamasid kay Coley. Hindi siya makapagpakilala nang harap-harapan, pero sa kanyang puso, gustong-gusto niyang mapansin siya ng dalaga. Kaya't sinimulan niyang mag-iwan ng maliliit na sulat sa locker ni Coley, hindi kalakihan o napapansin—mga simpleng tala ng pag-asa at papuri na naglalaman ng hindi niya masabi.

"Para sa babaeng ngiti ay parang isang lihim na awit," isinulat niya sa isang maliit na papel at maingat na ipinasok sa gilid ng locker ni Coley.

Lumipas ang mga araw, nagpatuloy si Khai sa ganitong paraan—mga maliliit na palatandaan na umaasang isang araw ay mapapansin ni Coley. Minsan, nag-iwan siya ng bookmark sa kanyang libro, o kaya naman isang bulaklak na pinulot niya sa daan. Hindi niya kayang harapin siya, ngunit sa ganitong paraan, parang mas malapit na siya sa dalaga.

Isang umaga, habang nakapila muli sila sa flag ceremony, napansin ni Khai na hawak-hawak ni Coley ang isang sulat na iniwan niya noong nakaraang araw. Mababasa sa mukha ng dalaga ang pagtataka. Sino kaya ang nag-iiwan ng mga ito? Ngunit kahit na patuloy ang pagtatanong sa kanyang isip, napansin ni Khai ang kakaibang kislap sa mga mata ni Coley—parang nasisiyahan sa mga lihim na mensahe.

"Siguro sapat na ito," bulong ni Khai sa sarili. Hindi man niya kayang ipakita ang kanyang nararamdaman nang harap-harapan, alam niyang kahit papaano, nagtagumpay siya. Napansin na siya ni Coley.

At iyon ang simula ng kanilang tahimik na paglalakbay—mga lihim na hindi mabunyag, mga damdaming hindi masabi. Para kay Khai, sapat na muna ang mga lihim na sulat at mga munting kilos, hangga't nakikita niya ang ngiti ni Coley, ang dalagang hindi niya kayang lapitan pero siyang dahilan ng kanyang pag-ngiti araw-araw.

Ang tanong ngayon, hanggang kailan niya itatago ang kanyang damdamin?