Lihim Sa Pila

Chapter 2: Ang Lihim na Mensahe

Ilang araw matapos ang unang lihim na sulat na iniwan ni Khai sa locker ni Coley, naging parte na ng kanyang pang-araw-araw na buhay ang paggawa ng maliliit na mensahe. Hindi ito mahaba—karaniwan ay mga simpleng linya lang na puno ng paghanga, tulad ng “Ang iyong ngiti ay parang isang lihim na bumabalot sa akin.”

Si Coley, sa kabilang banda, tila nagiging mas curious sa mga natatanggap niyang mensahe. Araw-araw na siyang dumadaan sa kanyang locker nang may bahid ng pag-aabang. Hindi niya alam kung sino ang nagpapadala ng mga sulat, pero sa bawat pagbukas ng kanyang locker, nakakaramdam siya ng isang kakaibang saya.

Isang umaga, habang abala si Khai sa pagtugtog ng gitara sa ilalim ng puno, natanaw niya si Coley mula sa malayo. Nakita niyang binubuksan nito ang isang libro, at sa pagitan ng mga pahina ay nandoon ang isang bookmark na iniwan niya noong nakaraang araw. Napangiti siya, pero kasabay nito ay naramdaman din ang kaba. Alam niyang hindi maaaring magtagal ang ganitong klaseng laro—darating ang araw na kakailanganin niyang harapin si Coley.

Samantala, sa loob ng silid-aralan, napansin ni Khai na may ilang estudyante ang nagsimulang mag-usap-usap tungkol sa mga nawawalang gamit sa kanilang locker. Iba't ibang estudyante ang tila nawawalan ng mga gamit—isang libro rito, isang panyo doon. Hindi pa ito malaking isyu, pero nagsisimula nang kumalat ang usapan. Nagsisimula na ring magduda ang mga tao.

“Baka naman ikaw 'yung nag-iiwan ng mga sulat,” sabi ng isang kaklase ni Khai, si Ian, habang magkausap sila sa corridor.

“H-ha? Hindi!” mabilis na sagot ni Khai, habang pilit na ikinukubli ang pamumula ng kanyang mukha. Kahit na hindi alam ng kanyang mga kaibigan ang tungkol sa mga sulat, naramdaman niyang mas nagiging halata ang kanyang mga kilos. Paano kung malaman ng iba? At paano kung malaman ni Coley?

Nang sumunod na araw, habang naghahanda si Khai para sa flag ceremony, napansin niyang parang may kung anong hindi tama. Nakita niya si Coley sa pila, ngunit sa halip na tahimik at nakangiti, mukhang balisa ito. Sa kanyang kamay, hawak-hawak niya ang isa pang liham—ang pinakahuli niyang iniwan. Ngunit iba ang ekspresyon ni Coley ngayon. Hindi na ito simpleng pagtataka; parang may takot na kasama.

Matapos ang flag ceremony, hindi mapigilan ni Khai ang kabang nararamdaman. Sinundan niya si Coley mula sa malayo, at nakita niyang pumunta ito sa likod ng paaralan, sa isang tahimik na bahagi kung saan may mga lumang upuan at mga puno. Naupo si Coley sa isa sa mga upuan at dahan-dahang binuksan ang liham.

Mula sa kanyang puwesto, tanaw ni Khai ang pagbasa ni Coley ng mensahe. Ngunit sa pagkakataong iyon, may kakaibang nangyari. Sa likod ng liham na iniwan ni Khai, may isa pang sulat na nakasulat sa mas matandang papel, tila ba lumang-luma na at halos hindi na mabasa ang mga salita.

Nang makita ito ni Khai, hindi niya maiwasang lumapit nang bahagya. Ano kaya ang nilalaman ng sulat na iyon? At bakit ito kasama ng liham na iniwan niya? Kasabay ng kanyang paglapit, narinig niyang bahagyang bumigkas si Coley ng mga salitang mula sa sulat:

“Walang nakakaalam kung gaano katagal ang tago na sikreto. Ngunit sa bawat lihim, may kapalit na kapalaran.”

Muling napuno ng kaba si Khai. Hindi niya alam kung paano o saan nanggaling ang sulat na iyon, ngunit sigurado siyang hindi ito galing sa kanya. Sino ang nag-iiwan ng mga liham bukod sa kanya? At ano ang ibig sabihin ng mga misteryosong salitang iyon?

Habang iniisip niya ang mga posibilidad, isang malalim na buntong-hininga ang narinig niya mula kay Coley. Tumayo ito at iniwan ang lugar na iyon, dala ang mga sulat. Sa sandaling iyon, alam ni Khai na hindi na ito simpleng kuwento ng pagmamahal. May mas malalim pang misteryo sa likod ng mga lihim na mensahe, at nakataya na rin ang kanilang kapalaran.

Ang tanong, hanggang saan siya handang sumugal upang matuklasan ang katotohanan?