" မနက္ျဖန္ကေနစၿပီး အန္ကယ္ဆီမွာအလုပ္စဆင္းေတာ့ေနာ္။ မင္းညီကိုအႀကိဳအပို႔လုပ္ရင္းေပါ့။ ပင္ပန္းတယ္လို႔လဲသေဘာမထားနဲ႕။ ေနာက္က်မင္းတို႔ပဲ ဦးစီးက်ရမွာဆိုေတာ့ အခုကတည္းကႀကိဳးစားၿပီးသင္ယူထားေပါ့။ "
" ဗ်ာ...အန္ကယ္"
" ေအာ္...ေနာက္ပိုင္းအန္ကယ္ကအလုပ္ေတြနားလိုက္ရင္ မင္းညီပဲဒီအလုပ္ေတြကို ဦးစီးရမွာမလား။ မင္းကအနီးကပ္သင္ေပးရမွာကိုေျပာတာပါ။ "
အန္ကယ္စကားေၾကာင့္ တိမ္ညိုမင္းအံ့ၾသကာ လန့္ဖ်န့္ၿပီးျပန္ေမးမိတဲ့ထိပါ။ အန္ကယ္ကစိတ္ေလာကေျပာလိုက္ပုံရပါတယ္။ သူ႕ကိုအန္ကယ္ကၿပဳံးၿပီးေျပာလာတယ္။
မနက္ျဖန္ကစၿပီးအန္ကယ္ရဲ႕အလုပ္ေတြမွာ ဝင္လုပ္ေပးရေတာ့မွာမို႔ ကေလးနဲ႕ေတြ႕ခ်ိန္ဟာနည္းပါးသြားမွာကို ႀကိဳသိရေတာ့ တိမ္ညိုမင္းဝမ္းနည္းသြားရပါသည္။ အရင္ကလို ကေလးအနားအခ်ိန္အမ်ားႀကီးကပ္လို႔မရေတာ့။
" အန္ကယ္ျပန္ခြင့္ျပဳပါအုံးဗ်။ "
" ကားယူသြားေလငါ့တူ။ မနက္က်ေတာ့လဲ ျပန္လာရမွာဆိုေတာ့။ မင္းနဲ႕လဲကြယ္ ဒီမွာပဲေနပါဆိုေနမွ မဟုတ္ရဘူး။ အသြားအျပန္နဲ႕မင္းပိုပင္ပန္းပါတယ္။ အိမ္မွာကတစ္ေယာက္စာပ်ဳခ်က္ရလို႔ မပင္ပန္းပါဘူးကြာ။ "
ကေလးကိုျပန္ပို႔ၿပီးခ်ိန္ အန္ကယ္နဲ႕စကားခနေျပာၿပီး ျပန္ရန္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အန္ကယ္ကစိတ္မသက္သာစြာနဲ႕ေျပာလာတယ္။
ဒါေပမယ့္လဲ တိမ္ညိုမင္းမေနခ်င္တာမို႔ အန္ကယ့္စကားကိုျငင္းဆန္လိုက္ရသည္။ ကေလးအနားပိုၿပီး နီးကပ္လြန္းစြာေနရင္ ကေလးအခ်စ္ေတြကိုရဖို႔ သူႀကိဳးစားမိေနမွာ။
ဒီအသက္အ႐ြယ္ေရာက္မွ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ကေလးကို ခ်စ္မိႀကိဳက္မိတာကလဲ မလြယ္လွေခ်။ ကေလးနဲ႕ေတြ႕တိုင္းဘုကလန့္ေတြေျပာေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ကေလးကိုပိုၿပီးခ်စ္လာမိသည္။ ကေလးမွာရည္းစားမ်ား သူ႕ထက္အရင္ဦးသူမ်ားရွိေနၿပီလားလို႔ ေတြးမိျပန္ေတာ့ စိတ္ကပိုရႈပ္လာရျပန္သည္။ ညဘက္ေတြမွာကေလးကိုလြမ္းလို႔ ဖုန္းဆက္ခ်င္ျပန္ေသာ္လည္း ကေလးဖုန္းနံပါတ္ကသူ႕ဆီမွာမရွိ။ ရန္ကုန္တြင္းထဲမွာမို႔ ေျပးေတြ႕ရေအာင္ျပန္ကလဲ ကေလးနဲ႕သူက အေတာ္ေလးေဝးတဲ့အေနအထားမွာရွိသည္။
